Τζήμερο, ένας Χρύσανθος που σου χρειάζεται!

«Και μια παρατήρηση για όσοι ανιστόρητους χαρακτηρίζουν τους Χρυσαυγίτες ακροδεξιούς. Λάθος! Είναι εθνικοσοσιαλιστές. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι πρώτο ξαδερφάκι του κομμουνισμού. Απλώς, ο κομμουνισμός υπηρετεί την αόριστη και νεφελώδη έννοια του διεθνούς προλεταριάτου, ο εθνικισμός την επίσης αόριστη και νεφελώδη έννοια του έθνους. Σε όλα τα άλλα ταυτίζονται!».
Τάδε γράφει ο Θ. Τζήμερος, άλλος ένα επίδοξος σωτήρας μας, που τις προηγούμενες εκλογές ζήταγε την ψήφο μας, προφανώς για να εφαρμόσει την περικαλλή θεωρία του στο σβέρκο μας. Τι ''δύο άκρα'' και κουραφέξαλα! Το άκρο είναι ένα κατά τον Τζήμερο. Αριστερο- εθνικοσοσιαλιστικό. Και σε αυτό στριμώχνονται τα ξαδερφάκια (πρώτα, δεύτερα, δεν μας το διευκρινίζει), οι κομμουνιστές και οι εθνικοσοσιαλιστές. Προς θεού! Οι εθνικοσοσιαλιστές, όχι οι ακροδεξιοί! Η δεξιά δεν έχει άκρα,  ρε ντιπ για ντιπ ανιστόρητοι επιζώντες του Παρθενώνος της Μακρονήσου και των δεκάδων νησιών της εξορίας, Άλλωστε, η δεξιά δεν είναι αυτή που δημιούργησε το σημερινό μεγαλείο της Ελλάδας; Μαζί με τους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, βέβαια, τους καρντάσηδες, τους αδελφοποιτούς, τους βλάμηδες, τα μπρατίμια τους.
Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, να βάζουμε προθέματα τους είδους άκρο- στη δεξιά, η οποία μόνο καλά έκανε σε αυτό τον τόπο. Αυτή δεν ήτανε που ήθελε να φτάσει την Ελλάδα μέχρι την Κόκκινη Μηλιά το '22 με τα γνωστά αποτελέσματα, που έβαλε συνεγγυητές του Τούρκους στην Κύπρο, που ανέχθηκε το διωγμό των Ελλήνων από την Πόλη, που τελικά προκάλεσε την απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο και τόσα άλλα εθνικοπατριωτικά. Για το καλό της Ελλάδας δούλευε πάντα. Ακόμα και όταν τουφέκαγε κομμουνιστές στα έκτακτα στρατοδικεία (προσέξτε, κομμουνιστές τουφέκαγε, όχι τα ξαδερφάκια τους, τους εθνικοσοσιαλιστές. Αυτούς, τους γερμανοντυμένους της Κατοχής τους όπλισε, τους γέμισε τιμές και χρήμα). Ακόμα και όταν έδερνε μέχρι θανάτου ανυπότακτους φαντάρους στη Μακρόνησο, όταν γέμιζε τα ξερονήσια με αριστερούς, για το μεγαλείο της χώρας το έκανε.
''Σε όλα τα άλλα ταυτίζονται'', διακηρύσσει ο επίδοξος λαο- σωτήρας. Στο Πέραμα, ας πούμε, οι Χρυσαυγίτες έδειραν τους κομμουνιστές γιατί ήταν ''μαλακοί'' με τους πλουτοκράτες εφοπλιστές. Ήθελαν αυτοί να αναλάβουν τον αγώνα, για να τα κάνουν πάνω τους οι εφοπλιστές, που είχαν το θράσος να τους χρηματοδοτούν κιόλας.
Κι ακόμα, μαζί με τα ξαδερφιάκια τους τους κομμουνιστές διαδήλωναν κατά της Μέρκελ στο Σύνταγμα οι Χρυσαυγίτες. Σε κάθε κινητοποίηση κατά του μνημονίου αυτοί, οι Χρυσαυγίτες, ήταν μπροστάρηδες. Στις απεργίες για την υπεράσπιση των μεροκάματων, για τις συνθήκες εργασίας, τις συλλογικές συμβάσεις και κατά των απολύσεων, πλάι στους κομμουνιστές στέκονταν και οι Χρυσαυγίτες. Στους χώρους δουλειάς πρώτοι σήκωσαν το βάρος του αγώνα κατά των ατομικών συμβάσεων, των περικοπών στους μισθούς.
Και στα σχολεία, στα νοσοκομεία, που το πάτε; Αυτοί δεν είναι που δίνουν τον αγώνα για να αναβαθμιστεί η Παιδεία, να μην κλείσουν τα νοσοκομεία, να έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη οι πάντες;

Κύριε Τζήμερο, δυστυχώς πάλι δεύτερος ήρθες. Σε πρόφταξε ο πρωθυπουργός, που από την Αμέρικα διακήρυξε ότι αφού διέλυσε τη Χρυσή Αυγή, τώρα θα έρθει η σειρά και αυτών που θέλουν να βγάλουν τη χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Εγώ μόνο τούτο έχω να σου πω. Ποτέ δεν είδα κομμουνιστή, αριστερό, όπως θέλεις πες τον, να κουβαλάει μαχαίρια πάνω του, να ξεκοιλιάζει άοπλους πολίτες, να δέρνει αδύναμους μετανάστες. Αντίθετα, πολλούς είδα να υπερασπίζονται τα δικαιώματα αυτού του λαού, πληρώνοντας ακριβό τίμημα, ακόμη και με την ίδια τους τη ζωή.
Επίδοξε σωτήρα μας, οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, πολλές φορές τα βάλανε με εφοπλιστές, με πανίσχυρους εργοδότες, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, και ακόμη μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν δίστασαν να διακηρύξουν τα πιστεύω τους.
Αντίθετα, τα ''ξαδερφάκια'' τους, οι Χρυσαυγίτες, έγιναν λαγοί μόλις σφίξανε τα πράγματα. Ούτε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη σύλληψη των ηγετών τους δεν κατάφεραν να κάνουν. Και οι ηγέτες τους; Ανθρωπάκια χωρίς τα γκλομπς και τα μαχαίρια τους, παναγίες και θεούσες μπροστά στον ανακριτή, τσαμπουκάδες μόλις βγήκανε από τα δικαστήρια.
Και όταν το σκέφτομαι, πράγματι, εκείνο το βράδυ που μαζεύτηκαν στο Κερατσίνι για να μαχαιρώσουν τον Φύσσα, ήταν περισσότεροι από τους διαμαρτυρόμενους συγκεντρωμένους έξω από τα δικαστήρια.
Λίγες ημέρες πριν το φονικό, σε μια επαρχιακή πόλη, μια ορδή Χρυσαυγιτών, πάνω από δέκα, σύμφωνα με μαρτυρίες, έσπασαν στο ξύλο, έστειλαν στο νοσοκομείο δηλαδή, ένα παιδί δίχως χέρια, που με ένα κυπελλάκι έξω από ένα σούπερ μάρκετ επαιτούσε τον οβολό των περαστικών. Το αμάρτημα του παιδιού ήταν ότι ήταν Ιρακινός, είχε χάσει τα χέρια του από έκρηξη βόμβας στη σπαρασσόμενη πατρίδα του και ήρθε στην Ελλάδα μπας και γλυτώσει από την τυφλή βία και φάει κι ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτοί είναι οι παληκαράδες της Χρυσής Αυγής. Τα δικά σου ξαδερφάκια, κύριε Τζήμερο.

