Γροθιές να γίνουνε τα υψωμένα προς τον ουρανό της σακούλας χέρια των πεινασμένων

Μια εικόνα, ένας εφιάλτης, στοιχειώνει τα όνειρά μου τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Εκατοντάδες χέρια, απλωμένα στον ουρανό, όχι για να δοξάσουν, αλλά για να αρπάξουν μια τσάντα με λίγα πορτοκάλια και λαχανικά. Δάχτυλα τεντωμένα, σε μια προσπάθεια να μακρύνουν λίγους πόντους, να φτάσουν πιο ψηλά, να είναι αυτά που θα προλάβουν να αδράξουν την πλαστική σακούλα.

‘’Εικόνες μιας άλλης εποχής’’, διαβάζω στα σχετικά σχόλια. Όχι, αγαπητοί σχολιαστές. Εικόνες της σημερινής Ελλάδας είναι.

-Της Ελλάδας του Σαμαρά, που πανηγυρίζει για την πολλοστή νίκη του σε μια ακόμη σκληρή μάχη που έδωσε στο εξωτερικό. Εξασφάλισε, λέει, λεφτά με το τσουβάλι και πάλι, για την ‘’ανάπτυξη’’, όπως αρέσκεται να λέει. Χάσαμε το λογαριασμό πλέον για τα δισεκατομμύρια που κάθε τόσο κερδίζει στις περατζάδες του από τα σαλόνια των δανειστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Μόνο το λογαριασμό, γιατί λεφτά εξακολουθούν να μην υπάρχουν ούτε για δείγμα στην αγορά, γιατί ακόμα και για μια σακούλα πορτοκάλια χιλιάδες ελληνικές οικογένειες πρέπει να δίνουν καθημερινά ομηρικές μάχες

-Της Ελλάδας του Βαγγέλη, του Βενιζέλου ντε, του συνταγματολόγου μας, που έχει τέτοια σχέση με το σύνταγμα όση είχε ο Αλ Καπόνε με τον ποινικό κώδικα.

-Της Ελλάδας του Φώτη του Κουβέλη- που είσαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόσουν άλλος- του πολιτικού που ειδικεύεται στο ‘’τράβηγμα κόκκινων γραμμών’’- τη μία κάτω από την άλλη- στο τεράστιο σεντόνι των υποχωρήσεων, των υπαναχωρήσεων και του πολιτικού αμοραλισμού.

-Της δικής μας Ελλάδας, συνάμα, που ‘’δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!’’.

Εβδομάδα των φωτογραφιών ήταν η προηγούμενη. Με Photoshop οι δαρμένοι ανηλεώς από την αστυνομία, χωρίς Photoshop τα υψωμένα στον ουρανό της σακούλας χέρια των πεινασμένων.

Όμως, φωτογραφίες- με ή χωρίς Photoshop- των δολοφόνων του Πακιστανού με το ποδήλατο δεν είδαμε. Μόνο μια επισήμανση διάβασα κάπου, ότι ο ένας ήταν από ‘’καλή οικογένεια’’ και προσλήφθηκε στην Πυροσβεστική γιατί ‘’είχε λευκό μητρώο’’, μιας και ‘’δεν υπήρχε τελεσίδικη απόφαση για τις κλοπές που κατηγορούταν’’.

Εγώ, προσωπικά, καμιά διάθεση δεν είχα να δω  τις φωτογραφίες των δολοφόνων. Όμως, τα ευρήματα στο σπίτι τους θα ήθελα να τα δω. Αλλά η αστυνομία δεν μπήκε στον κόπο να μας τα δείξει. Και καλά έκανε, αφού δεν βρέθηκαν ούτε μπουκάλια, ούτε δοχεία, ούτε κουκούλες, παρά μόνο κάτι στιλέτα, κάτι μαχαίρια, μπόλικες σφαίρες και τα λοιπά. Τα παιδιά- οι δολοφόνοι ντε- δεν έμεναν σε καμιά ‘’βίλλα Αμαλία’’. Και ήταν και από ‘’καλές οικογένειες’’…

Για τα ‘’παλικάρια’’ που πυροβολούσαν στην κηδεία του Ντερτιλή δεν τίθεται θέμα Photoshop. Η αστυνομία, πολύ διακριτικά, ομολογουμένως, παρακολουθούσε από απόσταση τα τεκταινόμενα. Γιατί να επέμβει, άλλωστε; Κάτι πυροβολισμού έπεσαν, στον ‘’αέρα’’ και όχι στο ‘’ψαχνό’’ (προς το παρόν). Αποχαιρετούσαν τον ‘’ήρωα’’ τους τα ‘’παλικάρια’’ με τις φαρδιές πλάτες, τα πέτσινα μπουφάν και τα ξυρισμένα- ή κοντοκουρεμένα- κεφάλια τους. Τα αδηφάγα κανάλια αυτή τη φορά αρκέστηκαν να μας δείξουν μόνο τις πλάτες και κάτι από τους χοντρούς σβέρκους των ‘’παλικαριών’’. Προπαντός τακτ και ‘’σεβασμός των προσωπικών δεδομένων’’ (των κουμπουροφόρων της ‘’νέας τάξης’’, των λαμογιών και των ληστών, των ‘’κυνηγών κεφαλών’’ μεταναστών, του ευγενούς κλαμπ των λιστών).

