Εκεί στα χωριά της Βορειοκεντρικής Εύβοιας, στην πάλαι ποτέ επικρατεία του Σκαλιστήρη, στο νυν ψηφο-χώραφο (έτσι το βλέπει και το αντιμετωπίζει) του λαλίστατου- πλην μονίμως απόντος από την καθημερινότητα των εκλογέων του- κυβερνητικού εκπροσώπου, οι γιατροί έγιναν είδος υπό εξαφάνιση εδώ και κάμποστους μήνες. Όχι βέβαια ότι υπήρχαν και πριν, αλλά όλο και κάποιο γιατρουδάκι που έκανε την αγροτική του θητεία, θα επισκεπτόταν τα χωριά μία φορά την εβδομάδα, για να γράφει τις συνταγές των γερόντων μας, να τους παίρνει κάποια πίεση, να κάνει και καμιά ένεση αν χρειαστεί.
Τίποτε σπουδαίο, δηλαδή. Αλλά, πολύτιμες για τους γερόντους μας οι υπηρεσίες του αγροτικού γιατού. Παρηγοριά στην καθημερινότητά τους, ελπίδα ότι κάποιος θα τρέξει για να τους παράσχει τις πρώτες βοήθειες αν πάθουν κάτι.
Πολύτιμος, όμως, και για κάτι άλλο- ασήμαντο ίσως για τους παχυλοαμοιβόμενους πολιτικάντες μας. Με τις συνταγές του αγροτικού γιατρού, οι κάτοικοι της περιοχής γλύτωναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Συνταξιούχοι οι περισσότεροι, των 600 ευρώ του ΙΚΑ, των 360 ευρώ του ΟΓΑ, δίχως 13η και 14η σύνταξη πλέον. Άνεργοι οι περισσότεροι νέοι, συντηρούνται από τις συντάξεις των γερόντων, όχι να τους βοηθήσουν και στα φάρμακά τους. Πάνω από το 30% η ανεργία στην Εύβοια, η επίσημη ανεργία, γιατί η άλλη, την άλλη, την πραγματική ανεργία, κανένας δεν τη μετράει. Την υποαπασχόληση, το δυσεύρετο μεροκάματο.
Το περασμένο φθινόπωρο η αγροτική θητεία του γιατρού που επισκεπτόταν κάμποσα χωρια βόρεια του Μαντουδιού, αλλά έκανε και εφημερίες στο Κέντρο Υγείας Μαντουδίου- ο θεός να το κάνει Κέντρο Υγείας- έληξε. Σήμερα, άνοιξη του 2013 πλέον, γιατρός για τα χωριά δεν υπάρχει. Ούτε ακούγεται κάτι ότι μπορεί να σταλεί κάποιος άλλος στο άμεσο μέλλον.
Οι ασθενείς, από τα Βασιλικά για παράδειγμα, για να γράψουν τα φάρμακά τους, θα πρέπει να πάνε στην Ιστιαία, 35 χιλιόμετρα μακρυά, όπου υπάρχει ένα Κέντρο Υγείας- ας μην μιλήσουμε για την κατάστασή του, αλλά και ιδιώτες γιατροί. Εναλλακτική λύση είναι το Μαντούδι, 30-35 χιλιόμετρα και αυτό, αλλά εδώ μπορούν να ταξιδεψουν μόνο με ιδιωτικά μέσα, καθώς η συγκοινωνία δεν τους εξυπηρετεί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Έξοδα, πολλά έξοδα, τις περισσότερες φορές περισσότερα από αυτά θα γλυτώσουν κομίζοντας τη συνταγή στο φαρμακείο. Ή και περισσότερα από τη συνολική αξία της συνταξής. Τι κάνουν, λοιπόν; Το απλούστερο. Προτιμούν να αγοράζουν από μόνοι τους τα φάρμακα. Αλλωστε, οι περισσότεροι γέροι ξέρουν ποια φάρμακα χρειάζονται, τα παίρνουν χρόνια. Γιατί, λοιπόν, να ταλαιπωρηθούν όλη μέρα, να ξοδέψουν γύρω στα πενήντα ευρώ για να γλυτώσουν 20-25 ευρώ;
Έτσι, όμως, ''μειώνονται'' και οι φαρμακευτικές δαπάνες, όπως καμπάζουν υπουργοί, υφυπουργοί και έτεροι μνημονιακοί εντολοδόχοι. ''Μειώνονται'' οι δαπάνες των ταμείων, αλλά φορτώνονται στους ώμους των ασθενών.
Απλό, πολύ απλό. Κόβεις τους γιατρούς, ''σώζεις'' τα Ταμεία, στέλνεις πριν την ώρα τους στον τάφο κάποιους γερόντους, περισσεύουν έτσι λεφτά για τους δανειστές. για την ''ανάπτυξη''. Γιατί χωρίς γιατρούς συνταγές δεν υπάρχουν, και χωρίς συνταγές τα ταμεία φάρμακα δεν πληρώνουν.
Πριν λίγες ημέρες στα Βασιλικά ένας παπούς έπαθε εγκεφαλικό. Σώθηκε γιατί κάποιος γιατρός ετυχε να κάνει διακοπές στο χωριό. Του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, του στάθηκε μέχρι να τον μεταφέρουν στο Κέντρο Υγείας του Μαντουδίου, κοντά μια ώρα δρόμο.