Του Άδωνι... οδύνες

''Γυναίκα, δεν αισθάνομαι καλά. Πάρε το 166, ετοίμασε το βαλιτσάκι με τα ρούχα, το βιβλιάριο. Α, και μην ξεχάσεις το εκκαθαριστικό της εφορίας...''.
Στη χώρα του παραλόγου η κυβέρνηση εμφανίζεται υπέρ το δέον εφευρετική όταν πρόκειται να σκαρφίζεται χαράτσια να τα φορτώνει στις πλάτες των δύσμοιρων πολιτών. Τελευταίο εφεύρημα το εισιτήριο των 25 ευρώ για εισαγωγή στο νοσοκομείο των ασφαλισμένων αρρώστων. Για να βρεθούν λεφτά, λέει ο Άδωνις, για να έχουν υπηρεσίες υγείας και οι ανασφάλιστοι συμπολίτες μας. Καθιερώνονται, προσθέτει, εισοδηματικά κριτήρια, εξού και η ανάγκη προσκόμισης εκκαθαριστικού της εφορίας στο νοσοκομείο.
Καλό είναι, λοιπόν, στη θήκη με το βιβλιάριο υγείας να χώσουμε καλού- κακού και ένα εκκαθαριστικό για να μη χρειαστεί μισοπεθαμένοι να ψάχνουμε να το βρούμε στα συρτάρια μας ή να το τυπώσουμε στο κομπιούτερ μας.
Σα δεν ντρέπονται! Το 25-εύρω έρχεται ως συνέχεια του 5-εύρω για εξετάσεις στα ΕΣΥ, του ενός ευρώ πάνω σε κάθε συνταγή για φάρμακα, του κόστους του τηλεφώνου για κλείσιμο ραντεβού με γιατρό του ΕΟΠΥΥ. Και την ίδια στιγμή, πέρα από το πετσόκομα των μισθών και των συντάξεων, η ίδια κυβέρνηση αυξάνει τη συμμετοχή των ασθενών στα φάρμακα- ο τρόπος υπολογισμού της τείνει να μετατραπεί να πολύπλοκο αλγεβρικό πρόβλημα- ''κόβει'' εκατοντάδες φάρμακα, κλείνει νοσοκομεία. Και δεν συμμαζεύεται.
Η αλληλεγγύη στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας το πρόσχημα, και πάλι, για την επιβολή του νέου χαρατσιού. Γιατί, λέει, ο Άδωνις, πρέπει και αυτοί να νοσηλευτούν. Και λεφτά δεν υπάρχουν. Το κράτος, αυτό που τώρα πάει να μας φορολογήσει και τα μαρούλια που φυτεύουμε στον κήπο του σπιτιού μας, αδυνατεί, λέει να πληρώσει αυτό το κόστος. Στην ουσία, πρόκειται για ανθρώπους που δούλευαν- και πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές ακόμη και για δεκαετίες- αλλά τώρα έχασαν τη δουλειά τους και έμειναν ανασφάλιστοι. Στράφι οι ασφαλιστικές εισφορές τους, που μπορεί- όντας νέοι και υγιείς- ποτέ να μην χρειάστηκε να τις χρησιμοποιήσουν.
Συνηθισμένο το κόλπο. Εισφορά αλληλεγγύης στα εισοδήματα, που τελικά καταλήγει στις τσέπες των πιστωτών μας. Χαράτσι με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ γιατί το κράτος δεν μπορεί να πιάσει τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Ενιαίος φόρος- έτσι τον ονομάζουν τώρα- στα χωράφια, τα βοσκοτόπια και τους κήπους των σπιτιών μας. Και αλλοίμονο αν το χωραφάκι σου δέχεται το θαλασσινό αεράκι. Ακόμα πιο αλλοίμονο αν είχες την απρονοησία να φυτέψεις και καμιά αχλαδιά ή πορτοκαλιά. Και οι ελιές, που τις βάζεις; Και τρισαλλοίμονο αν έχτισες και κανένα ψευτοοίκημα για να βολεύεσαι εσύ και τα εργαλεία σου. Θα πληρώνει κανονικό ενοίκιο.
Πληρώνουμε φορούς τρελούς και παράλογους, ακόμη και για εισοδήματα που δεν έχουμε, γιατί δεν θέλουν να πιάσουν τους φοροφυγάδες. Και από την άλλη η κυβέρνηση εκλιπαρεί τους εφοπλιστές να δώσουν τον οβολό τους για να βοηθήσουν την κατάσταση. Και αυτοί γελάνε, λοιδωρούν, μας βγάζουν τη γλώσσα.
Και εμείς τις κάνουμε; Σφίγγουμε τα δόντια, σωπαίνουμε και πάλι... θα πληρώσουμε. Και αυτό το χαράτσι και άλλα πολλά χαράτσια ακόμα που έρχονται, που θα έρθουν. Γιατί η ελπίδα έχει χάθεί από την κοινωνία μας. Γιατί η κοινωνία μας δεν υφίσταται πλέον, έχει μετατραπεί σε αγέλη, όπου ο καθένας κοιτάει να σώσει κάτι από το τομάρι του.
Αλλά τελικά θα μας το πάρουν όλο το τομάρι. Και, δυστυχία μας, καθόλου ακριβά δεν θα τους το πουλήσουμε. Πάμφθηνα και κοψοχρονιά θα τους το εκχωρίσουμε...

 

 

Γιούργια στα παλιούρια απανταχού της χώρας

«Κι αν δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν το φόρο ακινήτων, να πουλήσουν ακίνητα για να τον πληρώσουν». Τάδε έφη πολύφερνος βουλευτής και πολιτικάντης της κακιάς ώρας, ο οποίος εκλέγεται χρόνια τώρα με μόνο προσόν το ότι είναι ‘’γιος του μπαμπά του’’, ενός εκ των δεινοσαύρων της ΝΔ. Ίσως και κάποιες ακριβές σπουδές σε πανεπιστήρια της Εσπερίας, αλλά αυτό το ''προσόν'' μάλλον δεν το γνωρίζουν οι ψηφοφόροι του.Το μόνο που γνωρίζουν είναι το όνομά του, το επώνυμο του πατέρα του και αυτό ψηφίζουν.

Αλήθεια, ένα ένσημο έχει κολλήσει σε όλη του τη ζωή ο κύριος Βαρβιτσιώτης; Μήπως μπορεί να μας πει ποια ήταν η διαδρομή του μέσα στην ελληνική κοινωνία πριν διαβεί την πύλη του Κοινοβουλίου για να μας ‘’σώσει’’; Αν έβγαλε ένα μεροκάματο, αν μπήκε σε ένα αστικό λεωφορείο τα χαράματα για να πάει στη δουλειά του;

Όμως, δεν φταίει αυτός που μας βγάζει τη γλώσσα. Οι ψηφοφόροι του φταίνε που του δώσανε αυτό το δικαίωμα. «Πρέπει να πληρώνουμε με βάση την αξία της περιουσίας μας», απεφάνθη με αυστηρό ύφος ο υιός Βαρβιτσιώτης. «Γιατί, συμπλήρωσε, δεν μπορεί κάποιος να έχει ακίνητο στη Μύκονο και να μην πληρώνει». Βεβαίως- βεβαίως, ακίνητο στη Μύκονο, όπως έχουν όλοι οι Έλληνες που ξεσκίστηκαν να πληρώνουν χαράτσια τα τελευταία χρόνια για τα σπίτια τους, τις αποθήκες τους, κάθε ηλεκτροδοτούμενο χώρο.

Όλη η Ελλάδα είναι Μύκονος για τον βουλευτή. Τόσα ξέρει τόσα λέει. Μύκονος το Αρματολικό ψηλά στον Αχελώο και τα Πουγκάκια στη Φθιώτιδα, ακίνητο αλά Μυκόνου ο χερσότοπος στα Βραγκιανά Ευρυτανίας, τα πουρνάρια στην Κοκκινομηλιά της Εύβοιας, ο κηπάκος του μπάρμπα- Νίκου σε μια χαράδρα κάτω από την Τούρλα (όχι του Σαββάτου, βουναλάκι της Εύβοιας είναι)- είναι και ποτιστικός παναθεμάτον τον. Μύκονος και οι ελιές του Σταύρου, καμιά πενηνταριά όλες κι όλες, σκορπισμένες σε 5-6 αγροτεμάχια, για τις οποίες θα πληρώνει φόρο γιατί δεν είναι κατ' επάγγελμα αγρότης (τον φαντάζεσαι τον Σταύρο με 50 ελιές να είναι επαγγελματίας αγρότης, να ζει την οικογένειά του, να σπουδάζει τα παιδιά του και να του μένουνε να πληρώνει κα τους φόρους του από το εισόδημα που θα του έδιναν αυτές οι ελιές;).

Τη Μύκονο ξέρει ο άνθρωπος, Μύκονος φαντάζεται ότι είναι όλη η Ελλάδα. Εκεί πηγαίνει για να ξεσκάσει μετά την κοπιαστική δουλειά του στο Κοινοβούλιο. Εκεί πεταγόταν και ο μεταλλωρύχος  πατέρας μου όταν είχε ρεπό από τις γαλαρίες όπου δούλευε. Εκεί πάει και ο άνεργος για να ξοδέψει το επίδομα ανεργίας που του δίνει η κυβέρνηση του κυρίου Βαρβιτσιώτη. Στη Μύκονο ξεσκάνε και μαζεύουν ήλιο οι άστεγοι των μεγαλουπόλεων, εκεί γεμίζουν τις άδειες ώρες τους οι σακάτηδες που μήνες τώρα περιμένουν να τους καλέσουν για να περάσουν από τις Επιτροπές.

Μύκονος όλη η Ελλάδα. Και εξ ορισμού κλέφτες και τεμπέληδες όλοι οι Έλληνες. Ίσως πολλοί εκ των πολιτικάντηδων του Κοινοβουλίου μας να κρίνουν από τους εαυτούς τους. Το γεγονός, όμως, είναι ότι εμείς, με την ψήφο μας, τους δίνουμε το δικαίωμα να μας ‘’μαλώνουν’’, να μας επιτιμούν, να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας βγάζουν αναιδώς τη γλώσσα.

Εδώ βγάλαμε δύο πρωθυπουργούς μόνο και μόνο λόγω ονόματος. Τον ένα γιατί ήταν γιος του πρωθυπουργού πατέρα του. Τον άλλο γιατί είχε το ίδιο όνομα με τον πρωθυπουργό θείο του. Γλυτώσαμε με τον έτερο ανιψιό, γιατί είχε την ατυχία- κι εμείς την ‘’τύχη’’- να είναι ανιψιός από αδελφή και συνεπώς δεν έφερε το ίδιο επώνυμο με το θείο του. Για το Μιχάλη το Λιάπη ο λόγος, που δεν τα κατάφερε να γίνει κάτι παραπάνω από υπουργός, γιατί απλούστατα δεν λεγότανε Καραμανλής.

Τα σκεφτόμουνα όλα αυτά προχθές, καθώς περπατούσαν στο πεζοδρόμιο μπροστά στον ‘’Άγνωστο’’. Κάγκελα παντού και κλούβες στις γωνίες και στους  παράδρομους, δείγμα της ποιότητας επικοινωνίας του ‘’ναού της Δημοκρατίας’’ με το λαό. Άφαντοι οι Έλληνες, μόνο ξένοι τουρίστες που φωτογράφιζαν τα κάγκελα και τους τσολιάδες του μνημείου. Και δεκάδες ταξί παρκαρισμένα στη μία λουρίδα κυκλοφορίας- της άδειας ούτως ή άλλως λεωφόρου- που περίμεναν να πάρουν τους τουρίστες.

Πριν αρκετά χρόνια ένας- τότε- υπουργός, μου ζήτησε τη γνώμη μου για το πώς ανταποκρίνονται οι υπουργοί στα μηνύματα της κοινωνίας.. ‘’Είστε- του είπα- βολεμένοι σε μια λιμουζίνα, η οποία έχει φιμέ παράθυρα. Μόνο που το φιμέ αυτό λειτουργεί ανάποδα, σας εμποδίζει να βλέπετε έξω. Βλέπετε μόνο το πολυτελές εσωτερικό της λιμουζίνας και νομίζετε ότι αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας’’.