Ξεχάσαμε τους πολιτικούς; Βεβαίως, βεβαίως. Πρόκειται για μια άλλη κατηγορία πολιτών- ή μήπως, πωλητών;  Φρόντισε για αυτούς, ο συνταγματολόγος μας, ο Βαγγέλης ντε, ο Βενιζέλος. Ολάκερο νόμο ‘’περί ευθύνης (η κακοποίηση της γλώσσας σε όλο το μεγαλείο της) υπουργών’’ εκπόνησε για χάρη τους, για να μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα όταν τους εγκαλούμε, να μας ζητάνε και τα ρέστα, άμα λάχει, όπως καλή του ώρα έκανε προσφάτως ο Μπένι.

Η φωτογραφία του photoshop με τρομάζει. Όμως, η άλλη, εκείνη με τα υψωμένα προς τη σακούλα χέρια, με εξεγείρει. Γιατί τα χέρια δεν είναι σφιγμένα σε γροθιές, αλλά απλώνονται παρακλητικά, απεγνωσμένα. Δεν διεκδικούν, παρά μόνο παρακαλούν.

Είναι η φωτογραφία της πείνας, της απελπισίας, της Ελλάδας του σήμερα, της Ελλάδας του αύριο, όπως την οικοδομούν οι αρχιτέκτονες της τρόικας του τρόμου και τη χτίζουν οι υποτακτικοί της μάστορες των εγχώριων πολιτικάντηδων και της διαπλοκής, να μην το ξεχνάμε αυτό. Μας τάζουν πάλι μεγάλα έργα, μιλούν για νέα χιονοδρομικά κέντρα στη Γκιώνα και εγώ δεν ξέρω που άλλου, μοιράζουν παραλίες και νησιά για τις μαρίνες του μέλλοντος (για τα κότερα των ολιγαρχών, βεβαίως- βεβαίως, γιατί από τους μη έχοντες ετοιμάζονται να τους πάρουν ακόμη και το σπίτι).

-Η Ελλάδα έγινε πολύ ελκυστική για επενδύσεις, διάβαζα κάπου προσφάτως. Γιατί- λέει- έχει πλέον πολύ χαμηλά μεροκάματα. Ναι, έτσι είναι. Η σαμαρο- στουρναρό- χατζηδάκιος ‘’ανάπτυξη’’, με την ευγενή χορηγία ιδεών από μέρους του Βαγγέλη και με τον Κουβέλη να συνεχίζει να τραβάει κόκκινες γραμμές, πάντα τη μία κάτω από την άλλη, όλο και πιο χαμηλά (ατέλειωτο είναι αυτό το σεντόνι των υποχωρήσεων).

Με τρομάζουν αυτές οι επενδύσεις που μας τάζουν. Με τρομάζουν τα νέα τούνελ της διαπλοκής, η κοινωνία των επιστράτων, του κοινωνικού αυτοματισμού, των επιλεκτικών στοχοποιήσεων, της απροσμέτρητης θρασύτητας των ‘’σωτήρων’’ μας, της στουρνάρικης ωμότητας και της χατζηδάκιας μειλιχιότητας, της βενιζέλειας αμετροέπειας και της σαμαρικής πολιτικής της κωλοτούμπας. Για τον Κουβέλη τι να πω; Απλώς, είναι το αριστερό άλλοθι όλων των παραπάνω.

Πριν λίγες εβδομάδες πέρναγα από τη Χαλκίδα. Στην άπλα του πάρκινγκ ενός κλειστού σούπερ μάρκετ- όχι λόγω αργίας, αλλά λόγω χρεοκοπίας- εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν στη σειρά για να πάρουν μια σακούλα πατάτες. Από τα ‘’παλικάρια’’ της Χρυσής Αυγής, που ντυμένα στα μαύρα, έλεγχαν τις αστυνομικές ταυτότητες των πεινασμένων. Οι πατάτες προορίζονταν μόνο για τους Έλληνες. Πρωτοφανές; Όχι, πολύ συνηθισμένο

Το σκηνικό είχε κάτι το οργουελικό. Μια βροχερή χειμωνιάτικη ημέρα, εκατοντάδες μουσκεμένοι άνθρωποι, περίμεναν στην ουρά, με την ταυτότητα στο χέρι, με φόντο τα λουκέτα στις εισόδους του άδειου σούπερ μάρκετ. Και οι χρυσαυγίτες, κάτω από το υπόστεγο, για να μην βρέχονται, ως μαύροι άγγελοι του σκότους, να μοιράζουν πατάτες τσαλαπατώντας τις ψυχές των δύστυχων πεινασμένων που συνωστίζονταν γύρω τους.

