Αίμα, τι να 'ναι αλήθεια το αίμα!

Τις προάλλες διάβαζα ότι η Χρυσή Αυγή θα οργάνωνε αιμοδοσία μόνο από Έλληνες και μόνο για Έλληνες. Το ζήσαμε κι αυτό. Μετά τους γαλαζοαίματους βασιλιάδες και πρίγκηπες, μετά τις αρλουμπολογίες κάποιων χαπακιασμένων αθλητών για ''τη νίκη που βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων'', μας ήρθε και το ''καθαρό ελληνικό αίμα'' των τσακαλιών που, κατά τη ρήση του λαού μας, ''στην αναμπουμπούλα χαίρονται''.

Σε αυτά τα παληκάρια του σκότους, που το αστείο είναι πολλών τα ονοματεπώνυμα κάθε άλλο παρά ''καθαρά ελληνικά'' είναι, μια ερώτηση θα τους κάνω:

Αν αύριο αυτοί οι ίδιοι ή το παιδί τους, χρειαστούν αίμα, και το μόνο κατάλληλο που υπάρχει ανήκει σε μη Έλληνα, ή ακόμη χειρότερο, σε άνθρωπο με σκούρα επιδερμίδα, θα το δεχθούν ή όχιι;

Υγείαν να 'χωμεν, διότι διαφορετικά θα αποθάνομεν, εκεί ψηλά στη Βόρεια Εύβοια

Εκείνο το ζεσςτό πρωινό του Αυγούστου ο φίλος μας ο Σταύρος έπεσε από την ταράτσα του σπιτιού του. Σε ένα χωριό της Βόρειας Εύβοιας, μεγάλο χωριό με πάνω από 600 μόνιμους κατοίκους, με εκατοντάδες τουρίστες το καλοκαίρι. Όμως, γιατρός δεν υπάρχει στο χωριό.

Αλλά, ο Σταύρος, ''τυχερός'' στην ατυχία του, έπεσε από την ταράτσα τη- μοναδική- ημέρα της εβδομάδας που βρισκόταν στο χωριό η αγροτική γιατρός. Μη φανταστείτε τίποτε σπουδαίο. Ο ρόλος της γιατρίνας μας έχει περιοριστεί πλέον στο να γράφει συνταγές στους- μπόλικους- ηλικιωμένους του χωριού. Άντε, στο κτίριο που ''δέχεται'' τους ασθενείς να υπάρχει καμιά καρέκλα για να κάθονται οι γέροι, άντε και να έχει μαζί της κανένα θερμόμετρο για να τους μετράει τη θερμοκρασία και κανένα πιεσόμετρο.

Η γιατρίνα μας ειδοποιήθηκε για το ατύχημα και έτρεξε. Χρειάστηκε κάποια ώρα γιατί το σπίτι του σταύρου βρίσκεται έξω από το χωριό. Και τι να σου κάνει; Ούτε κολάρο δεν υπήρχε στο ''ιατρείο'' για να το φορέσει στον ασθενή. Στην Ελλάδα του 2012, των Μνημονίων, της διαφθοράς, των περικοπών, της απίστευτης γαϊδουριάς των πολιτικών μας...

Ο Σταύρος πόναγε φρικτά. Φαινόταν εύκολα ότι είχε σπάσει πάνω από πέντε πλευρά, τα πνευμόνια του ήταν σοβαρά πληγωμένα και δυσκολευόταν να αναπνεύσει, είχε σπάσει τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτά φαινόταν. Κανένας, όμως, δεν μπορούσε να αποφανθεί δια γυμνού οφθαλμού αν ο Σταύρος είχει χτυπήσει και στο κεφάλι ή και σε άλλα εσωτερικά όργανα.

Με τα πολλά, ο Σταύρος τοποθετήθεκε πάνω σε ένα πάπλωμα και φορτώθηκε σε ΙΧ αυτοκίνητο- στα πίσω καθίσματα- και με αυτό διάνυσε τα 30 και πάνω χιλιόμετρα μέχρι το κοντινότερο Κέντρο Υγείας στο Μαντούδι. Αλλά και εκεί οι γιατροί ελάχιστα παραπάνω μπορούσαν να κάνουν, πέρα από κάποιες παυσίπονες ενέσεις, για να αντέξει τον πόνο μέχρι τη Χαλκίδα.

Και, βέβαια, να ευχηθούν να μην έχει χτυπήσει στο κεφάλι ή να μην έχει κάποια εσωτερική αιμορραγία, γιατί τότε....

