Ένας φόβους πλανιέται πάνω από τις πόλεις, πάνω από τα χωριά τούτης της χώρας. Ο φόβος που προκαλεί το δίλλημα ''ευρώ ή δραχμή''. Οι επί 38 χρόνια κυρίαρχοι της πολιτικής σκηνής- με την κάτι από παραπάνω αγαστή συνεργασία των καναλιών και των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων- σπέρνουν ανέμους και κινδυνεύουν πλέον να θερίσουν θύελλες. Αφού βύθισαν ένα ολόκληρο λαό στην ανεργία, τη δυστυχία και την ανέχεια, τώρα ''παίζουν τα ρέστα τους''. Ποντάρουν το τελευταίο τους χαρτί στο αρχέγονο αίσθημα του φόβου, αδιαφορώντας για τις παρενέργειες που μπορεί να έχει η αναμόχλευση ζωωδών ενστίκτων σε μια κοινωνία που τινει να μετατραπεί σε ζούγκλα.
Εγώ δεν σκοπεύω σήμερα να αναφερθώ στην ουσία του διλήμματος. Στο φόβο θα αναφερθώ, Οχι του ''τερματοφύλακα πριν το πέναλτι'', αλλά ''ενός ολόκληρου λαού ενώπιον της κάλπης''. Το να μην πιάσει ένα πέναλτι ο τερματοφύλακας, κακό κάνει μόνο στην ομάδα του. Όμως, η ψήφος ενός φοβισμένου και λυγισμένου από τα ''διλλήματα'' λαού μπορεί να δράσει διαλυτικά για ολόκληρη την κοινωνία, και σίγουρο είναι, πάντως, ότι δεν πρόκειται να ''γεννήσει'' μια ισχυρή κυβέρνηση.
Είναι σίγουρο ότι την Κυριακή των εκλογών πολλοί συμπολίτες μας θα κάνουν τις πολιτικές επιλογές τους υπό το κράτος του φόβου. Πιο ευάλωτοι φαίνονται οι συνταξιούχοι, και πιθανότατα μια μερίδα αυτών θα προσέλθει στις κάλπες ''τρέμοντας'' μη χάσουν την πετσοκομμένη σύνταξή τους.
Ευάλωτοι, όμως, θεωρούνται και οι διαθέτοντες ένα περίσσευμα, οι οποίοι ανησυχούν μην το χάσουν αν επικρατήσει το σκέλος του ''διλλήματος'' που μιλάει για δραχμή. Κάποιοι από αυτούς θα προσέλθουν να ψηφίσουν αποφασισμένοι να προασπίσουν αυτό το περίσσευμα. Θεμιτή η επιδίωξη τους, αλλά ο φόβος δεν ευνοεί τη λήψη ψύχραιμων αποφάσεων.
Ούτε λόγος, βέβαια, για αυτούς που έστειλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τώρα με περισσή αυθάδεια κουνούν επιτιμιτικά το δάχτυλό τους στους βιοπαλαιστές που αγωνίζονται σκληρά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην των οικογενειών τους και δεν δέχονται αδιαμαρτύρητα- ως υποζύγια, ή ακόμη καλύτερα ως γομάρια- τα βάρη που φόρτωσε στις πλάτες τους το δίπολο της ελληνικής συμφοράς.
Όμως, σε αυτή τη χώρα, οι άνεργοι ξεπερνούν κατά πολύ το εκατομμύριο και σήμερα υπάρχουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι δεν διαθετουν ούτε καν τον επιούσιο. Που σιτίζονται στα δημόσια συσσίτια, ή ακόμη χειρότερα, ψάχνουν για υπολείμματα τροφίμων στους κάδους έξω από τα σούπερ μάρκετ.
Κι εγώ; Είμαι ένας πολίτης που διαθέτει ακόμη ένα εισόδημα προς κατανάλωση. Ίσως- ίσως και ένα μικρό περίσσευμα, που το ρακανίζω αργά αλλά σταθερά όχι για να καλύψω βιοτικές ανάγκες, αλλά για να πληρώνω υπέρογκους φόρους και παράλογα χαράτσια.