Πεινασμένοι μεν, Έλληνες δε. Όρος απαράβατος. Το λέει και η ταυτότητά τους. Έλληνες, από γεννησιμιού τους. Βέβαια, η ταυτότητα αποτελεί προσωπικό δεδομένο και οι χρυσαυγίτες δεν έχουν, εκ του νόμου, κανένα δικαίωμα να απαιτούν την ελέγχουν.

Όμως, οι νόμοι δεν ισχύουν για τους φτωχοδιάβολους. Προσωπικά δεδομένα έχουν μόνο τα λαμόγια, οι λίσταρχοι, τα τρωκτικά της διαπλοκής και οι σαλονάτοι λωποδύτες.

Α, ναι. Εσχάτως, κατά το ΕΣΡ, προσωπικά δεδομένα έχουν και οι πεινασμένοι. Να μη δημοσιεύονται, λέει, οι φωτογραφίες τους. Γιατί; Μάλλον για να ‘’μη δυσφημείται η χώρα ανά την υφήλιο’’. Να ‘’μη στεναχωρούμε τους τουρίστες’’, την άλλη ‘’βαριά βιομηχανία’’ μας, εξίσου σαθρά χτισμένη όπως εκείνη η παλιά ‘’βαριά βιομηχανία’’ της ΕΡΕ-τικής περιόδου του Καραμανλή. Μου θυμίζει αυτό την ιστορία της γάτας, που κουκουλώνει τα σκατά της και μετά καμαρωτή περιφέρεται στον πεντακάθαρο χώρο που δημιούργησε.

Φωτογραφίες όχι. Έλεγχος ταυτοτήτων ναι. Να ελέγχουμε τους πεινασμένους, να τους καταγράφουμε- άμα λάχει- προς μελλοντική πελατειακή χρήση, αλλά να μην τους δείχνουμε κιόλας! Ε, όχι να γινόμαστε θέαμα του κάθε Guardian, ''να περιφέρουμε τα σκατά μας ανά τον κόσμο''! Φωτογράφοι, ως άλλες γάτες που κουκουλώνουν τα σκατά τους, κατεβάστε τις μηχανές σας, φωτογραφήστε γελαστούς τουρίστες με φόντο το αρχαίο μας μεγαλείο. Απαθαναστίσε γελαστά πρόσωπα, κι αν δεν γελάνε, γαργαλίστε τα για να γελάσουνε. Φωτογραφήστε στην ανάγκη τον Άδωνι, αυτό το απαύγασμα της ελληνικότητος, του ελληναρισμού. Ή τον Βενιζέλο όταν μας κατακεραυνώνει από καθέδρας.

Προς θεού, όμως. Όχι τα υψωμένα χέρια των πεινασμένων, όχι τους σκυφτούς γερόντους μας που ψαχουλεύουν για κανένα πεταμένο ψωμί στους σκουπιδοντενεκέδες, όχι τους ανέργους που συνωστίζονται στις λαικές αγορές, λίγο μετά το μάζεμα των πάγκων, λίγο πριν την έλευση των συνεργείων καθαριότητας του δήμου.

Σε λίγο έρχεται η άνοιξη. Ιδού, θα μπορείτε τότε να φωτογραφίζετε τα αγριολούλουδα στα ακαλλιέργητα χωράφια των αγροτών μας.

Και με λίγη υπομονή, θα μπορείτε οσονούπω να φωτογραφίζετε τις μαρίνες του μέλλοντος και τα χιονοδρομικά κέντρα των επενδυτών από το Κατάρ, τις νέες εθνικές οδούς της διαπλοκής και τους ''ευτυχείς'' εργαζόμενους των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών.

Σ.Σ. Μέρες που είναι, διαβάζω στο διαδίκτυο διάφορες ‘’προσφορές γευμάτων για ερωτευμένους’’. 

Το κόστος, 50, 60 ευρώ το άτομο, 100 ευρώ και βάλε. ‘’Πεινασμένοι και άνεργοι ερωτευμένοι, τρέξτε, ο Άγιος Βαλεντίνος σας περιμένει’’. Τι είναι, άλλωστε, τα 200 ευρώ για ένα ζευγάρι; Ο μισός μισθός ενός νέου- με πλήρες ωράριο και πάνω- εργαζόμενου, εκείνων των ελάχιστων τυχερών που δουλεύουν. Στο 56% έχει φτάσει η ανεργία στους νέους (Στο 44% που εμφανίζονται ως εργαζόμενοι, περιλαμβάνονται και όσοι ‘’δουλεύουν’’ έστω και μία ώρα τη βδομάδα).

Σ.Σ.  Τα υψωμένα προς τη σακούλα χέρια, μου φέρνουνε στο νου μιαν άλλη εικόνα. Εκείνη που θα ήθελα να δω, όπως την περιγράφει στο ''πνευματικό εμβατήριό'' του ο Σικελιανός.

-Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα

...

Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα

...

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν' ανέβει ο ήλιος

Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη...