Όχι 490 αλλά 392 ευρώ το ''μηνιάτικο των ανέργων''.

«Τα 490 ευρώ είναι όντως χαμηλός μισθός. Αλλά μη ξεχνάτε πως μιλάμε για ανέργους». Κυνική δήλωση ενός κυνικού υπουργού μιας άθλιας και εγκληματικής συγκυβέρνησης, που θα μείνει στα ευρωπαϊκά χρονικά ως η κυβέρνηση που πισωγύρισε τις συνθήκες εργασίας (και όχι μόνο) μιας ευρωπαϊκές χώρας στον 19^ο αιώνα, δηλαδή στην προβιομηχανική εποχή.

Τότε που οι εργαζόμενοι δούλευαν 7 ημέρες την εβδομάδα, ατέλειωτες ώρες την ημέρα, για ένα κομμάτι ψωμί. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα. Τότε οι εργαζόμενοι πέθαιναν σαν τις μύγες στους χώρους δουλειάς, χωρίς να δίνει καμιά απολογιά ο εργοδότης.

Γυρίσαμε εκεί, λοιπόν; Ναι, λέει ο Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να τον αμφισβητήσουμε.

Κυνικός και άθλιος ο Γ. Στουρνάρας, που ελέω συγκυβέρνησης όχι μόνο σκοτώνει το παρόν και το μέλλον μας, αλλά μας βγάζει και τη γλώσσα από πάνω. Άθλιο το ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να έχει αναλάβει όλη τη ‘’βρώμικη δουλειά’’ της απορύθμισης της εργασίας στην Ελλάδα. Άθλια και η ΔΗΜΑΡ, που κάθε τόσο τραβάει και μια ‘’κόκκινη γραμμή’’, για να τη σβήσει λίγο αργότερα και να τραβήξει μια άλλη πιο κάτω, και φτου και πάλι από την αρχή.

Και το μείζον κόμμα της συγκυβέρνησης; Αυτό δεν είναι άθλιο. Τη δουλειά του κάνει. Εφ’ ω ετάχθη. Πολιτικός αμοραλιστής ο Σαμαράς και κωλοτούμπας, νεοφιλελεύθερος από ‘’κούνια’’, εθνοσωτήρας και εθνικόφρων. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτό. Ούτε βεβαίως από τα τσογλάνια, που τον περιστοιχίζουν, τους υπουργούς του δηλαδή, οι οποίοι δημιουργούν ‘’πρωτογενές πλεόνασμα’’ μη πληρώνοντας τις οφειλές των υπουργείων τους, οι οποίοι μειώνουν τις δαπάνες υγείας κόβοντας γιατρούς και φάρμακα από τους πολίτες, οι οποίοι ‘’διευκολύνουν’’ τον κόσμο αυξάνοντας τον αριθμό των δόσεων για την πληρωμή των δόσεων προς την εφορία (με ένα θηριωδώς τοκογλυφικό επιτόκιο), οι οποίοι τάζουν ‘’ελαφρύνσεις’’ σε αυτούς που δεν έχουν λεφτά ούτε για το γάλα των παιδιών τους (με προϋποθέσεις που κάνουν τελικά ‘’άδωρο’’ και αυτό το ‘’δώρο). Ταυτόχρονα, όμως, ‘’χαρατσώνουν’’ τα γιαπιά και τα αγροτεμάχια, και ποιος ξέρει τι ακόμα θα γεννήσει ο διεστραμμένος νους των τσογλανιών αυτών. Άλλωστε, αν κάπου κολλήσουν, υπάρχει και ο Βενιζέλος, ο Βαγγέλης, ο ‘’εφευρέτης’’ του χαρατσιού, του τέλους επιτηδεύματος και τόσων άλλων μεθόδων κλοπής που θα τις ζήλευε ακόμη και ο καλύτερος πορτοφολάς.

Σ.Σ.Η μάνα έχει ένα κήπο, δηλαδή αγροτεμάχιο, 40 τετραγωνικών μέτρων, όπου τώρα την άνοιξη φύτεψε 20 ντοματιές, 5 πιπεριές, 5 μελιτζάνες, 5 αγγουριές και 3 κολοκυθιές. Άφησε λίγο χώρο να βάλει και 3-4 γούρνες φασολιές. Δεν χωράει και τίποτε άλλο. Το αγροτεμάχιο ετούτο είναι εντός του οικισμού. Θα πρέπει να περιμένει τον Ιούνιο για να μάθει τι φόρο θα πληρώσει; Ρωτάει για να κάνει το κουμάντο της. Γιατί η σύνταξη της από τον ΟΓΑ μειώθηκε, ενώ διπλασιάστηκε η συμμετοχή του γέρου πατέρα στην αναπνευστική συσκευή που χρησιμοποιεί. Επίσης, επειδή το χωριό ξέμεινε εδώ και κανένα εξάμηνο από αγροτικό γιατρό, οι γέροι αναγκάζονται να αγοράζουν με δικά τους λεφτά τα περισσότερα φάρμακα (η μείωση των κρατικών δαπανών υγείας που λέγαμε).