Περίπου την ίδια εποχή, ένας άλλος υπουργός- της γενιάς του Πολυτεχνείου αυτός- επέμενε ότι τίποτε δεν άλλαξε σε σχέση με τα φοιτητικά μας χρόνια. ‘’Αν χρειαστεί, έλεγε, θα προτάξουμε και πάλι τα στήθη μας, όπως τότε’’. ‘’Όχι, φίλε. Του απάντησα. Το μόνο που μπορούμε να προτάξουμε πλέον είναι οι χοντρές κοιλιές μας και όχι τα στήθη μας’’, χωρίς βέβαια να εννοώ με αυτό ότι φταίνε οι κοιλιές μας.

Μάλλον ρομαντικός ήμουνα τότε. Πίστευα ακόμη ότι οι υπουργοί μπορούν κάποια στιγμή να κάνουν την υπέρβαση και να βγουν από τη λιμουζίνα ή τουλάχιστον να κατεβάσουν τα φιμέ παράθυρα για να δούνε τι συμβαίνει έξω. Πίστευα ότι κάποιοι είχαν ακόμη τη διάθεση να προτάξουν κάτι, έστω και τις κοιλιές τους. Σήμερα δεν πιστεύω τίποτε από αυτά. Τα αδιαφανή παράθυρα έγιναν πλέον υψηλά τείχη και το λίπος της κοιλιάς πλημμύρισε και τον εγκέφαλο. Ξέρουν τι κάνουν όταν ψηφίζουν με συνοπτικές διαδικασίες νομοσχέδια του ενός άρθρου, όπως είναι τα τερατώδη μνημόνια, που σβήνουν με μία μονοκονδυλιά τις ζωές, τα όνειρα και τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων, που ληστεύουν ξεδιάντροπα τους κόπους και τις οικονομίας δεκαετιών.

Τη δική τους ευημερία υπερασπίζονται, την ευημερία των απογόνων τους. Την ατιμωρησία τους οχυρώνουν, το βαρέλι με το μέλι κρατάνε για τον εαυτό τους, για να βουτάνε ολάκεροι μέσα και όχι μόνο το δάχτυλό τους. Κι όλα αυτά τα κάνουν με μια πρωτοφανή αναλγησία, με μια ψυχρότητα που θα τη ζήλευε ακόμη και ο πιο ψυχρός εκτελεστής του νυχτερινού υποκόσμου.

Όμως, καλό θα είναι να ρίχνουν κάπου- κάπου και καμιά ματιά στην ιστορία. Η τύχη της Αντουανέτας, που αναρωτιόταν γιατί οι εξεγερμένοι ‘’αφού δεν έχουν ψωμί, δεν τρώνε παντεσπάνι’’, ίσως να τους προκαλούσε κάποιο φόβο. Γιατί όταν έρθουν αντιμέτωποι με την οργή των απελπισμένων, των εξοργισμένων και των κολασμένων τούτης της κοινωνίας, θα είναι πολύ αργά για να μετανοήσουν.

Σ.Σ. Τις τελευταίες ημέρες πολλά ακούω περί της ανάπτυξης που έρχεται και δεν συμμαζεύεται. Και εκεί κάπου ανάμεσα στις διθυραμβικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, τις μεγαλόστομες ανοησίες του Κεδίκογλου- άλλος ένας εθνοπατέρας κληρονομικώ δικαιώματι- τις στομφώδεις διαβεβαιώσεις του Στουρνάρα και τις λίαν επικίνδυνες απεραντολογίες του Ευάγγελου, τινάχτηκα ακούγοντας στην τηλεόραση μια βροντώδη φωνή που μας προέτρεπε να αγοράσουμε ένα laptop ‘’μόοοονο 599 ευρώ’’.

Αλήθεια, σκέφτηκε αυτομάτως, τι είναι σήμερα 599 ευρώ. Σχεδόν δύο μισθοί ‘’κοινωνικής εργασίας’’- το μόνο όπλο που προβάλει η τρικομματική κυβέρνηση (ως υπερόπλο μάλιστα) για την καταπολέμηση της ανεργίας. Δυο μισθοί, λοιπόν, ενός νέου κάτω των 25 ετών,, για την αγορά ενός laptop. Περισσεύουν κάτι ψιλά που μπορεί ο τυχερός νεανίας να τα διαθέσει για την αγορά των αναλώσιμων (χαρτί, μελάνι κλπ).

Αυτή είναι η ανάπτυξη που επαγγέλλονται οι κυβερνώντες. Αλλά οι τυχεροί που θα προσληφθούν για κοινωνικοί εργασία, ας μην στενοχωριούνται. Η πρόσληψή τους θα είναι για πέντε μήνες. Άρα, θα αγοράσουν το laptop και τα αναλώσιμα, και θα τους μείνουν και τρεις ολάκεροι μισθοί (σκάρτα ένα χιλιάρικο) για να πορεύονται όταν θα μείνουν και πάλι άνεργοι.

Εφ' όπλου... χιούμορ

«Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τα όνειρα και τις αγωνίες των παιδιών». Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος, όχι- προς θεού- νοιώθοντας την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του, αλλά για να επιτιμήσει τους καθηγητές, που- άκουσον- άκουσον- έχουν το θράσος να επιχειρούν με απεργιακές κινητοποιήσεις να διασώσουν τα ελάχιστα ψήγματα αξιοπρέπειας που τους απόμειναν μετά τρία χρόνια μνημονιακής επέλασης στη χώρα μας.

Μια λεπτομέρεια: Ο κ. Βενιζέλος είναι ίσως ο μοναδικός ‘’πολιτικός ανήρ’’ που συμμετέχει σε όλες τις κυβερνήσεις της συμφοράς, από την υπογραφή του μνημονίου και μετά, ο εμπνευστής των ισοπεδωτικών χαρατσιών, ο πιο θρασύς πολιτικάντης που ανέδειξε το πολιτικό μας σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες.

Και μια σημείωση: Οι καθηγητές δεν είναι αυτοί που επέλεξαν να γίνουν οι κινητοποιήσεις τους εν μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων. Της κυβέρνησης επιλογή ήταν. Η επίμαχη τροπολογία θα μπορούσε να ψηφιστεί, για παράδειγμα, το χειμώνα, ώστε να μην κινδυνέψουν οι εξετάσεις. Θα μπορούσε να ψηφιστεί το καλοκαίρι, μετά τις εξετάσεις, ώστε οι καθηγητές να μην μπορούν να κάνουν απεργία. Όμως, ψηφίστηκε τώρα, στις παραμονές των πανελλαδικών. Για να πολτοποιηθούν και οι καθηγητές κάτω από τις μυλόπετρες του κοινωνικού αυτοματισμού. Για να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αντίδρασης στα μελλούμενα πολύ πιο σκληρά μέτρα.