Η Χαλκίδα απέχει καμιά ώρα από τη Χαλκίδα. Το καλοκαίρι, γιατί το χειμώνα, όταν τα χιόνια κλείνουν το ορεινό πέρασμα στον Άγιο, η οδύσσεια του ασθενούς θα τραβήξει πολύ σε μάκρος.

Τέλος πάντων. Οι γιατροί του Κέντρου Υγείας αποφάσισαν ο Σταύρος να μεταφερθεί στη Χαλκίδα. Πως όμως; Χρειάστηκε να περιμένουν όλοι τους πάνω από μια ώρα, γιατί... η βάρδια του οδηγού στο ασθενοφόρο άρχιζε στις 3 μμ.

Ο Σταύρος, με τα πολλά, 4-5 ώρες μετά το ατύχημα, έφτασε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Σήμερα αναρρώνει, ζει γιατί δεν είχει χτυπήσει στο κεφάλι, γιατί δεν του έτυχε καμιά εσωτερική αιμορραγία.

Την ιστορία του Σταύρου την αφιερώνω εξαιρετιά στους νυν και πρώην υπουργούς Υγείας, στους κάεθ είδους Λοβέρδους και Λυκουρέντζους, στους αξιότιμους νομάρχες (ή μάλλον αντιπεριφερειάρχες) και δημάρχους μας (σ.σ. ο δήμαρχος της περιοχής, όταν κάποια στιγμή τέθηκε ζήτημα να μειωθούν οι αμοιβές οι δικές του και των αντιδημάρχων, κραύγασε ''έ, όχι και να φτάνουμε σε τέτοιους λαϊκισμούς'').

Την αφιερώνω σε όλους τους εξυγειαντές της δημόσιας ζωής, στους σωτήρες της χώρας, και κραυγάζω:

-Ένα κολάρο, ρε, ένα κολάρο για το αγροτικό μας ιατρείο, περισσευούμενο από τις ρεμούλες σας, δεν υπάρχει;

Αντί επιλόγου

Η περιπέτεια του Σταύρου μου έφερε στο νου μιαν άλλη ''τρελλή'' ιστορία υγείας, που συνέβη πριν 3-4 χρόνια και πάλι στο χωριό μας.

Ήταν ο Δημήτρης τότε που τον δάγκωσε μια οχιά στο πόδι. Δώδεκα το μεσημέρι έγινε το γεγονός. Ο Δημήτρης μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Ιστιαίας, 35 χιλιόμετρα απόσταση, όπου οι γιατοί δήλωσαν αδυναμία να του κάνουν αντιϊικό ορρό και αποφάσισαν να τον μεταφέρουν στο Νοσοκομείο Χαλκίδας για τα περαιτέρω.

Όμως, ασθενοφόρο το Κέντρο Υγείας δεν είχε και με τα πολλά επιστρατεύτηκε τελικά ένα ασθενοφόρο του δήμου για τη μεταφορά. Η Χαλκίδα από την Ιστιαία απέχει πάνω από 100 χιλιόμετρα, που μεταφράζεται σε περισσότερες από 2,5 ώρες οδήγηση σε ένα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα για ασθενή, γεμάτο στροφές και πολύ επικίνδυνο στα προσπεράσματα.

Προκρίθηκε η λύση της μεταφοράς μέσω του φέρι μποτ Αιδηψού- Αρκίτσα. Από την Αρκίτσα το ασθενοφόρο διέσχιχε ένα μεγάλο μέρος της Φθιώτιδας, τη Βοιωτία στη συνέχεια και κατά το βραδάκι ο Δημήτρης εισήχθη τελικά στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας.

Ο φίλος μας ήταν υγιέστατος και τα κατάφερε τελικά, αφού χρειάστηκε να νοσημευτεί για αρκετές εβδομάδες. Δεν συζητάμε τι θα πάθαινε αν, για παράδειγμα, η καρδιά του δεν ήταν τόσο δυνατή όσο αποδείχθηκε τελικά.

Και όταν μετά από μήνες επέστρεψε στο σπίτι του, είδε ένα ραβασάκι να τον περιμένει. Ήταν από το δήμο Ιστιαίας, στον οποίο χρωστούσε- λέει- 100 ευρώ για το ασθενοφόρο!...