Να επανέλθω όμως στην τροπολογία ΠΑΣΟΚ για την ‘’απασχόληση ανέργων σε ολιγόμηνα προγράμματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης’’. Όπως αναφέρεται σε αυτή, ‘’κατά παρέκκλιση της νομοθεσίας, οι καθαρές αμοιβές ορίζονται στα 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες των 490 ευρώ μηνιαίως’’.

Κάνοντας μια απλή διαίρεση θα αποδείξουμε αμέσως τώρα ότι στην πραγματικότητα η ‘’καθαρή αμοιβή’’ δεν είναι 490 ευρώ, αλλά 392 ευρώ. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

·         Διαιρώντας το 490 με το 19,6 ευρώ (που σαφώς ορίζεται ότι θα είναι η ημερήσια αμοιβή (να μην πούμε το μεροκάματο, γιατί είναι ντροπή), προκύπτει πηλίκο 25.

·         Δηλαδή τα 490 ευρώ αφορά την αμοιβή για 25 ημέρες εργασίας, ή 6 ημέρες την εβδομάδα. Αν δεν κάνε λάθος, οι υπηρεσίες των Δήμων λειτουργούν 5 ημέρες την εβδομάδα, δηλαδή 20 ημέρες το μήνα.

·         Άρα η αμοιβή των απασχολίσιμων της ΠΑΣΟΚικης συμφοράς σε αυτή την περίπτωση θα είναι 19,6 ευρώ Χ 20 ημέρες το μήνα = 392 ευρώ.

·         Φούμαρα και τα 490 ευρώ; Μάλλον.

·         Σε ότι αφορά τους νέους κάτω των 25 ετών, προφανώς και σε αυτούς τα 427 ευρώ αφορούν σε 25 ημέρες εργασίας. Δηλαδή, το ‘’ημερομίσθιο’’ στην περίπτωση αυτή θα είναι 17,08 ευρώ. Που σημαίνει ότι το ‘’μηνιάτικο’’ σε πενθήμερη εργασία θα ‘’χαμηλώσει’’ σε 20 ημέρες Χ 17,08 = 341,6 ευρώ.

Ποιος νομοθετικά- και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό εγγυημένος- κατώτατος μισθός; Οι συγκυβερνήτες πριν λίγους μήνες κατάργησαν με το έτσι θέλω το άρθρο του Συντάγματος για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Καθόρισαν με νομοθέτημά τους- ή μήπως πράξη νομοθετικού περιεχομένου;- τον κατώτατο μισθό στα 586 ευρώ. Τώρα οι ίδιο παραβιάζουν το δικό τους νομοθέτημα. Επιχείρημά τους;

‘’Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για ανέργους. Θα είναι μια ανακούφιση για αυτούς’’, μας λέει ο Γ. Στουρνάρας. Ωραία λογική.

Θα έχουμε, λοιπόν, από εδώ και πέρα:

-Ένα κατώτατο μισθό για τους εργαζόμενους (προς το παρόν 586 ευρώ μικτά).

-Έναν επιπλέον κατώτατο μισθό για τους νέους μέχρι 25 χρονών, τους ελάχιστους που δουλεύουν, 510 ευρώ μικτά.

-Έναν ‘’ανώτατο’’… κατώτατο μισθό για τους άνεργους, που θα ‘’προσλαμβάνονται για ολιγόμηνη απασχόληση’’ στους ΟΤΑ  490 ευρώ, που θα γίνεται 392 ευρώ σε πενθήμερη απασχόληση.

-Ο αντίστοιχος ‘’ανώτατος’’ κατώτατος μισθός για τους άνεργους 427 ευρώ, που θα μειώνεται στα 341,6 ευρώ σε πενθήμερη απασχόληση.

Και αυτά προς το παρόν. Γιατί όλες οι πληροφορίες λένε ότι σύντομα θα έρθουν και άλλες μειώσεις, θα δημιουργηθούν και άλλες κατηγορίες ‘’κατώτατων μισθών’’.

Ο όρος ‘’ανώτατος’’ κατώτατος μισθός που χρησιμοποιώ, φαίνεται αδόκιμος, αλλά απεικονίζει την πραγματικότητα. Και αυτό γιατί η ‘’βδνιζέλεια’’ ρύθμιση καθορίζει σαφώς ότι η ημερήσια αμοιβή θα είναι 19,6 ευρώ και η μηνιαία ‘’όχι μεγαλύτερη των 490 ευρώ’’ (427 ευρώ για τους νέους).