Η κυβέρνηση είναι, λοιπόν, που επέλεξε το χρόνο της σύγκρουσης. Για να μη συγκρουστεί η ίδια, αλλά η υπόλοιπη κοινωνία με τους καθηγητές. Όπως πριν λίγο καιρό έγινε με τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, τις ‘’συντεχνίες’’, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς και τόσους άλλους.

Μία- μία εστία αντίστασης τσακίζεται από μία πανικόβλητη, άβουλη, ανερμάτιστη κοινωνία. Μια κοινωνία που προετοιμάζεται για να υποδεχθεί το ‘’αναπτυξιακό’’ μέλλον που μας υπόσχεται η τριανδρία της συμφοράς, μια ανάπτυξη με ημερομίσθια ‘’πλήρους απασχόλησης’’ κάτω των είκοσι ευρώ, με ‘’τυχερούς’’ εργαζόμενους των 300 ευρώ το μήνα, με ‘’άτυχους’’ άνεργους που υποσκάπτουν τους ‘’μισητούς’’ εργαζόμενους και όλοι μαζί να ξυλοκοπούν τους φτωχοδιάβολους μετανάστες.

Ο θυμόσοφος παππούς, χρόνια μετανάστης στο Βέλγιο και στη Γερμανία και άλλα τόσα στις γαλαρίες των πάλαι ποτέ δυναστειών του Σκαλιστήρη, του Μποδοσάκη, του Παπαστρατή, σχολίαζε τις ημέρες του Πάσχα τα τεκταινόμενα στο καφενείο του χωριού. «Που πάμε, λοιπόν; Που θέλουν να μας φτάσουν; Να δέρνουν οι γονείς τους καθηγητές, να ξεσπάνε οι καθηγητές στους μαθητές, και οι μαθητές με τη σειρά τους να τα βάζουν με τους παππούδες τους που αδυνατούν πλέον να τους χαρτζιλικώσουμε; Και να αφήνουμε τους πραγματικούς ενόχους στο απυρόβλητο, να μας κατηγορούν ως τεμπέληδες, να μας ονοματίζουν συνδαιτυμόνες  τους στο μεγάλο φαγοπότι, να τους ξαναψηφίσουμε άμα λάχει για να συνεχίσουν να ορίζουν τις τύχες μας». Ο παππούς τα λέει όλα αυτά, κοντά 90 χρονών πλέον (‘’δυστυχώς δεν πεθαίνει’’, που θα έλεγε και το τζόβενο ο Μητσοτάκης). Ο παππούς, που μετά 35 χρονών βαρέα και υπερβαρέα ένσημα, παίρνει 600 ευρώ σύνταξη, του κόψανε το ‘’δώρο’’ του Πάσχα και των Χριστουγέννων (το χαρτζιλίκι των εγγονών του- καραμπινάτα φοροδιαφυγή, δωρεά χωρίς παραστατικά, που θα έλεγε και ο Στουρνάρας) και θα του κόψουνε, λέει, και κάτι ‘’ψιλά’’ ακόμη, ως ‘’συμβολή’’ στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας που χαράζει η τρικούβερτη κυβέρνησή μας.

Να επανέλθουμε, όμως στον Ευάγγελο. Γιατί να κάνει αυτοκριτική ο άνθρωπος. Αυτός δεν παίζει ‘’με τα όνειρα και τις αγωνίες των παιδιών’’. Τα έκοψε, τα λιάνισε, τα μακέλεψε, ξεμπέρδεψε με αυτά μια κι έξω. Γιατί να κρατά τα παιδιά σε αγωνία; Άφησε τους γονείς τους χωρίς δουλειά, διέλυσε τα σχολεία, καθιέρωσε μισθούς χαμηλότερους για τους νέους. Και το πιο ριζοσπαστικό: κατάργησε την εργασία των νέων. Με την ανεργία στο 64%, πιο πολλές πιθανότητες έχει ένας σημερινός νέος να κερδίσει στο ΛΟΤΤΟ, παρά να βρει δουλειά και πολύ περισσότερο δουλεία για την οποία θα πληρώνεται και από πάνω.

Εγώ ξεκάθαρα τάσσομαι στο πλευρό των καθηγητών. Και όχι εκ του ασφαλούς. Έχω κόρη που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις. Γι’ αυτό τάσσομαι στο πλευρό των καθηγητών. Γιατί εκπαιδευτικοί περήφανοι και μαχητές θα δώσουν κάτι από τη φλόγα τους στα παιδιά μας. Αντίθετα, καθηγητές χωρίς αξιοπρέπεια, βουτηγμένοι στην ανέχεια και με ποδοπατημένη αξιοπρέπεια, θα γεμίσουν την κοινωνία μας με νέους ανθρώπους χωρίς όνειρα, χωρίς ιδανικά και κοινωνικές ευαισθησίες, χωρίς αρχές και ανθρωπιά, χωρίς μέλλον…

Όμως, θα ήθελα να κάνω και μία παρατήρηση. Οι συνδικαλιστές τους ‘’τσιμπάνε το δόλωμα’’ που τους ρίχνει η κυβέρνηση. Η επιλογή τους για απεργία- που αν θα γίνει θα σταθώ ολόψυχα στο πλευρό τους- βάζει σε κίνηση τις μυλόπετρες του κοινωνικού αυτοματισμού, σε μια κοινωνία που μέσα στον πανικό της άγεται και φέρεται από την ενημέρωση των μεγαλο-καναλαρχών και μεγαλοδημοσιογράφων. Η επιστράτευση είναι προαποφασισμένη. Κι όσο κι αν μιλάνε για ‘’επιστροφή’’ των επιστράτων ‘’με ψηλά το κεφάλι’’ στις αίθουσες διδασκαλίας, η πραγματικότητα λέει ότι τα αποθέματα αγωνιστικής διάθεσης την επόμενη φορά θα είναι ‘’είδος υπό εξαφάνιση’’. Και, δυστυχώς, χρειάζονται πολλά τέτοια αποθέματα, καθώς το μέλλον προοιωνίζεται πολύ πιο σκοτεινό.

Σε αυτή την περίπτωση, μια αποτελεσματική λύση υπάρχει. Να απαντήσουν στη δική τους επιστράτευση, επιστρατεύοντας το χιούμορ. Να γελοιοποιήσουν την κυβέρνηση, να κάνουν την επιστράτευση πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Οι μυλόπετρες του κοινωνικού αυτοματισμού μπορούν να συντριβούν από τους- κυριολεκτικά- φαντάρους εκπαιδευτικούς.