 

 

Περί αργομουνιάτικου, ή η ζούγκλα των παραθυρο- σχολιαστών

Για το κατάντημα τούτης της χώρας ''φταίμε όλοι'', δηλαδή κανένας. Πάντα στην ιστορία η συλλογική ευθύνη αποτελούσε την καλύτερη μέθοδο για τη δικαιολόγηση των μεγαλύτερων εγκλημάτων και για την ουσιαστική αθώωση των ενόχων. Η συλλογική ευθύνη είναι κάτι σαν τη ζούγκλα, που μέσα της κρύβονται τα αρπακτικά, τα οποία- όμως- στο κάτω- κάτω σκοτώνουν τόσο όσο τους χρειάζεται για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Ενώ στην δική μας ''ζούγκλα'' κάποιοι ''τα κονομήσανε χοντρά'', μη εξαιρουμένων και των περισσότερων ''παραθυράτων'' και ''πρωτοσελιδάτων'' δημοσιο-σχολιογράγων, οι οποίοι ολημερίς και ολονυκτίς πυροβολούν τους πάντες, πλην των ενόχων, δηλαδή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας, των δανειστών μας- για τους οποίους είμασταν πολύ καλοί όταν ξοδεύαμε τα δικά τους δάνεια αγοράζοντας τα δικά τους πολυτελή προϊόντα, όταν πληρώναμε απίστευτα ποσά για να προμηθευτούμε τα οπλικά τους συστήματα στο βωμό της έντασης που οι ίδιοι συντηρούσαν- ή και προκαλούσαν- στην περιοχή μας.

''Φταίμε όλοι'', λοιπόν. ''Μαζί τα φάγαμε'', που λέει και ο Πάγκαλος. ''Και σεις με τα πολλά και εμείς με τα λίγα''. Μόνο που ο ''ρήγας'' ποτέ δεν τυχαίνει στη μεριά των εχόντων ''τα λίγα''.
Ο δικός μας ποιητής, ο Κώστας Βάρναλης, πριν πολλές δεκαετίες, μετους ''Μοιραίους'' του, είχε καταφέρει να μπει στην ψυχή των σημερινών Ελλήνων, πουο ''δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι'' ΔΕΝ ''προσμένουν'' πια ούτε ''κάποιο θάμα'', αλλά επαιτούν στις Εφορίες κάποια ''ρύθμιση των δόσεών τους'', πουλάνε κοψοχρονιά τις περιουσίες τους για να ξοφλήσουν το δάνειο και τα φροντιστήρια των παιδιών τους, μπαίνουν στην ουρά για ένα πιάτο φαϊ ή μια σακκούλα ζαρζαβατικά, χειροκροτούν ή ανέχονται τους χρυσαυγίτες που δέρνουν τους μετανάστες, μοιράζουν τρόφιμα και αίμα στους ''καθαρόαιμους'' Έλληνες και πουλάνε προστασία- ως ''νταβατζήδες'' ή ''νονοί της νύχτας'' στις φτωχογειτονιές της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης...


― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

 Ο ποιητής την εποχή που έγραφε τους ''Μοιραίους'' δεν είχε ανακαλύψει τους σύγχρονους ''ενόχους'', τους μετανάστες. Ίσως γιατί τότε μετανάστες ήταν μόνο οι Έλληνες και οι μοναδικοί έγχρωμοι που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα ήταν οι πεζοναύτες των αμερικανικών βάσεων, που μας προστάτευαν από τους από Βορρά ''προαιώνιους εχθρούς του Έθνους''.
Οι μετανάστες παραέμποροι, όμως, είναι ο εύκολος στόχος, ή απλώς- κι ακόμη χειρότερα για τους απηνείς διώκτες τους- το κυνηητό τους χρησιμεύει μόνο για το ''κουκούλωμα'' των μεγάλων παραεμπόρων, της πολυπλόκαμης μαφίας, η οποία διατηρεί λίγες εκατοντάδες μέτρα από το κέντρο της Αθήνας τεράστιες αποθήκες από τις οποίες εφοδιάζει τους ''εμπόρους του σεντονιού''.
Όταν στη δεκαετία του '60 ο πατέρας μου πήγαινε μετανάστες στο Βέλγιο και στη Γερμανία, το αξίωμα που ίσχυε ήταν ότι ''οι ξένοι κάνουν τις «βρώμικες» και πιο κακοπληρωμένες δουλειές που αρνούνται να κάνουν οι ντόπιοι.
Το αξίωμα αυτό ισχύει απολύτως και στην περίπτωση της Ελλάδας από τότε που μετατράπηκε σε χώρα υποδοχής οικονομικών μεταναστών. Οι ξένοι εργάτες ήταν πάντα οι πιο κακοπληρωμένοι, δούλευαν συνήθως ανασφάλιστοι και ενίοτε ούτε καν πληρώνονταν, καθώς οι εργοδότες τους όταν έφτανε η ώρα της πληρωμής τους κατάγγειλαν στις Αρχές.
Στη δεκαετία του ''90 και μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή στα χρόνια  της ''ευημερίας'', οι ξένοι ήταν πολύτιμοι, συνέβαλαν τα μέγιστα στη μείωση του πληθωρισμού για ''να πιαστούν οι στόχοι της ΟΝΕ'', οικοδόμησαν με τη φτηνή τους εργασία τις σύγχρονες ρωμαϊκες αρένες και τα ''μεγάλα έργα'' της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Σήμερα ''μας κλέβουν τις δουλειές''. Όμως, για τους χρυσαυγίτες που έδειραν το καλοκαίρι τους Αιγύπτιους αλιεργάτες στο Πέραμα, η καλύτερη τιμωρία τους θα ήταν να υποχρεωθούν αυτοί να δουλέψους στα ελληνικά ψαράδικα, με τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των Αιγυπτίων.
Πριν κάποια χρόνια, σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, κάποιος νεαρός- περίπου 25-30 χρονών- μου ζήτησε δύο ευρώ για να πιει καφέ. ''Δεν έχω δουλειά'', μου είπε. ''Στο δρόμο που ερχόμουνα, του απάντησα, είδα ταμπέλες με τις οποίες ζητούνται εργάτες για το μάζεμα λεμονιών''. ''Και τι, εξανέστη ο νεαρός. Αλβανός είμαι για να μαζέψω λεμόνια;''.
Άραγε, λοιπόν, ''φταίει το ριζικό μας ή ο θεός που μας μισεί;''.Ή μήπως, ''το κεφάλι το κακό μας;'', η πλήρης απαξίωση της εργασίας και η αποθέωση του εύκολου κέρδους, της λαμογιάς και του ΄΄γιαπισμού'';. Σίγουρα, πάντως, φταίει η τρέλα που ζούσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, του εύκολου κέρδους και της αρπαχτής, του εύκολου- και μεταχρονοληγημένου δανείου, των διακοποδανείων και των εορτοδανείων, των παραδείσων που μας έταζαν οι τράπεζες και οι παραθυρο-σχολιαστές- και βεβαίως- βεβαίως, οι υπουργοί μας- στις ''λεωφόρους'' του Χρηματιστηρίου.
Άραγε ποιος θυμάται σήμερα τις παρενέργειες των ''καθ' ύλη'' υπουργών να επενδύσουμε τις οικονομίες μας- αλλά και τα δανεικά μας- σε μετοχές του Χρηματιστηρίου; Ποιος θυμάται τις κομπορημοσύνες τους για δήθεν τις ''25 ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη'' στις οποίες περιλαμβανόταν και η Ελλάδα; Ποιος θυμάται τις ανακοινώσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε... διαστημικά προγράμματα;
 Ποιος ενστάλαξε στο φιλόπονο λαό μας τη ματαιοδοξία του υπερκαταναλωτισμού και της φυγοπονίας, αν όχι αυτοί που τις τελευταίες δεκαετίες λυμαίνονται τον πλούτο αυτής της χώρας, αυτοί οι ίδιοι που λίγα εικοσιτετράωρα πριν την μεγάλη κρίση επιδοτούσαν την αγορά πολυτελών αυτοκινήτων- για να υπερφορολογήσουν λίγους μήνες αργότερα- και πανάκριβων κλιματιστικών; Που, βεβαίως- βεβαίως- μας τα πούλαγαν οι δανειστές μας...

Για τα χάλια του ασφαλιστικού μας συστήματος φταίνε οι κάποιες χιλιάδες ανάπηροι- μαϊμού οι οι συντάξεις των πεθαμένων. Τα δομημένα ομόλογα έχουν ξεχαστεί εντελώς από τους παραθυρο- σχολιαστές, όπως ξεχάστηκε και η άτοκη κατάθεση των ασφαλιστικών εισφορών και κυρίως το γεγονός ότι το κράτος είναι ο μεγαλύτερος εισφοροφυγάς.

