Τον περασμένο Μάρτιο οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν ''αισίως'' τα 1.075.081 άτομα. Από την άλλη, οι απασχολούμενοι- προσέξτε τον όρο, οι ''απασχολούμενοι'' όχι οι εργαζόμενοι- ανέρχονταν σε 3.843.905 άτομα. Οι παραπάνω αριθμοί σημαίνουν με απλά λόγια ότι σε κάθε 100 απασχολούμενους αντιστοιχούν 28 άνεργοι!
Τα νούμερα είναι όντως τρομακτικά. Αλλά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική, καθώς οι οικονομικοί εγκέφαλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και αρκετά χρόνια φρόντισαν να συρρικνώσουν τα ποσοστά της ανεργίας, αντικαθιστώντας στις μετρήσεις την έννοια της εργασίας με αυτή της απασχόλησης. Τους κανόνες της ΕΕ ακολουθεί και η Ελληνική Στατιστική Αρχή προκειμένου να υπολογίζει το μέγεθος της ανεργίας στην Ελλάδα. Ετσι, λοιπόν:
Ως απασχολούμενοι θεωρούνται ''τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω, τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ως μισθωτοί ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά''.
Τόσο καλά. Όποιος δουλεύει έστω και μία ώρα την εβδομάδα διαγράφεται από τον κατάλογο των ανέργων και εντάσσεται σε αυτόν των απασχολούμενων! Προφανώς, οι φωστήρες της ΕΕ εκτιμούν ότι αρκεί μια ώρα δουλειάς το επταήμερο για να καλύψει κάποιος τις βασικές του ανάγκες. και ιδιαίτερα σήμερα, την εποχή των ατομικών συμβάσεων, με τους μισθούς να έχουν περιοριστεί στα 600 ευρώ το μήνα ή στα 400 και κάτι για τους νέους (ή μήπως λέω πολλά;) για απασχόληση οκτώ και βάλε ωρών την ημέρα (ποιος άλλωστε τους ελέγχει;). Ως ωρομίσθιο, πλέον, η μία ώρα εργασίας αντιστοιχεί σε 2,5-3 ευρώ, ή το τετράωρο το μήνα (4 εβδομάδες επί μία ώρα) σε ολάκερα 10-12 ευρώ!
Άξιος ο μισθός τους! Των φωστήρων της ΕΕ, βεβαίως και όχι των απασχολούμενων. Αλήθεια, γι' αυτούς πόσα ευρώ είναι το ωρομίσθιο; Ή ακόμη καλύτερα, το μηνιάτικό τους;
Αλλά ας συνεχίσουμε τους ορισμούς περί ανεργίας και απασχολησιμότητας ( ο όρος αυτός που κακοποιεί και την ελληνική λέξη υιοθετήθηκε έτσι ακριβώς από την ελληνική κυβέρνηση την εποχή που πρωθυπούργευε- να ''σκοτώσουμε και εμείς λιγάκι τα ελληνικά- ο Κ. Σημίτης).
Άνεργοι: τα άτομα ηλικίας 15-74 ετών που δεν χαρακτηρίστηκαν ως απασχολούμενοι (σύμφωνα με τον προηγούμενο ορισμό), ήταν άμεσα διαθέσιμοι για εργασία και είτε αναζητούσαν ενεργά εργασία τις τελευταίες 4 εβδομάδες, είτε είχαν βρει μια εργασία που θα αναλάμβαναν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες.
Οικονομικά μη ενεργοί: τα άτομα που δεν χαρακτηρίζονται απασχολούμενοι ή άνεργοι.
Οικονομικά ενεργός πληθυσμός (εργατικό δυναμικό): οι απασχολούμενοι και οι άνεργοι.
Έτσι, λοιπόν, η Ελληνική Στατιστική Αρχή, αφού αφαιρέσει από τους ανέργους όλους όσοι δούλεψαν μια ώρα την τελευταία προ της έρευνας εβδομάδα και τους προσθέτει στους ''απασχολούμενους'' (η έννοα του εργαζόμενου, όπως άλλωστε και της εργασίας, έχουν εξωβελιστεί από το λεξιλόγιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προαναφέραμε και έχουν αντικατασταθεί από τις λέξεις απασχολούμενος και απασχόληση, λες και η δουλειά είναι χόμπι) καταρτίζει τους σχετικούς πίνακας ''στρογγυλεύοντας'' τα νούμρα, που βεβαίως στις σημερινές συνθήκες στην ουσία δεν ''στρογγυλεύονται'' με τίποτα.