Οι εκπαιδευτικοί, λοιπόν, μα προσέρχονται στα σχολεία φορώντας δίκωχα και με καρφιτσωμένο στο πέτο τους του ‘’φύλλο πορείας’’. Οι διευθυντές με πηλίκιο λοχαγού, οι υποδιευθυντές ως υπολοχαγοί. Και αντί της πρωινής προσευχής, να βάζουν τα παιδιά να τραγουδούν ένα στρατιωτικό εμβατήριο. Όπως, για παράδειγμα, ‘’των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά’’, ή ‘’περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός’’.

Με άλλα λόγια, οι καθηγητές να απαντήσουν στην προσπάθεια της κυβέρνησης να δώσει ‘’τροφή στα κανόνια’’ του κοινωνικού αυτοματισμού, με ‘’τροφή στα κανάλια’’. Και να δούμε τότε την κυβέρνηση να φτάσει στο έσχατο σημείο γελοιοποίησής της, καθώς θα στέλνει τα ΜΑΤ να αρπάζουν τα δίκωχα από τα κεφάλια των καθηγητών. Άσε που μπορεί να βγάλει και καμιά πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία θα καθορίζει την ‘’ενδυματολογικά όρια’’ εντός των οποίων οφείλουν να κινούνται οι καθηγητές.

Όχι 490 αλλά 392 ευρώ το ''μηνιάτικο των ανέργων''.

«Τα 490 ευρώ είναι όντως χαμηλός μισθός. Αλλά μη ξεχνάτε πως μιλάμε για ανέργους». Κυνική δήλωση ενός κυνικού υπουργού μιας άθλιας και εγκληματικής συγκυβέρνησης, που θα μείνει στα ευρωπαϊκά χρονικά ως η κυβέρνηση που πισωγύρισε τις συνθήκες εργασίας (και όχι μόνο) μιας ευρωπαϊκές χώρας στον 19^ο αιώνα, δηλαδή στην προβιομηχανική εποχή.

Τότε που οι εργαζόμενοι δούλευαν 7 ημέρες την εβδομάδα, ατέλειωτες ώρες την ημέρα, για ένα κομμάτι ψωμί. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα. Τότε οι εργαζόμενοι πέθαιναν σαν τις μύγες στους χώρους δουλειάς, χωρίς να δίνει καμιά απολογιά ο εργοδότης.

Γυρίσαμε εκεί, λοιπόν; Ναι, λέει ο Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να τον αμφισβητήσουμε.

Κυνικός και άθλιος ο Γ. Στουρνάρας, που ελέω συγκυβέρνησης όχι μόνο σκοτώνει το παρόν και το μέλλον μας, αλλά μας βγάζει και τη γλώσσα από πάνω. Άθλιο το ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να έχει αναλάβει όλη τη ‘’βρώμικη δουλειά’’ της απορύθμισης της εργασίας στην Ελλάδα. Άθλια και η ΔΗΜΑΡ, που κάθε τόσο τραβάει και μια ‘’κόκκινη γραμμή’’, για να τη σβήσει λίγο αργότερα και να τραβήξει μια άλλη πιο κάτω, και φτου και πάλι από την αρχή.

Και το μείζον κόμμα της συγκυβέρνησης; Αυτό δεν είναι άθλιο. Τη δουλειά του κάνει. Εφ’ ω ετάχθη. Πολιτικός αμοραλιστής ο Σαμαράς και κωλοτούμπας, νεοφιλελεύθερος από ‘’κούνια’’, εθνοσωτήρας και εθνικόφρων. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτό. Ούτε βεβαίως από τα τσογλάνια, που τον περιστοιχίζουν, τους υπουργούς του δηλαδή, οι οποίοι δημιουργούν ‘’πρωτογενές πλεόνασμα’’ μη πληρώνοντας τις οφειλές των υπουργείων τους, οι οποίοι μειώνουν τις δαπάνες υγείας κόβοντας γιατρούς και φάρμακα από τους πολίτες, οι οποίοι ‘’διευκολύνουν’’ τον κόσμο αυξάνοντας τον αριθμό των δόσεων για την πληρωμή των δόσεων προς την εφορία (με ένα θηριωδώς τοκογλυφικό επιτόκιο), οι οποίοι τάζουν ‘’ελαφρύνσεις’’ σε αυτούς που δεν έχουν λεφτά ούτε για το γάλα των παιδιών τους (με προϋποθέσεις που κάνουν τελικά ‘’άδωρο’’ και αυτό το ‘’δώρο). Ταυτόχρονα, όμως, ‘’χαρατσώνουν’’ τα γιαπιά και τα αγροτεμάχια, και ποιος ξέρει τι ακόμα θα γεννήσει ο διεστραμμένος νους των τσογλανιών αυτών. Άλλωστε, αν κάπου κολλήσουν, υπάρχει και ο Βενιζέλος, ο Βαγγέλης, ο ‘’εφευρέτης’’ του χαρατσιού, του τέλους επιτηδεύματος και τόσων άλλων μεθόδων κλοπής που θα τις ζήλευε ακόμη και ο καλύτερος πορτοφολάς.

Σ.Σ.Η μάνα έχει ένα κήπο, δηλαδή αγροτεμάχιο, 40 τετραγωνικών μέτρων, όπου τώρα την άνοιξη φύτεψε 20 ντοματιές, 5 πιπεριές, 5 μελιτζάνες, 5 αγγουριές και 3 κολοκυθιές. Άφησε λίγο χώρο να βάλει και 3-4 γούρνες φασολιές. Δεν χωράει και τίποτε άλλο. Το αγροτεμάχιο ετούτο είναι εντός του οικισμού. Θα πρέπει να περιμένει τον Ιούνιο για να μάθει τι φόρο θα πληρώσει; Ρωτάει για να κάνει το κουμάντο της. Γιατί η σύνταξη της από τον ΟΓΑ μειώθηκε, ενώ διπλασιάστηκε η συμμετοχή του γέρου πατέρα στην αναπνευστική συσκευή που χρησιμοποιεί. Επίσης, επειδή το χωριό ξέμεινε εδώ και κανένα εξάμηνο από αγροτικό γιατρό, οι γέροι αναγκάζονται να αγοράζουν με δικά τους λεφτά τα περισσότερα φάρμακα (η μείωση των κρατικών δαπανών υγείας που λέγαμε).

Να επανέλθω όμως στην τροπολογία ΠΑΣΟΚ για την ‘’απασχόληση ανέργων σε ολιγόμηνα προγράμματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης’’. Όπως αναφέρεται σε αυτή, ‘’κατά παρέκκλιση της νομοθεσίας, οι καθαρές αμοιβές ορίζονται στα 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες των 490 ευρώ μηνιαίως’’.