Για την κατάρρευση του συστήματος υγείας φταίνε οι φαρμακοποιοί- που άκουσον- άκουσον τολμούν να λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους με κέρδη, και όχι οι φαρμακευτικές εταιρείες που αρνούνται να χορηγούν φάρμακα με πίστωση και το κράτος, το οποίο όχι μόνο δεν πληρώνει αλλά και εισπράττει κανονικά τους φόρους που αναλογούς στις οφειλές τους προς τα φαρμακεία.
Για τη φοροδιαφυγή φταίνε οι καλλιτέχνες, για την αναδουλειά στην αγορά τα ''καρτέλ, που προκαλούν την ακρίβεια'' και όχι η ανεργία, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και η αφαίμαξη των εισοδημάτων από κάθε είδους φόρους, χαράτσια, τέλη και έκτακτες εισφορές.
Βεβαίως και φταίνε τα καρτέλ για την ακρίβεια, αλλά το πρόβλημα της αγοράς σήμερα εντοπίζετια πρωτίστως στην έλλειψη χρημάτων. Κι εξάλλου, ποιος εξέθρεψε τα καρτέλ; Ποια είναι τα μέλη αυτών των καρτέλ; Εδώ και πάνω από 10 χρόνια κατατέθηκαν πολύ συγκεκριμένα στοιχεία στη Βουλή- και με ονοματεπώνυμο- για την μονοπωλιακή δομή της ελληνικής αγοράς από 20-30 επιχειρηματικά μεγαθήρια. Άραγε, οι σημερινοί απηνείς κυνηγοί των καρτέλ- και των μαγισσών- τι έκαναν τόσα χρόνια για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο; Τίποτα, ή μάλλον, τα πάντα για να συγκεντροποιηθεί ακόμη περισσότερο η αγορά σε λίγα χέρια, για να γίνουν ακόμη περισσότερο αδιαφανείς οι διαδικασίες καθορισμού των τιμών.
Σε λίγο, όπως πάμε, θα φταίνε για την χρεοκοπία μας οι παπάδες, που δεν κόβουν αποδείξεις στα τρισάγια στα νεκροταφεία. Θα φταίνε οι συνταξιούχοι, που επιμένουν να μην πεθαίνουν χωρίς γιατρούς, φάρμακα και θέρμανση και με συντάξεις που έχουν καταντήσει ένα μικρό βοήθημα. Θα φταίνει οι άστεγοι που δεν έχουν διεύθυνση για να τους βρει η Εφορία και να πληρώσουν το φόρο που τους αναλογεί από τα τεκμήρια διαβίωσης. Θα φταίνε οι επαίτες των φαναριών που δεν δηλώνουν τα ''μαύρα'' εισοδήματά τους.
Όμως, προς θεού, οι κυβερνώντες- νυν και τέως- δεν φταίνε. Αυτοί το μόνο που θέλουν είναι να σώσουν τη χώρα. Οι δανειστές μας δεν φταίνε. Τα λεφτά τους θέλουν, για τα πολυτελή αυτοκίνητα που μας πούλησαν, για τα ''στραβά αρμενίζοντα'' υποβρύχια που μας έδωσαν.
Δεν φταίνε οι τράπεζες ούτε τα πολυεθνικά μονοπώλια που λυμαίνονταν και συνεχίζουν να λυμαίνονται την ελληνική αγορά.
Και ίσως- ίσως να φταίνε οι χήρες! Ναι, οι χήρες που επιμένουν να ζουν και να πληρώνονται τις συντάξεις. Είναι πολύ παράξενο που οι ευρηματικοί υπουργοί μας παρέβλεψαν αυτό το γεγονός, παρότι μισή χιλιετία πριν κάποιοι άλλοι το είχαν αξιοποιήσει δεόντος για να αυξήσουν τα δημοσιονομικά έσοδα.
Την πληροφορία μας τη δίνει ο Κ. Σιμόπουλος στους ''Ξένους ταξιδιώτες στην Ελλάδα'', αλλά φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν καιρό να διαβάσουν ιστορία, να διδαχτούν από αυτή και να αξιοποιήσουν την πείρα των παλαιότερων ομολόγων τους.
Στη Χίο, λοιπόν, τον 16ο αιώνα, οι χήρες τιμωρούνταν που επέμεναν να ζουν μόνες τους- κι όχι όπως σήμερα αμείβονται- πληρώνοντας ένα φόρο που ονομαζόταν ''αργομουνιάτικο''.
Η ετυμολογία της λέξης είναι προφανής. Και πραγματικά, θα χαιρόμουνα πολύ, να την αρπάξουν οι παραθυρο- σχολιαστές και να αρχίσουν να ορίονται στα δελτία των οκτώ για την αναγκαιότητα επιβολής του αργομουνιάτικου. Και να τρέχει και σε τρέιλερ ο ελληνικότατος αυτός ιδιωματισμός..
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Εμπρός, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξαν οι Γενοβέζοι στη Χίο. Οι χήρες μπορούν να εξασφαλίσουν στο Δημόσιο σίγουρα λεφτά και έσοδα μεγάλα...