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνο σε περίπτωση που οι ‘’τυχεροί’’ θα δουλεύουν 25 ημέρες το μήνα θα λαμβάνουν αμοιβή 490 ή 427 ευρώ. Αυτό είναι και το ανώτατο πλαφόν. Πλαφόν προς τα κάτω δεν υπάρχει. Η αμοιβή θα είναι ανάλογη του αριθμού των ημερών εργασίας.

Σχόλια άλλα δεν θα κάνω. Θα κλείσω με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα των μνημονίων κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη στην ανεργία (27,1%) και στην ανεργία των νέων (59,1%).

Ο Σ. Ρομπόλης ανεβάζει το ποσοστό των ανέργων στο 35%, ενώ λέει ότι οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 40% τουλάχιστον, ποσοστό που ξεπερνά το 50% αν συνυπολογιστεί η αύξηση των φόρων.

Η αγοραστική δύναμη των μισθών, τονίζει, έχει επιστρέψει στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ σε ότι αφορά τους κατώτατους μισθούς η οπισθοχώρηση φθάνει ως και τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ΄70. Και ταχύτατα οπισθοδρομούμε προς τις αρχές της δεκαετίας του ’70…

Είδος εν ανεπαρκεία η εργασία στη μνημονιακή Ελλάδα

Η Ελλάδα με το ‘’σπαθί των μνημονίων’’ εδραιώθηκε πλέον στην πρώτη θέση της ανεργίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τον περασμένο Ιανουάριο οι άνεργοι αποτελούσαν το 27,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας, μη συμπεριλαμβανομένων σε αυτό το ποσοστό των ‘’τυχερών’’ που δούλεψαν έστω και για μια ώρα (ναι, μία ώρα) την εβδομάδα που πραγματοποιήθηκε η σχετική έρευνα της ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Το ότι λογίζονται ως απασχολούμενοι οι εργαζόμενοι της μίας ώρας εβδομαδιαίως δεν είναι εφεύρημα ελληνικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ορίζει με αυτό τον τρόπο την έννοια του απασχολούμενου. Με άλλα λόγια, αποκλείεται από τις λίστες των ανέργων ο κάτοικος αυτής της χώρας, όταν από την ‘’εργασία’’ του εξασφαλίζει αμοιβή 3-4 ευρώ την εβδομάδα (ωρομίσθιο) ή το εκπληκτικό ποσό των 12-16 ευρώ το μήνα. Τόσο καλά, τόσο αγγελικά φτιαγμένες οι στατιστικές, αλλά παρόλα αυτά δεν τα καταφέρνουν πλέον να μας παρουσιάζουν ευημερούντες αριθμούς.

Είναι γνωστό βεβαίως ότι οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.348.742 άτομα και ότι αυξήθηκαν κατά 281.048 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (αύξηση 26,3%) και κατά 95.709 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2012.

Όμως, λιγότερο γνωστά είναι τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την εικόνα της ανεργίας σε βάθος πενταετίας, τα οποία όντως αναδεικνύουν το μέγεθος των ‘’επιτευγμάτων’’ της μνημονιακής πολιτικής που πειθήνια ακολουθεί η τρικομματική κυβέρνηση. Στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι η ‘’ανάπτυξη’’, όπως διατείνονται οι εγχώριοι τοποτηρητές της τρόικας, αλλά η με κάθε θυσία εξυπηρέτηση- και με το παραπάνω- των απαιτήσεων των πιστωτών.

Από τις απαρχές της κρίσης, το 2008, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε συνολικά κατά 964.203 άτομα. Από τις χαμένες θέσεις εργασίας:

·         Οι 157.400 χάθηκαν το διάστημα 2008-2010, δηλαδή την προ μνημονίου εποχή (τα στοιχεία αναφέρονται στον Ιανουάριο κάθε έτους).

·         Μετά το μνημόνιο, δηλαδή το διάστημα 2011-2013 (τον Ιανουάριο) χάθηκαν 806.803 θέσεις εργασίας.

Η αλήθεια των παραπάνω αριθμών κάνει περιττό κάθε σχόλιο.

Όμως, στα κορυφαία επιτεύγματα της μνημονιακής πολιτικής θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η ανατροπή της σχέσης εργαζομένων μη εργαζομένων στη χώρα μας. Ας δώσουμε και πάλι το λόγο στους αριθμούς, στους επίσημους αριθμούς της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Τον Ιανουάριο του 2008, δηλαδή στις απαρχές της κρίσης, οι απασχολούμενοι ανέρχονταν σε 4.531.859 άτομα. Οι άνεργοι και οι οικονομικά μη ενεργοί έφθαναν αθροιστικά τα 3.810.944 άτομα. Που σημαίνει ότι οι απασχολούμενοι ήταν περισσότεροι κατά 720.915 άτομα από τους μη απασχολούμενους.