Ανήκω σε εκείνη τη μερίδα των πολιτών που δεν έβγαλαν στο εξωτερικό τις όποιες- μικρές- οικονομίες τους, που σχηματίστηκαν με τους κόπους μιας ολάκερης ζωής. Που δεν πουλάνε εκ του ασφαλούς κούφιο ''πατριωτισμό'' και ούτε χρίζουν ''απάτριδες'' όσους αρνούνται να συμμορφωθούν ''προς τας υποδείξεις''.
Εγώ, λοιπόν, θα ψηφίσω δίχως φόβο! Για την προσωπική μου αξιοπρέπεια, γιατί ποτέ δεν έμαθα ''να άγομαι και να φέρομαι''. Αλλά κυρίως,
-Γιατί είμαι άνθρωπος, που σημαίνει κοινωνικό ον.Και ως κοινωνικό ον, αρνούμαι να λειτουργώ υπό το κράτος του φόβου, αρνούμαι να δεχθώ ''με ελαφρά καρδία'' ότι είναι μοιραίο η κοινωνία μας ''να μετατραπεί σε ζούγκλα'', όπου θα επικρατήσει ''το δίκαιο των καλάζνικοφ''.
-Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι δυνατόν να ευημερώ σε μια κοινωνία άνεργη, πεινασμένη, ξενοφοβική, καταθλιπτική, δίχως όνειρα και ελπίδα για το μέλλον.
-Γιατί πιστεύω ότι μια οργανωμένη και στοιχειωδώς ευνομούμενη κοινωνία οφείλει να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της. Τους άνεργους, τους πεινασμένους, τους ανήμπορους.
Αν, ως μέλος τούτης της κοινωνίας, δεν μπορώ να επιβάλω την εφαρμογή αυτής της στοιχειώδους υποχρέωσης, τουλάχιστον δεν θα συμβάλω με τις επιλογές μου να γίνει ακόμη χειρότερη η θέση των ανέργων, των πεινασμένων, των ανήμπορων, των απελπισμένων.
Για τους λόγους αυτους, λοιπόν, θα προσέλθω στις κάλπες δίχως φόβο!
Ναι, γαμώ την πανακόλα μου, θα ψηφίσω δίχως φόβο!
* σ.σ. ''βρισιά'' των πιτσιρικάδων στο χωριό μου, κάμποσες δεκαετίες πίσω, κατά την παιδική μου ηλικία.
Εγώ δεν σκοπεύω σήμερα να αναφερθώ στην ουσία του διλήμματος. Στο φόβο θα αναφερθώ, Οχι του ''τερματοφύλακα πριν το πέναλτι'', αλλά ''ενός ολόκληρου λαού ενώπιον της κάλπης''. Το να μην πιάσει ένα πέναλτι ο τερματοφύλακας, κακό κάνει μόνο στην ομάδα του. Όμως, η ψήφος ενός φοβισμένου και λυγισμένου από τα ''διλλήματα'' λαού μπορεί να δράσει διαλυτικά για ολόκληρη την κοινωνία, και σίγουρο είναι, πάντως, ότι δεν πρόκειται να ''γεννήσει'' μια ισχυρή κυβέρνηση.
Είναι σίγουρο ότι την Κυριακή των εκλογών πολλοί συμπολίτες μας θα κάνουν τις πολιτικές επιλογές τους υπό το κράτος του φόβου. Πιο ευάλωτοι φαίνονται οι συνταξιούχοι, και πιθανότατα μια μερίδα αυτών θα προσέλθει στις κάλπες ''τρέμοντας'' μη χάσουν την πετσοκομμένη σύνταξή τους.
Ευάλωτοι, όμως, θεωρούνται και οι διαθέτοντες ένα περίσσευμα, οι οποίοι ανησυχούν μην το χάσουν αν επικρατήσει το σκέλος του ''διλλήματος'' που μιλάει για δραχμή. Κάποιοι από αυτούς θα προσέλθουν να ψηφίσουν αποφασισμένοι να προασπίσουν αυτό το περίσσευμα. Θεμιτή η επιδίωξη τους, αλλά ο φόβος δεν ευνοεί τη λήψη ψύχραιμων αποφάσεων.
