«Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τα όνειρα και τις αγωνίες
των παιδιών». Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος, όχι- προς θεού- νοιώθοντας την
ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του, αλλά για να επιτιμήσει τους καθηγητές,
που- άκουσον- άκουσον- έχουν το θράσος να επιχειρούν με απεργιακές
κινητοποιήσεις να διασώσουν τα ελάχιστα ψήγματα αξιοπρέπειας που τους απόμειναν
μετά τρία χρόνια μνημονιακής επέλασης στη χώρα μας.
Μια λεπτομέρεια: Ο κ. Βενιζέλος είναι ίσως ο μοναδικός ‘’πολιτικός
ανήρ’’ που συμμετέχει σε όλες τις κυβερνήσεις της συμφοράς, από την υπογραφή του
μνημονίου και μετά, ο εμπνευστής των ισοπεδωτικών χαρατσιών, ο πιο θρασύς
πολιτικάντης που ανέδειξε το πολιτικό μας σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες.
Και μια σημείωση: Οι καθηγητές δεν είναι αυτοί που επέλεξαν
να γίνουν οι κινητοποιήσεις τους εν μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων. Της κυβέρνησης
επιλογή ήταν. Η επίμαχη τροπολογία θα μπορούσε να ψηφιστεί, για παράδειγμα, το
χειμώνα, ώστε να μην κινδυνέψουν οι εξετάσεις. Θα μπορούσε να ψηφιστεί το
καλοκαίρι, μετά τις εξετάσεις, ώστε οι καθηγητές να μην μπορούν να κάνουν
απεργία. Όμως, ψηφίστηκε τώρα, στις παραμονές των πανελλαδικών. Για να
πολτοποιηθούν και οι καθηγητές κάτω από τις μυλόπετρες του κοινωνικού
αυτοματισμού. Για να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αντίδρασης στα μελλούμενα
πολύ πιο σκληρά μέτρα.
Η κυβέρνηση είναι, λοιπόν, που επέλεξε το χρόνο της σύγκρουσης.
Για να μη συγκρουστεί η ίδια, αλλά η υπόλοιπη κοινωνία με τους καθηγητές. Όπως πριν
λίγο καιρό έγινε με τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, τις ‘’συντεχνίες’’,
τους δημοσίους υπαλλήλους, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς και τόσους άλλους.
Μία- μία εστία αντίστασης τσακίζεται από μία πανικόβλητη,
άβουλη, ανερμάτιστη κοινωνία. Μια κοινωνία που προετοιμάζεται για να υποδεχθεί
το ‘’αναπτυξιακό’’ μέλλον που μας υπόσχεται η τριανδρία της συμφοράς, μια
ανάπτυξη με ημερομίσθια ‘’πλήρους απασχόλησης’’ κάτω των είκοσι ευρώ, με ‘’τυχερούς’’
εργαζόμενους των 300 ευρώ το μήνα, με ‘’άτυχους’’ άνεργους που υποσκάπτουν τους
‘’μισητούς’’ εργαζόμενους και όλοι μαζί να ξυλοκοπούν τους φτωχοδιάβολους
μετανάστες.
Ο θυμόσοφος παππούς, χρόνια μετανάστης στο Βέλγιο και στη
Γερμανία και άλλα τόσα στις γαλαρίες των πάλαι ποτέ δυναστειών του Σκαλιστήρη,
του Μποδοσάκη, του Παπαστρατή, σχολίαζε τις ημέρες του Πάσχα τα τεκταινόμενα
στο καφενείο του χωριού. «Που πάμε, λοιπόν; Που θέλουν να μας φτάσουν; Να
δέρνουν οι γονείς τους καθηγητές, να ξεσπάνε οι καθηγητές στους μαθητές, και οι
μαθητές με τη σειρά τους να τα βάζουν με τους παππούδες τους που αδυνατούν
πλέον να τους χαρτζιλικώσουμε; Και να αφήνουμε τους πραγματικούς ενόχους στο
απυρόβλητο, να μας κατηγορούν ως τεμπέληδες, να μας ονοματίζουν συνδαιτυμόνες τους στο μεγάλο φαγοπότι, να τους ξαναψηφίσουμε
άμα λάχει για να συνεχίσουν να ορίζουν τις τύχες μας». Ο παππούς τα λέει όλα
αυτά, κοντά 90 χρονών πλέον (‘’δυστυχώς δεν πεθαίνει’’, που θα έλεγε και το
τζόβενο ο Μητσοτάκης). Ο παππούς, που μετά 35 χρονών βαρέα και υπερβαρέα
ένσημα, παίρνει 600 ευρώ σύνταξη, του κόψανε το ‘’δώρο’’ του Πάσχα και των
Χριστουγέννων (το χαρτζιλίκι των εγγονών του- καραμπινάτα φοροδιαφυγή, δωρεά
χωρίς παραστατικά, που θα έλεγε και ο Στουρνάρας) και θα του κόψουνε, λέει, και
κάτι ‘’ψιλά’’ ακόμη, ως ‘’συμβολή’’ στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας που
χαράζει η τρικούβερτη κυβέρνησή μας.