Τον Ιανουάριο του 2011, δηλαδή πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος μνημονίου, η διαφορά είχε ‘’ψαλιδιστεί’ στα 190.841 άτομα (4.227.741 απασχολούμενοι, 4.036.900 μη εργαζόμενοι).

Η μεγάλη ανατροπή συντελέστηκε εντός του 2011 και τον Ιανουάριο του 2012 οι μη εργαζόμενοι υπερτερούσαν των απασχολούμενων κατά 526.595 άτομα (3.888.400 απασχολούμενοι, 4.414.995 μη εργαζόμενοι).

Εντός του 2012 καταργήθηκε κάθε έννοια εργατικού δικαίου, οι συλλογικές συμβάσεις αντικαταστάθηκαν από ατομικές ή επιχειρησιακές, οι μισθοί ψαλιδίστηκαν άγρια. Και όλα αυτά στο όνομα της ενίσχυσης της απασχόλησης, της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Και το ‘’θαύμα’’ έγινε. Από την ανάποδη, όμως. Μέσα σε λίγους μήνες η ανεργία στην Ελλάδα αναδείχθηκε ‘’πρωταθλήτρια Ευρώπης’’, ενώ η διαφορά απασχολούμενων- μη εργαζομένων έσπασε το φράγμα του 1.000.000 ατόμων, υπέρ των δεύτερων βεβαίως.

Πιο συγκεκριμένα, τον Ιανουάριο του 2013 οι μη εργαζόμενοι (άνεργοι συν οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός) ανέρχονταν σε 4.695.165 άτομα, ενώ οι αριθμός των απασχολούμενων είχε περιοριστεί σε 3.617.771 άτομα. Δηλαδή, οι μη εργαζόμενοι ήταν κατά 1.077.394 άτομα περισσότεροι από τους απασχολούμενους, αριθμός υπερδιπλάσιος σε σχέση με μόλις ένα χρόνο πριν.

Μην πτοείστε, όμως, αδέλφια. Η τριάδα της συμφοράς, που έχει κάτσει στο σβέρκο μας και το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνει νόμους- ή σωστότερα, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου- για να μας ληστεύει ‘’και με το νόμο’’, τις προάλλες επιλήφθηκε του προβλήματος της ανεργίας. Θα απολύσει και κάμποσες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, για να αποχτήσει ‘’χρώμα’’ η στρατιά των ανέργων και μετά… τρέμε ανεργία.

Ο Βενιζέλος, σαν πιο σβέλτος από όλους, επιχειρεί ήδη επίθεση κατά μέτωπο κατά της ανεργίας. Μοιράζει απλόχερα κάπου 700.000 θέσεις εργασίας (τις έχει κρυμμένες, άραγε, στο τσεπάκι του). Τι απομένει μετά; Η ανεργία ευθείς πέφτει στο μισό. Με καμιά 350ριά χιλιάδες θεσούλες ο Σαμαράς και άλλες τόσες ο Φώτης, και η ανεργία μηδενίζεται. Ως δια μαγείας; Ίσως, Και τότε, στην Ελλάδα του 0% ανεργία, θα προβάλλει και ο Προβόπουλος, με ημίψηλο καπέλο, μέσα από το οποίο θα αφήσει να πετάξει στο γαλάζιο ουρανό ένα λευκό περιστέρι, σήμα της λήξης του ‘’κατακλυσμού της Τρόικας’’ και της ανατολής της νέας εποχής στη χώρα μας.

Κυρ Αντώνη, κυρ Βαγγέλη, κυρ Φώτη, ναι θα την ‘’πνίξετε’’ την ανεργία, ή μήπως τους ανέργους; Με το μαλακό, όμως, αγάλι- αγάλι, μην πάθετε καμιά κράμπα από την υπερπροσπάθεια. Μόνο, να, μήπως μπορείτε προς το παρόν να λύσετε το προβληματάκι κάπου μισού εκατομμυρίου ανθρώπων που εργάζονται ακόμη αλλά προ πολλού δεν πληρώνονται.

Οι επιστάτες της Ηλείας μπας και μας έδωσαν τη λύση; Τι λέτε; Κουμπούρια στους θρασείς που ζητάνε τα λεφτά τους, μόνο να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα που δημιουργεί ο κρότος των πυροβολισμών. Τι θα λέγατε να αποφασίζατε μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου που να επιβάλλει τη λύση των διαφορών αυτού του είδους μόνο με όπλα που φέρουν σιγαστήρα; Να μην ανησυχούμε και τους γειτόνους…

''Ευημερούν'' οι φόροι, κατακρημνίζονται στην εξαθλίωση τα νοικοκυριά

Πριν λίγα εικοσιτετράωρα η ΕΛ.ΣΤΑΤ. δημοσιοποίησε τους ‘’τρίμηνους μη χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς θεσμικών τομέων’’ του δ’ τριμήνου του 2012. Οι ‘’λογαριασμοί’’ αυτοί παρέχουν, μεταξύ άλλων, στοιχεία για την καταναλωτική συμπεριφορά των νοικοκυριών, στην ουσία δηλαδή μας δίνουν μια εικόνα για την πορεία των οικογενειακών εσόδων, τους φόρους που πληρώνουν οι ελληνικές οικογένειες, το ποσό που απομένει τελικά για κατανάλωση ή αποταμίευση (το λεγόμενο διαθέσιμο εισόδημα).

Τα στοιχεία αυτά, παραγνωρισμένα από τα μέσα ενημέρωσης τα χρόνια της ‘’ευημερίας’’ και των μεγάλων κουβέντων περί της ‘’δυνατής ελληνικής οικονομίας’’, που τα ξεστόμιζαν οι ίδιοι που σήμερα σπρώχνουν στον καιάδα της εξαθλίωσης εκατομμύρια συμπολίτες μας, τυγχάνουν πλέον ιδιαίτερα δημοφιλή, διότι- παρά τη στριφνή τους διατύπωση- δείχνουν το μέγεθος των εισοδηματικών απωλειών των ελληνικών νοικοκυριών, όχι με ‘’μέσους όρους’’, αλλά με απόλυτους αριθμούς.

Έτσι, λοιπόν, τα στοιχεία του δ’ τετραμήνου προβλήθηκαν στα μέσα ενημέρωσης, έγιναν οι συγκρίσεις με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011, επισημάνθηκε το μέγεθος της ‘’χασούρας’’, τονίστηκε η αλματώδης αύξηση των φόρων. Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε ένα- δύο βήματα επιπλέον. Να ‘’σουμάρουμε’’ τα διασκορπισμένα σε  τετράμηνα νούμερα, να τα αναγάγουμε σε επίπεδο έτους, να ‘’σπρώξουμε’’ τις συγκρίσεις λίγο βαθύτερα προς το παρελθόν.

Στόχος; Να μετρήσουμε τις απώλειες σε ετήσια βάση, να δούμε την πορεία του ισοζυγίου εσόδων- εξόδων των νοικοκυριών  την πενταετία της κρίσης, να ερευνήσουμε πόσα χρόνια πίσω έχει στείλει τα ελληνικά νοικοκυριά η εμμονή στην μνημονιακή πολιτικής της εξυπηρέτησης με κάθε θυσία των απαιτήσεων των πιστωτών και της λεγόμενης ‘’δημοσιονομικής προσαρμογής’’.

Το βασικό συμπέρασμα που προέκυψε από την έρευνά μας μπορεί να περιγραφεί ως εξής: ‘’Βουτιά σε βάθος δεκαετίας’’ έκανε το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών την τελευταία τριετία, καθώς το 2012 βρέθηκε σε επίπεδα χαμηλότερα του 2004. Σε τρέχουσες τιμές, διότι αν προστεθούν και οι επιπτώσεις του πληθωρισμού, τότε η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών υποχωρεί δύο ή και τρεις δεκαετίες, εκεί κάπου ανάμεσα στο 1980 και στο 1990.

Από την άλλη, διαμετρικά αντίθετη ήταν η πορεία των φόρων. Την ίδια περίοδο εμφανίζονται αυξημένοι σχεδόν κατά 45%, σε τρέχουσες τιμές και πάλι, που σημαίνει ότι η πραγματική αύξηση είναι πολύ υψηλότερη, αν ληφθούν υπόψη ο πληθωρισμός, αλλά και οι περικοπές των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών και των υπόλοιπων εισοδημάτων.

''Μακροβούτια'' σε περασμένες δεκαετίες

 

Καιρός, όμως, να δώσουμε το λόγο στους αριθμούς.

·         Τα εισοδήματα από εξαρτημένη εργασία το 2012 ανήλθαν σε 63,6 δις ευρώ, ενώ το 2004 ήταν 64,9 δις. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι το 2012 εισέπραξαν 1,3 δις ευρώ λιγότερα σε σχέση με το 2004, σε τρέχουσες τιμές, με το ποσοστό της μείωσης να φθάνει το 2%.

·         Την ίδια περίοδο τα εισοδήματα περιουσίας μειώθηκαν από 12,7 δις ευρώ το 2004 σε 12,3 δις ευρώ το 2012. Η μείωση φθάνει τα 400 εκατομμύρια ευρώ ή ποσοστό 3,1%.

·         Αντίθετα, οι φόροι από 8,9 δις το 2004, εκτοξεύτηκαν στα 12,9 δις ευρώ το 2012, ήραν δηλαδή κατά 3 δις ευρώ υψηλότεροι ή ποσοστό 44,7%.

·         Το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών πέρσι ήταν περίπου κατά 2 δις ευρώ χαμηλότερο σε σχέση με το 2004 (129,3 έναντι 131,3 δις ευρώ), με το ποσοστό της μείωσης να φθάνει το 1,5%.