Κάνοντας μια απλή διαίρεση θα αποδείξουμε αμέσως τώρα ότι στην πραγματικότητα η ‘’καθαρή αμοιβή’’ δεν είναι 490 ευρώ, αλλά 392 ευρώ. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

·         Διαιρώντας το 490 με το 19,6 ευρώ (που σαφώς ορίζεται ότι θα είναι η ημερήσια αμοιβή (να μην πούμε το μεροκάματο, γιατί είναι ντροπή), προκύπτει πηλίκο 25.

·         Δηλαδή τα 490 ευρώ αφορά την αμοιβή για 25 ημέρες εργασίας, ή 6 ημέρες την εβδομάδα. Αν δεν κάνε λάθος, οι υπηρεσίες των Δήμων λειτουργούν 5 ημέρες την εβδομάδα, δηλαδή 20 ημέρες το μήνα.

·         Άρα η αμοιβή των απασχολίσιμων της ΠΑΣΟΚικης συμφοράς σε αυτή την περίπτωση θα είναι 19,6 ευρώ Χ 20 ημέρες το μήνα = 392 ευρώ.

·         Φούμαρα και τα 490 ευρώ; Μάλλον.

·         Σε ότι αφορά τους νέους κάτω των 25 ετών, προφανώς και σε αυτούς τα 427 ευρώ αφορούν σε 25 ημέρες εργασίας. Δηλαδή, το ‘’ημερομίσθιο’’ στην περίπτωση αυτή θα είναι 17,08 ευρώ. Που σημαίνει ότι το ‘’μηνιάτικο’’ σε πενθήμερη εργασία θα ‘’χαμηλώσει’’ σε 20 ημέρες Χ 17,08 = 341,6 ευρώ.

Ποιος νομοθετικά- και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό εγγυημένος- κατώτατος μισθός; Οι συγκυβερνήτες πριν λίγους μήνες κατάργησαν με το έτσι θέλω το άρθρο του Συντάγματος για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Καθόρισαν με νομοθέτημά τους- ή μήπως πράξη νομοθετικού περιεχομένου;- τον κατώτατο μισθό στα 586 ευρώ. Τώρα οι ίδιο παραβιάζουν το δικό τους νομοθέτημα. Επιχείρημά τους;

‘’Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για ανέργους. Θα είναι μια ανακούφιση για αυτούς’’, μας λέει ο Γ. Στουρνάρας. Ωραία λογική.

Θα έχουμε, λοιπόν, από εδώ και πέρα:

-Ένα κατώτατο μισθό για τους εργαζόμενους (προς το παρόν 586 ευρώ μικτά).

-Έναν επιπλέον κατώτατο μισθό για τους νέους μέχρι 25 χρονών, τους ελάχιστους που δουλεύουν, 510 ευρώ μικτά.

-Έναν ‘’ανώτατο’’… κατώτατο μισθό για τους άνεργους, που θα ‘’προσλαμβάνονται για ολιγόμηνη απασχόληση’’ στους ΟΤΑ  490 ευρώ, που θα γίνεται 392 ευρώ σε πενθήμερη απασχόληση.

-Ο αντίστοιχος ‘’ανώτατος’’ κατώτατος μισθός για τους άνεργους 427 ευρώ, που θα μειώνεται στα 341,6 ευρώ σε πενθήμερη απασχόληση.

Και αυτά προς το παρόν. Γιατί όλες οι πληροφορίες λένε ότι σύντομα θα έρθουν και άλλες μειώσεις, θα δημιουργηθούν και άλλες κατηγορίες ‘’κατώτατων μισθών’’.

Ο όρος ‘’ανώτατος’’ κατώτατος μισθός που χρησιμοποιώ, φαίνεται αδόκιμος, αλλά απεικονίζει την πραγματικότητα. Και αυτό γιατί η ‘’βδνιζέλεια’’ ρύθμιση καθορίζει σαφώς ότι η ημερήσια αμοιβή θα είναι 19,6 ευρώ και η μηνιαία ‘’όχι μεγαλύτερη των 490 ευρώ’’ (427 ευρώ για τους νέους).

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνο σε περίπτωση που οι ‘’τυχεροί’’ θα δουλεύουν 25 ημέρες το μήνα θα λαμβάνουν αμοιβή 490 ή 427 ευρώ. Αυτό είναι και το ανώτατο πλαφόν. Πλαφόν προς τα κάτω δεν υπάρχει. Η αμοιβή θα είναι ανάλογη του αριθμού των ημερών εργασίας.

Σχόλια άλλα δεν θα κάνω. Θα κλείσω με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα των μνημονίων κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη στην ανεργία (27,1%) και στην ανεργία των νέων (59,1%).

Ο Σ. Ρομπόλης ανεβάζει το ποσοστό των ανέργων στο 35%, ενώ λέει ότι οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 40% τουλάχιστον, ποσοστό που ξεπερνά το 50% αν συνυπολογιστεί η αύξηση των φόρων.

Η αγοραστική δύναμη των μισθών, τονίζει, έχει επιστρέψει στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ σε ότι αφορά τους κατώτατους μισθούς η οπισθοχώρηση φθάνει ως και τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ΄70. Και ταχύτατα οπισθοδρομούμε προς τις αρχές της δεκαετίας του ’70…

Είδος εν ανεπαρκεία η εργασία στη μνημονιακή Ελλάδα

Η Ελλάδα με το ‘’σπαθί των μνημονίων’’ εδραιώθηκε πλέον στην πρώτη θέση της ανεργίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τον περασμένο Ιανουάριο οι άνεργοι αποτελούσαν το 27,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας, μη συμπεριλαμβανομένων σε αυτό το ποσοστό των ‘’τυχερών’’ που δούλεψαν έστω και για μια ώρα (ναι, μία ώρα) την εβδομάδα που πραγματοποιήθηκε η σχετική έρευνα της ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Το ότι λογίζονται ως απασχολούμενοι οι εργαζόμενοι της μίας ώρας εβδομαδιαίως δεν είναι εφεύρημα ελληνικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ορίζει με αυτό τον τρόπο την έννοια του απασχολούμενου. Με άλλα λόγια, αποκλείεται από τις λίστες των ανέργων ο κάτοικος αυτής της χώρας, όταν από την ‘’εργασία’’ του εξασφαλίζει αμοιβή 3-4 ευρώ την εβδομάδα (ωρομίσθιο) ή το εκπληκτικό ποσό των 12-16 ευρώ το μήνα. Τόσο καλά, τόσο αγγελικά φτιαγμένες οι στατιστικές, αλλά παρόλα αυτά δεν τα καταφέρνουν πλέον να μας παρουσιάζουν ευημερούντες αριθμούς.