Ας δούμε, όμως, και άλλο ένα στοιχείο, που δείχνει ότι παρά τα ''κάλπικα'' κόλπα των ευρωπαϊκών και ελληνικών αρχών, δεν μπορεί να αποκρυβεί η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική αγορά εργασίας.
Οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της μιας ώρας την εβδομάδα, ανέρχονται σε 3.843.905 άτομα.
Οι άνεργοι μετρήθηκαν σε 1.075.081 άτομα.
Οι οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (ανήλικοι, συνταξιούχοι, άτομα που δεν αναζητούν εργασία) φθάνει τα 3.372.144 άτομα.
Δηλαδή, το άθροισμα των ανέργων και του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού φθάνει τα 4.447.225 άτομα. Που σημαίνει ότι τα άτομα που δεν εργάζονται για οποιοδήποτε λόγο είναι 600.000 περισσότερα από τους απασχολούμενους (ναι, συμπεριλαμβανομένων σε αυτούς και των εργαζόμενων της μιας ώρας εβδομαδιαίως).
Το Μάρτιο του 2010 (προ Μνημονίου) οι απασχολούμενοι ήταν περίπου 570.00 περισσότεροι από τους μη εργαζόμενους (ανέργους και μη ενεργούς). Οι μη εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν στο 87,2% των απασχολούμενων.
Ενα χρόνο μετά, το Μάρτιο του 2011, και ενώ το Μνημόνιο δεν είχε συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής, η υπεροχή των απασχολούμενων έναντι των μη εργαζόμενων είχε περιοριστεί στα 72.000 άτομα και οι μη εγαζόμενοι απαοτελούσαν το 98,3% των απασχολούμενων.
Λίγους μήνες μετά, αφού μπήκε σε ισχύ και το Μνημόνιο 2, η σχέση ανατράπηκε εντελώς. Και το Μάρτιο οι μη εργαζόμενοι ήταν κατά 603.000 άτομα περισσότεροι από τους απασχολούμενους. Οι μη εργαζόμενοι αποτελούσαν πλέον το 115,7% των απασχολούμενων.
Ο ρόλος των Μνημονίων, πιστεύω, είναι ιδιαίτερα προφανής στην εξέλιξη της ανεργίας. Και έπεται συνέχεια όσο δεν μπαίνει τέρμα σε αυτά τα εκτρώματα...
Τα νούμερα είναι όντως τρομακτικά. Αλλά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτική, καθώς οι οικονομικοί εγκέφαλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και αρκετά χρόνια φρόντισαν να συρρικνώσουν τα ποσοστά της ανεργίας, αντικαθιστώντας στις μετρήσεις την έννοια της εργασίας με αυτή της απασχόλησης. Τους κανόνες της ΕΕ ακολουθεί και η Ελληνική Στατιστική Αρχή προκειμένου να υπολογίζει το μέγεθος της ανεργίας στην Ελλάδα. Ετσι, λοιπόν:
Ως απασχολούμενοι θεωρούνται ''τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω, τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ως μισθωτοί ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά''.
Τόσο καλά. Όποιος δουλεύει έστω και μία ώρα την εβδομάδα διαγράφεται από τον κατάλογο των ανέργων και εντάσσεται σε αυτόν των απασχολούμενων! Προφανώς, οι φωστήρες της ΕΕ εκτιμούν ότι αρκεί μια ώρα δουλειάς το επταήμερο για να καλύψει κάποιος τις βασικές του ανάγκες. και ιδιαίτερα σήμερα, την εποχή των ατομικών συμβάσεων, με τους μισθούς να έχουν περιοριστεί στα 600 ευρώ το μήνα ή στα 400 και κάτι για τους νέους (ή μήπως λέω πολλά;) για απασχόληση οκτώ και βάλε ωρών την ημέρα (ποιος άλλωστε τους ελέγχει;). Ως ωρομίσθιο, πλέον, η μία ώρα εργασίας αντιστοιχεί σε 2,5-3 ευρώ, ή το τετράωρο το μήνα (4 εβδομάδες επί μία ώρα) σε ολάκερα 10-12 ευρώ!
Άξιος ο μισθός τους! Των φωστήρων της ΕΕ, βεβαίως και όχι των απασχολούμενων. Αλήθεια, γι' αυτούς πόσα ευρώ είναι το ωρομίσθιο; Ή ακόμη καλύτερα, το μηνιάτικό τους;
Αλλά ας συνεχίσουμε τους ορισμούς περί ανεργίας και απασχολησιμότητας ( ο όρος αυτός που κακοποιεί και την ελληνική λέξη υιοθετήθηκε έτσι ακριβώς από την ελληνική κυβέρνηση την εποχή που πρωθυπούργευε- να ''σκοτώσουμε και εμείς λιγάκι τα ελληνικά- ο Κ. Σημίτης).