Οι διαφορές μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν ως ‘’χαώδεις’’, καθώς τα παραπάνω ποσά είναι σε τρέχουσες τιμές, ενώ στην οκταετία που μεσολάβησε ο πληθωρισμός αυξήθηκε σωρευτικά κατά 27,3%. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, οι απώλειες εισοδημάτων και διαθέσιμου εισοδήματος κυμαίνονται γύρω στο 30%, ποσοστό που στέλνει την αγοραστική δύναμη τουλάχιστον μια εικοσαετία πίσω.

Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι το 2004 οι τρέχοντες φόροι αντιστοιχούσαν στο 11,5% των εισοδημάτων εξαρτημένης εργασίας και περιουσίας, ενώ το 2012 το αντίστοιχο ποσοστό είχε εκτιναχθεί στο 17%. Και έπεται συνέχεια…

Αν επικεντρωθούμε στην πενταετία της κρίσης, προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα: Το 2012 σε σχέση με το 2008, τα εισοδήματα από εξαρτημένη εργασία μειώθηκαν κατά 19,2 δις ευρώ ή ποσοστό -23,2%, ενώ μειωμένο πάνω από 36 δις ευρώ (-21,8%) ήταν το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, πάντα σε τρέχουσες τιμές.

Την ίδια περίοδο ο πληθωρισμός σημείωσε αύξηση 11,2%, που σημαίνει ότι η πραγματική μείωση των εισοδημάτων και του διαθέσιμου εισοδήματος κυμαίνεται γύρω στο 35%.

Παρά τη μείωση των εισοδημάτων σχεδόν κατά το ¼ σε τρέχουσες τιμές, οι φόροι το 2012 έφτασαν, όπως προαναφέραμε, τα 12,9 δις ευρώ και ήταν σχεδόν 900 εκατομμύρια υψηλότεροι από το 2008 ή ποσοστό 7,2%.

 

Αποδίδει- πικρούς- καρπούς το ''ναι σε όλα'' της κυβέρνησης

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εξέλιξη των ‘’λογαριασμών των νοικοκυριών’’ την τελευταία διετία, καθώς από αυτή γίνεται εμφανής η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών δεικτών των νοικοκυριών υπό το βάρος της πολιτικής των μνημονίων.

·         Το 2012 τα εισοδήματα εξαρτημένης εργασίας μειώθηκαν κατά 9,3 δις ευρώ σε σχέση με το 2011, ή ποσοστό 11,8%. Δηλαδή, ενώ το 2011 σε σχέση με το 2008 οι εργαζόμενοι ‘’έχασαν’’ 9,9 δις ευρώ, μόνο το 2012 προστέθηκαν άλλα 9,3 δις ευρώ και οι συνολικές ετήσιες απώλειες σχεδόν διπλασιάστηκαν.

·         Οι φόροι αυξήθηκαν κατά 1,7 δις ευρώ ή ποσοστό 15% (από 11,2 σε 12,9 δις ευρώ).

·         Οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν κατά 4,3 δις ευρώ ή ποσοστό 6,8% (από 63,4 σε 59,1 δις ευρώ). Συνολικά, σε σχέση με το 2008, το 2012 οι κοινωνικές παροχές είχαν μειωθεί κατά 6,3 δις ευρώ. Που σημαίνει ότι οι ‘’απώλειες’’ μόνο του 2012 αντιστοιχούν περίπου στο 70% των συνολικών απωλειών της πενταετίας.

·         Το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 13,8 δις ευρώ το 2012 σε σχέση με το 2011 (ποσό που αντιστοιχεί στο 38%) της συνολικής ‘’χασούρας’’ της πενταετίας).

Η κυβερνητική τριανδρία για άλλη μια φορά είπε ‘’ναι’’ σε όλες τις απαιτήσεις της τρόικας. Το νέο ‘’ναι’’, όπως και τα προηγούμενα, μόνο νέα δεινά θα επιφέρει στα δοκιμαζόμενα ελληνικά νοικοκυριά. Η υποσχόμενη ‘’προσαρμογή της οικονομίας στις νέες συνθήκες’’, δεν έγινε στις αρχές του 2012, όπως μας έλεγε η Τρόικα. Τώρα μας λένε ότι θα γίνει περί τα τέλη του 2014. Και βλέπουμε, αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι πολλοί να βγούμε από την αδράνεια και να διαφεντέψουμε τις τύχες των οικογενειών και της χώρας μας, το μέλλον των παιδιών μας. Είναι ζήτημα επιβίωσης πλέον, αλλά κυρίως ζήτημα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.