Είναι γνωστό βεβαίως ότι οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.348.742 άτομα και ότι αυξήθηκαν κατά 281.048 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (αύξηση 26,3%) και κατά 95.709 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2012.

Όμως, λιγότερο γνωστά είναι τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την εικόνα της ανεργίας σε βάθος πενταετίας, τα οποία όντως αναδεικνύουν το μέγεθος των ‘’επιτευγμάτων’’ της μνημονιακής πολιτικής που πειθήνια ακολουθεί η τρικομματική κυβέρνηση. Στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι η ‘’ανάπτυξη’’, όπως διατείνονται οι εγχώριοι τοποτηρητές της τρόικας, αλλά η με κάθε θυσία εξυπηρέτηση- και με το παραπάνω- των απαιτήσεων των πιστωτών.

Από τις απαρχές της κρίσης, το 2008, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε συνολικά κατά 964.203 άτομα. Από τις χαμένες θέσεις εργασίας:

·         Οι 157.400 χάθηκαν το διάστημα 2008-2010, δηλαδή την προ μνημονίου εποχή (τα στοιχεία αναφέρονται στον Ιανουάριο κάθε έτους).

·         Μετά το μνημόνιο, δηλαδή το διάστημα 2011-2013 (τον Ιανουάριο) χάθηκαν 806.803 θέσεις εργασίας.

Η αλήθεια των παραπάνω αριθμών κάνει περιττό κάθε σχόλιο.

Όμως, στα κορυφαία επιτεύγματα της μνημονιακής πολιτικής θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η ανατροπή της σχέσης εργαζομένων μη εργαζομένων στη χώρα μας. Ας δώσουμε και πάλι το λόγο στους αριθμούς, στους επίσημους αριθμούς της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Τον Ιανουάριο του 2008, δηλαδή στις απαρχές της κρίσης, οι απασχολούμενοι ανέρχονταν σε 4.531.859 άτομα. Οι άνεργοι και οι οικονομικά μη ενεργοί έφθαναν αθροιστικά τα 3.810.944 άτομα. Που σημαίνει ότι οι απασχολούμενοι ήταν περισσότεροι κατά 720.915 άτομα από τους μη απασχολούμενους.

Τον Ιανουάριο του 2011, δηλαδή πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος μνημονίου, η διαφορά είχε ‘’ψαλιδιστεί’ στα 190.841 άτομα (4.227.741 απασχολούμενοι, 4.036.900 μη εργαζόμενοι).

Η μεγάλη ανατροπή συντελέστηκε εντός του 2011 και τον Ιανουάριο του 2012 οι μη εργαζόμενοι υπερτερούσαν των απασχολούμενων κατά 526.595 άτομα (3.888.400 απασχολούμενοι, 4.414.995 μη εργαζόμενοι).

Εντός του 2012 καταργήθηκε κάθε έννοια εργατικού δικαίου, οι συλλογικές συμβάσεις αντικαταστάθηκαν από ατομικές ή επιχειρησιακές, οι μισθοί ψαλιδίστηκαν άγρια. Και όλα αυτά στο όνομα της ενίσχυσης της απασχόλησης, της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Και το ‘’θαύμα’’ έγινε. Από την ανάποδη, όμως. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία στην Ελλάδα αναδείχθηκε ‘’πρωταθλήτρια Ευρώπης’’, ενώ η διαφορά απασχολούμενων- μη εργαζομένων έσπασε το φράγμα του 1.000.000 ατόμων, υπέρ των δεύτερων βεβαίως.

Πιο συγκεκριμένα, τον Ιανουάριο του 2013 οι μη εργαζόμενοι (άνεργοι συν οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός) ανέρχονταν σε 4.695.165 άτομα, ενώ οι αριθμός των απασχολούμενων είχε περιοριστεί σε 3.617.771 άτομα. Δηλαδή, οι μη εργαζόμενοι ήταν κατά 1.077.394 άτομα περισσότεροι από τους απασχολούμενους, αριθμός υπερδιπλάσιος σε σχέση με μόλις ένα χρόνο πριν.

Μην πτοείστε, όμως, αδέλφια. Η τριάδα της συμφοράς, που έχει κάτσει στο σβέρκο μας και το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνει νόμους- ή σωστότερα, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου- για να μας ληστεύει ‘’και με το νόμο’’, τις προάλλες επιλήφθηκε του προβλήματος της ανεργίας. Θα απολύσει και κάμποσες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, για να αποχτήσει ‘’χρώμα’’ η στρατιά των ανέργων και μετά… τρέμε ανεργία.

Ο Βενιζέλος, σαν πιο σβέλτος από όλους, επιχειρεί ήδη επίθεση κατά μέτωπο κατά της ανεργίας. Μοιράζει απλόχερα κάπου 700.000 θέσεις εργασίας (τις έχει κρυμμένες, άραγε, στο τσεπάκι του). Τι απομένει μετά; Η ανεργία ευθείς πέφτει στο μισό. Με καμιά 350ριά χιλιάδες θεσούλες ο Σαμαράς και άλλες τόσες ο Φώτης, και η ανεργία μηδενίζεται. Ως δια μαγείας; Ίσως, Και τότε, στην Ελλάδα του 0% ανεργία, θα προβάλλει και ο Προβόπουλος, με ημίψηλο καπέλο, μέσα από το οποίο θα αφήσει να πετάξει στο γαλάζιο ουρανό ένα λευκό περιστέρι, σήμα της λήξης του ‘’κατακλυσμού της Τρόικας’’ και της ανατολής της νέας εποχής στη χώρα μας.

Κυρ Αντώνη, κυρ Βαγγέλη, κυρ Φώτη, ναι θα την ‘’πνίξετε’’ την ανεργία, ή μήπως τους ανέργους; Με το μαλακό, όμως, αγάλι- αγάλι, μην πάθετε καμιά κράμπα από την υπερπροσπάθεια. Μόνο, να, μήπως μπορείτε προς το παρόν να λύσετε το προβληματάκι κάπου μισού εκατομμυρίου ανθρώπων που εργάζονται ακόμη αλλά προ πολλού δεν πληρώνονται.

Οι επιστάτες της Ηλείας μπας και μας έδωσαν τη λύση; Τι λέτε; Κουμπούρια στους θρασείς που ζητάνε τα λεφτά τους, μόνο να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα που δημιουργεί ο κρότος των πυροβολισμών. Τι θα λέγατε να αποφασίζατε μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου που να επιβάλλει τη λύση των διαφορών αυτού του είδους μόνο με όπλα που φέρουν σιγαστήρα; Να μην ανησυχούμε και τους γειτόνους…