Άνεργοι: τα άτομα ηλικίας 15-74 ετών που δεν χαρακτηρίστηκαν ως απασχολούμενοι (σύμφωνα με τον προηγούμενο ορισμό), ήταν άμεσα διαθέσιμοι για εργασία και είτε αναζητούσαν ενεργά εργασία τις τελευταίες 4 εβδομάδες, είτε είχαν βρει μια εργασία που θα αναλάμβαναν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες.
Οικονομικά μη ενεργοί: τα άτομα που δεν χαρακτηρίζονται απασχολούμενοι ή άνεργοι.
Οικονομικά ενεργός πληθυσμός (εργατικό δυναμικό): οι απασχολούμενοι και οι άνεργοι.
Έτσι, λοιπόν, η Ελληνική Στατιστική Αρχή, αφού αφαιρέσει από τους ανέργους όλους όσοι δούλεψαν μια ώρα την τελευταία προ της έρευνας εβδομάδα και τους προσθέτει στους ''απασχολούμενους'' (η έννοα του εργαζόμενου, όπως άλλωστε και της εργασίας, έχουν εξωβελιστεί από το λεξιλόγιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προαναφέραμε και έχουν αντικατασταθεί από τις λέξεις απασχολούμενος και απασχόληση, λες και η δουλειά είναι χόμπι) καταρτίζει τους σχετικούς πίνακας ''στρογγυλεύοντας'' τα νούμρα, που βεβαίως στις σημερινές συνθήκες στην ουσία δεν ''στρογγυλεύονται'' με τίποτα.
Ας δούμε, όμως, και άλλο ένα στοιχείο, που δείχνει ότι παρά τα ''κάλπικα'' κόλπα των ευρωπαϊκών και ελληνικών αρχών, δεν μπορεί να αποκρυβεί η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική αγορά εργασίας.
Οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της μιας ώρας την εβδομάδα, ανέρχονται σε 3.843.905 άτομα.
Οι άνεργοι μετρήθηκαν σε 1.075.081 άτομα.
Οι οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (ανήλικοι, συνταξιούχοι, άτομα που δεν αναζητούν εργασία) φθάνει τα 3.372.144 άτομα.
Δηλαδή, το άθροισμα των ανέργων και του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού φθάνει τα 4.447.225 άτομα. Που σημαίνει ότι τα άτομα που δεν εργάζονται για οποιοδήποτε λόγο είναι 600.000 περισσότερα από τους απασχολούμενους (ναι, συμπεριλαμβανομένων σε αυτούς και των εργαζόμενων της μιας ώρας εβδομαδιαίως).
Το Μάρτιο του 2010 (προ Μνημονίου) οι απασχολούμενοι ήταν περίπου 570.00 περισσότεροι από τους μη εργαζόμενους (ανέργους και μη ενεργούς). Οι μη εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν στο 87,2% των απασχολούμενων.
Ενα χρόνο μετά, το Μάρτιο του 2011, και ενώ το Μνημόνιο δεν είχε συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής, η υπεροχή των απασχολούμενων έναντι των μη εργαζόμενων είχε περιοριστεί στα 72.000 άτομα και οι μη εγαζόμενοι απαοτελούσαν το 98,3% των απασχολούμενων.
Λίγους μήνες μετά, αφού μπήκε σε ισχύ και το Μνημόνιο 2, η σχέση ανατράπηκε εντελώς. Και το Μάρτιο οι μη εργαζόμενοι ήταν κατά 603.000 άτομα περισσότεροι από τους απασχολούμενους. Οι μη εργαζόμενοι αποτελούσαν πλέον το 115,7% των απασχολούμενων.
Ο ρόλος των Μνημονίων, πιστεύω, είναι ιδιαίτερα προφανής στην εξέλιξη της ανεργίας. Και έπεται συνέχεια όσο δεν μπαίνει τέρμα σε αυτά τα εκτρώματα...
Σοκαριστικα με την ανεχεια και την εξαθλιωση που αντιπροσωπευουν οι αριθμοι περι ενεργου και μη πληθυσμου της χωρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρις διαθεση αμφισφητησης με αναγκασατετε να ανατρεξω σε εγκυκλοπαιδικα βοηθηματα για να κατανοησω περισσοτερο ορους και αριθμους,πριν διατυπωσω το σχολιο μου.
Οσο οδυνηρη και αν ειναι η αληθεια αξιζει κανεις να τη μαθαινει,ποσο μαλλον οταν αφορα τη μοιρα εκατομμυριων συμπολιτων μας.Να ειστε καλα.