Ούτε λόγος, βέβαια, για αυτούς που έστειλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τώρα με περισσή αυθάδεια κουνούν επιτιμιτικά το δάχτυλό τους στους βιοπαλαιστές που αγωνίζονται σκληρά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην των οικογενειών τους και δεν δέχονται αδιαμαρτύρητα- ως υποζύγια, ή ακόμη καλύτερα ως γομάρια- τα βάρη που φόρτωσε στις πλάτες τους το δίπολο της ελληνικής συμφοράς.
Όμως, σε αυτή τη χώρα, οι άνεργοι ξεπερνούν κατά πολύ το εκατομμύριο και σήμερα υπάρχουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι δεν διαθετουν ούτε καν τον επιούσιο. Που σιτίζονται στα δημόσια συσσίτια, ή ακόμη χειρότερα, ψάχνουν για υπολείμματα τροφίμων στους κάδους έξω από τα σούπερ μάρκετ.
Κι εγώ; Είμαι ένας πολίτης που διαθέτει ακόμη ένα εισόδημα προς κατανάλωση. Ίσως- ίσως και ένα μικρό περίσσευμα, που το ρακανίζω αργά αλλά σταθερά όχι για να καλύψω βιοτικές ανάγκες, αλλά για να πληρώνω υπέρογκους φόρους και παράλογα χαράτσια.
Ανήκω σε εκείνη τη μερίδα των πολιτών που δεν έβγαλαν στο εξωτερικό τις όποιες- μικρές- οικονομίες τους, που σχηματίστηκαν με τους κόπους μιας ολάκερης ζωής. Που δεν πουλάνε εκ του ασφαλούς κούφιο ''πατριωτισμό'' και ούτε χρίζουν ''απάτριδες'' όσους αρνούνται να συμμορφωθούν ''προς τας υποδείξεις''.
Εγώ, λοιπόν, θα ψηφίσω δίχως φόβο! Για την προσωπική μου αξιοπρέπεια, γιατί ποτέ δεν έμαθα ''να άγομαι και να φέρομαι''. Αλλά κυρίως,
-Γιατί είμαι άνθρωπος, που σημαίνει κοινωνικό ον.Και ως κοινωνικό ον, αρνούμαι να λειτουργώ υπό το κράτος του φόβου, αρνούμαι να δεχθώ ''με ελαφρά καρδία'' ότι είναι μοιραίο η κοινωνία μας ''να μετατραπεί σε ζούγκλα'', όπου θα επικρατήσει ''το δίκαιο των καλάζνικοφ''.
-Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι δυνατόν να ευημερώ σε μια κοινωνία άνεργη, πεινασμένη, ξενοφοβική, καταθλιπτική, δίχως όνειρα και ελπίδα για το μέλλον.
-Γιατί πιστεύω ότι μια οργανωμένη και στοιχειωδώς ευνομούμενη κοινωνία οφείλει να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της. Τους άνεργους, τους πεινασμένους, τους ανήμπορους.
Αν, ως μέλος τούτης της κοινωνίας, δεν μπορώ να επιβάλω την εφαρμογή αυτής της στοιχειώδους υποχρέωσης, τουλάχιστον δεν θα συμβάλω με τις επιλογές μου να γίνει ακόμη χειρότερη η θέση των ανέργων, των πεινασμένων, των ανήμπορων, των απελπισμένων.
Για τους λόγους αυτους, λοιπόν, θα προσέλθω στις κάλπες δίχως φόβο!
Ναι, γαμώ την πανακόλα μου, θα ψηφίσω δίχως φόβο!
* σ.σ. ''βρισιά'' των πιτσιρικάδων στο χωριό μου, κάμποσες δεκαετίες πίσω, κατά την παιδική μου ηλικία.