Από μας και μόνο από εμάς εξαρτάται. Γιατί ο ''δοσι-κωλισμός'' του τρικέφαλου τέρατος που μας κυβερνά είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή, που μας οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό. Οι ''δοσι-κώλοι'' πάντα σκυφτοί θα αντιμετωπίζουν τους πιστωτές, ποτέ δεν θα ορθώσουν το ανάστημά τους...

Άκου, λέει, θέλουνε και γιατρό! Σαν δεν ντρέπονται!

Εκεί στα χωριά της Βορειοκεντρικής Εύβοιας, στην πάλαι ποτέ επικρατεία του Σκαλιστήρη, στο νυν ψηφο-χώραφο (έτσι το βλέπει και το αντιμετωπίζει) του λαλίστατου- πλην μονίμως απόντος από την καθημερινότητα των εκλογέων του- κυβερνητικού εκπροσώπου, οι γιατροί έγιναν είδος υπό εξαφάνιση εδώ και κάμποστους μήνες. Όχι βέβαια ότι υπήρχαν και πριν, αλλά όλο και κάποιο γιατρουδάκι που έκανε την αγροτική του θητεία, θα επισκεπτόταν τα χωριά μία φορά την εβδομάδα, για να γράφει τις συνταγές των γερόντων μας, να τους παίρνει κάποια πίεση, να κάνει και καμιά ένεση αν χρειαστεί.
Τίποτε σπουδαίο, δηλαδή. Αλλά, πολύτιμες για τους γερόντους μας οι υπηρεσίες του αγροτικού γιατού. Παρηγοριά στην καθημερινότητά τους, ελπίδα ότι κάποιος θα τρέξει για να τους παράσχει τις πρώτες βοήθειες αν πάθουν κάτι.
Πολύτιμος, όμως, και για κάτι άλλο- ασήμαντο ίσως για τους παχυλοαμοιβόμενους πολιτικάντες μας. Με τις συνταγές του αγροτικού γιατρού, οι κάτοικοι της περιοχής γλύτωναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Συνταξιούχοι οι περισσότεροι, των 600 ευρώ του ΙΚΑ, των 360 ευρώ του ΟΓΑ, δίχως 13η και 14η σύνταξη πλέον. Άνεργοι οι περισσότεροι νέοι, συντηρούνται από τις συντάξεις των γερόντων, όχι να τους βοηθήσουν και στα φάρμακά τους. Πάνω από το 30% η ανεργία στην Εύβοια, η επίσημη ανεργία, γιατί η άλλη, την άλλη, την πραγματική ανεργία, κανένας δεν τη μετράει. Την υποαπασχόληση, το δυσεύρετο μεροκάματο.
Το περασμένο φθινόπωρο η αγροτική θητεία του γιατρού που επισκεπτόταν κάμποσα χωρια βόρεια του Μαντουδιού, αλλά έκανε και εφημερίες στο Κέντρο Υγείας Μαντουδίου- ο θεός να το κάνει Κέντρο Υγείας- έληξε. Σήμερα, άνοιξη του 2013 πλέον, γιατρός για τα χωριά δεν υπάρχει. Ούτε ακούγεται κάτι ότι μπορεί να σταλεί κάποιος άλλος στο άμεσο μέλλον.
Οι ασθενείς, από τα Βασιλικά για παράδειγμα, για να γράψουν τα φάρμακά τους, θα πρέπει να πάνε στην Ιστιαία, 35 χιλιόμετρα μακρυά, όπου υπάρχει ένα Κέντρο Υγείας- ας μην μιλήσουμε για την κατάστασή του, αλλά και ιδιώτες γιατροί. Εναλλακτική λύση είναι το Μαντούδι, 30-35 χιλιόμετρα και αυτό, αλλά εδώ μπορούν να ταξιδεψουν μόνο με ιδιωτικά μέσα, καθώς η συγκοινωνία δεν τους εξυπηρετεί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Έξοδα, πολλά έξοδα, τις περισσότερες φορές περισσότερα από αυτά θα γλυτώσουν κομίζοντας τη συνταγή στο φαρμακείο. Ή και περισσότερα από τη συνολική αξία της συνταξής. Τι κάνουν, λοιπόν; Το απλούστερο. Προτιμούν να αγοράζουν από μόνοι τους τα φάρμακα. Αλλωστε, οι περισσότεροι γέροι ξέρουν ποια φάρμακα χρειάζονται, τα παίρνουν χρόνια. Γιατί, λοιπόν, να ταλαιπωρηθούν όλη μέρα, να ξοδέψουν γύρω στα πενήντα ευρώ για να γλυτώσουν 20-25 ευρώ;
Έτσι, όμως, ''μειώνονται'' και οι φαρμακευτικές δαπάνες, όπως καμπάζουν υπουργοί, υφυπουργοί και έτεροι μνημονιακοί εντολοδόχοι. ''Μειώνονται'' οι δαπάνες των ταμείων, αλλά φορτώνονται στους ώμους των ασθενών.
Απλό, πολύ απλό. Κόβεις τους γιατρούς, ''σώζεις'' τα Ταμεία, στέλνεις πριν την ώρα τους στον τάφο κάποιους γερόντους, περισσεύουν έτσι λεφτά για τους δανειστές. για την ''ανάπτυξη''. Γιατί χωρίς γιατρούς συνταγές δεν υπάρχουν, και χωρίς συνταγές τα ταμεία φάρμακα δεν πληρώνουν.
Πριν λίγες ημέρες στα Βασιλικά ένας παπούς έπαθε εγκεφαλικό. Σώθηκε γιατί κάποιος γιατρός ετυχε να κάνει διακοπές στο χωριό. Του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, του στάθηκε μέχρι να τον μεταφέρουν στο Κέντρο Υγείας του Μαντουδίου, κοντά μια ώρα δρόμο.
Από εκεί χρειάζεται άλλη μια ώρα για να φτάσει ο ασθενής στο νοσοκομείο της Χαλκίδας.
Υπάρχουν, όμως, και χειρότερα. Αν ο ασθενής είναι από πιο βόρεια, από τα χωριά της Αιδηψού ή τη Λιχάδα, τότε το ταξίδι μέχρι το νοσοκομείο μπορεί να κρατήσει μέχρι και 3 ώρες. Κι όποιος αντέξει...
Βόρεια Εύβοια, άνοιξη του 2013. Ελλάδα του μνημονίου. Απλά και καθημερινά πράγματα που μας σκοτώνουν. Ο κυβερνητικός βουλευτής της περιοχής- ο εκπρόσωπος ντε- δεν ασχολείται με τα μικρά και ασήμαντα. Υπερίπταται άνωθεν αυτών, ρίχνει κεραυνούς- κλανιές στον ουρανό του μνημονίου. Και μας κουνάει το χέρι. Πατριώτης αυτός, σώφρονας αυτός, πολιτικός με οράματα αυτός. Γκρινιάρηδες εμείς, μικρόνοες, απάτριδες ίσως, καιροσκόποι.
''Θέλανε, λέει, γιατρό''. Γιατί; Πόσο θέλουνε να ζήσουνε για να ξοδεύουν τη ''φτωχή πατρίδα μας''; Γέμισε συνταξιούχους ο τόπος, Ώρα να αραιώνουμε. ''Εξω οι άρρωστοι, έξω οι ανήμποροι, έξω οι γέροι. Δεν χωράνε στο σκάφος του μνημονίου''. Η πατρίδα μας είναι πλασμένη για μεγάλα πράγματα. Όταν διακυβεύεται το μέλλον της ''ανάπτυξης'', όταν η Ελλάδα του ευρώ βρίσκεται σε κίνδυνο, ε, όχι, δεν χρειάζεται να διατηρούμε πολυτέλειες του παρελθόντος, όπως είναι ο γιατρός, (έστω και μια φορά την εβδομάδα), τα φάρμακα, οι συντάξεις εν τέλει.
''Φωτιά και τσεκούρι'', που θα 'λεγε και ο Ευάγγελος, όχι ο Βενιζέλος, ο Αβέρωφ. ''Φωτιά'' σε όσους επιμένουν να ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, ''τσεκούρι'' στις ακριβοπληρωμένες (από εμάς τους ίδιους) κοινωνικές παροχές.