Να επανέλθουμε, όμως στον Ευάγγελο. Γιατί να κάνει
αυτοκριτική ο άνθρωπος. Αυτός δεν παίζει
‘’με τα όνειρα και τις αγωνίες των παιδιών’’. Τα έκοψε, τα λιάνισε, τα
μακέλεψε, ξεμπέρδεψε με αυτά μια κι έξω. Γιατί να κρατά τα παιδιά σε
αγωνία; Άφησε τους γονείς τους χωρίς δουλειά, διέλυσε τα σχολεία, καθιέρωσε
μισθούς χαμηλότερους για τους νέους. Και το πιο ριζοσπαστικό: κατάργησε την εργασία των νέων. Με την
ανεργία στο 64%, πιο πολλές πιθανότητες έχει ένας σημερινός νέος να κερδίσει
στο ΛΟΤΤΟ, παρά να βρει δουλειά και πολύ περισσότερο δουλεία για την οποία θα
πληρώνεται και από πάνω.
Εγώ ξεκάθαρα τάσσομαι στο πλευρό των καθηγητών. Και όχι εκ του
ασφαλούς. Έχω κόρη που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις. Γι’ αυτό τάσσομαι στο
πλευρό των καθηγητών. Γιατί εκπαιδευτικοί περήφανοι και μαχητές θα δώσουν κάτι
από τη φλόγα τους στα παιδιά μας. Αντίθετα, καθηγητές χωρίς αξιοπρέπεια,
βουτηγμένοι στην ανέχεια και με ποδοπατημένη αξιοπρέπεια, θα γεμίσουν την
κοινωνία μας με νέους ανθρώπους χωρίς όνειρα, χωρίς ιδανικά και κοινωνικές
ευαισθησίες, χωρίς αρχές και ανθρωπιά, χωρίς μέλλον…
Όμως, θα ήθελα να κάνω και μία παρατήρηση. Οι συνδικαλιστές τους
‘’τσιμπάνε το δόλωμα’’ που τους ρίχνει η κυβέρνηση. Η επιλογή τους για απεργία-
που αν θα γίνει θα σταθώ ολόψυχα στο πλευρό τους- βάζει σε κίνηση τις μυλόπετρες
του κοινωνικού αυτοματισμού, σε μια κοινωνία που μέσα στον πανικό της άγεται
και φέρεται από την ενημέρωση των μεγαλο-καναλαρχών και μεγαλοδημοσιογράφων. Η
επιστράτευση είναι προαποφασισμένη. Κι όσο κι αν μιλάνε για ‘’επιστροφή’’ των
επιστράτων ‘’με ψηλά το κεφάλι’’ στις αίθουσες διδασκαλίας, η πραγματικότητα
λέει ότι τα αποθέματα αγωνιστικής διάθεσης την επόμενη φορά θα είναι ‘’είδος
υπό εξαφάνιση’’. Και, δυστυχώς, χρειάζονται πολλά τέτοια αποθέματα, καθώς το
μέλλον προοιωνίζεται πολύ πιο σκοτεινό.
Σε αυτή την περίπτωση, μια αποτελεσματική λύση υπάρχει. Να
απαντήσουν στη δική τους επιστράτευση, επιστρατεύοντας το χιούμορ. Να γελοιοποιήσουν
την κυβέρνηση, να κάνουν την επιστράτευση πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα
ενημέρωσης. Οι μυλόπετρες του κοινωνικού αυτοματισμού μπορούν να συντριβούν από
τους- κυριολεκτικά- φαντάρους εκπαιδευτικούς.
Οι εκπαιδευτικοί, λοιπόν, μα προσέρχονται στα σχολεία
φορώντας δίκωχα και με καρφιτσωμένο στο πέτο τους του ‘’φύλλο πορείας’’. Οι
διευθυντές με πηλίκιο λοχαγού, οι υποδιευθυντές ως υπολοχαγοί. Και αντί της πρωινής
προσευχής, να βάζουν τα παιδιά να τραγουδούν ένα στρατιωτικό εμβατήριο. Όπως,
για παράδειγμα, ‘’των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα
σπαρτά’’, ή ‘’περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός’’.
Με άλλα λόγια, οι καθηγητές να απαντήσουν στην προσπάθεια της
κυβέρνησης να δώσει ‘’τροφή στα κανόνια’’ του κοινωνικού αυτοματισμού, με ‘’τροφή
στα κανάλια’’. Και να δούμε τότε την κυβέρνηση να φτάσει στο έσχατο σημείο
γελοιοποίησής της, καθώς θα στέλνει τα ΜΑΤ να αρπάζουν τα δίκωχα από τα κεφάλια
των καθηγητών. Άσε που μπορεί να βγάλει και καμιά πράξη νομοθετικού
περιεχομένου με την οποία θα καθορίζει την ‘’ενδυματολογικά όρια’’ εντός των
οποίων οφείλουν να κινούνται οι καθηγητές.