Σ.Σ. Μόλις διάβασα για τη βάπτιση του χαρατσιού σε ''ενιαίο φόρο ακινήτων'', που θα συνεχίσει να ειπράττεται από τη ΔΕΗ, αλλά- λέει- θα συνοδεύεται και από μια ελάφρυνση της τάξης του 10% ή του 15%, εφόσον βέβαια το εγκρίνουν οι τροϊκάνοι. Δεν αγανάκτησα, δεν εξεπλάγειν για τη μετατροπή- για άλλη μια φορά- των ''βρυχηθμών'' του ερίτιμου προέδρου της ΔΗΜΑΡ σε ''γουργουρίσματα'' ικανοποίησης γιατί ''προσερχόμαστε με κοινές θέσεις''. Ούτε βεβαίως για τον αμοραλισμό του Βαγγέλη που εξακολουθεί να μιλάει με θρασύτητα για ''την ανάγκη προστασίας των ανέργων''.
Όμως, και πάλι μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία του γαϊδάρου- όχι εκείνου που ψόφησε μόλις τον έμαθε ο Χότζας να μην τρώει- αλλά του άλλου που παραφυλάει το αφεντικό του που τον βαρυφορτώνει και μόλις βρίσκει την ευκαιρία του ρίχνει μια σβουριχτή κλωτσιά στο δόξα πατρί.
Θα τη δώσουμε και εμείς την κλωτσιά, που θα πάει; Και θα 'ναι όλη δική τους..