Από εκεί χρειάζεται άλλη μια ώρα για να φτάσει ο ασθενής στο νοσοκομείο της Χαλκίδας.
Υπάρχουν, όμως, και χειρότερα. Αν ο ασθενής είναι από πιο βόρεια, από τα χωριά της Αιδηψού ή τη Λιχάδα, τότε το ταξίδι μέχρι το νοσοκομείο μπορεί να κρατήσει μέχρι και 3 ώρες. Κι όποιος αντέξει...
Βόρεια Εύβοια, άνοιξη του 2013. Ελλάδα του μνημονίου. Απλά και καθημερινά πράγματα που μας σκοτώνουν. Ο κυβερνητικός βουλευτής της περιοχής- ο εκπρόσωπος ντε- δεν ασχολείται με τα μικρά και ασήμαντα. Υπερίπταται άνωθεν αυτών, ρίχνει κεραυνούς- κλανιές στον ουρανό του μνημονίου. Και μας κουνάει το χέρι. Πατριώτης αυτός, σώφρονας αυτός, πολιτικός με οράματα αυτός. Γκρινιάρηδες εμείς, μικρόνοες, απάτριδες ίσως, καιροσκόποι.
''Θέλανε, λέει, γιατρό''. Γιατί; Πόσο θέλουνε να ζήσουνε για να ξοδεύουν τη ''φτωχή πατρίδα μας''; Γέμισε συνταξιούχους ο τόπος, Ώρα να αραιώνουμε. ''Εξω οι άρρωστοι, έξω οι ανήμποροι, έξω οι γέροι. Δεν χωράνε στο σκάφος του μνημονίου''. Η πατρίδα μας είναι πλασμένη για μεγάλα πράγματα. Όταν διακυβεύεται το μέλλον της ''ανάπτυξης'', όταν η Ελλάδα του ευρώ βρίσκεται σε κίνδυνο, ε, όχι, δεν χρειάζεται να διατηρούμε πολυτέλειες του παρελθόντος, όπως είναι ο γιατρός, (έστω και μια φορά την εβδομάδα), τα φάρμακα, οι συντάξεις εν τέλει.
''Φωτιά και τσεκούρι'', που θα 'λεγε και ο Ευάγγελος, όχι ο Βενιζέλος, ο Αβέρωφ. ''Φωτιά'' σε όσους επιμένουν να ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, ''τσεκούρι'' στις ακριβοπληρωμένες (από εμάς τους ίδιους) κοινωνικές παροχές.
Σ.Σ. Μόλις διάβασα για τη βάπτιση του χαρατσιού σε ''ενιαίο φόρο ακινήτων'', που θα συνεχίσει να ειπράττεται από τη ΔΕΗ, αλλά- λέει- θα συνοδεύεται και από μια ελάφρυνση της τάξης του 10% ή του 15%, εφόσον βέβαια το εγκρίνουν οι τροϊκάνοι. Δεν αγανάκτησα, δεν εξεπλάγειν για τη μετατροπή- για άλλη μια φορά- των ''βρυχηθμών'' του ερίτιμου προέδρου της ΔΗΜΑΡ σε ''γουργουρίσματα'' ικανοποίησης γιατί ''προσερχόμαστε με κοινές θέσεις''. Ούτε βεβαίως για τον αμοραλισμό του Βαγγέλη που εξακολουθεί να μιλάει με θρασύτητα για ''την ανάγκη προστασίας των ανέργων''.
Όμως, και πάλι μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία του γαϊδάρου- όχι εκείνου που ψόφησε μόλις τον έμαθε ο Χότζας να μην τρώει- αλλά του άλλου που παραφυλάει το αφεντικό του που τον βαρυφορτώνει και μόλις βρίσκει την ευκαιρία του ρίχνει μια σβουριχτή κλωτσιά στο δόξα πατρί.
Θα τη δώσουμε και εμείς την κλωτσιά, που θα πάει; Και θα 'ναι όλη δική τους..
Τίποτε σπουδαίο, δηλαδή. Αλλά, πολύτιμες για τους γερόντους μας οι υπηρεσίες του αγροτικού γιατού. Παρηγοριά στην καθημερινότητά τους, ελπίδα ότι κάποιος θα τρέξει για να τους παράσχει τις πρώτες βοήθειες αν πάθουν κάτι.
Πολύτιμος, όμως, και για κάτι άλλο- ασήμαντο ίσως για τους παχυλοαμοιβόμενους πολιτικάντες μας. Με τις συνταγές του αγροτικού γιατρού, οι κάτοικοι της περιοχής γλύτωναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Συνταξιούχοι οι περισσότεροι, των 600 ευρώ του ΙΚΑ, των 360 ευρώ του ΟΓΑ, δίχως 13η και 14η σύνταξη πλέον. Άνεργοι οι περισσότεροι νέοι, συντηρούνται από τις συντάξεις των γερόντων, όχι να τους βοηθήσουν και στα φάρμακά τους. Πάνω από το 30% η ανεργία στην Εύβοια, η επίσημη ανεργία, γιατί η άλλη, την άλλη, την πραγματική ανεργία, κανένας δεν τη μετράει. Την υποαπασχόληση, το δυσεύρετο μεροκάματο.
Το περασμένο φθινόπωρο η αγροτική θητεία του γιατρού που επισκεπτόταν κάμποσα χωρια βόρεια του Μαντουδιού, αλλά έκανε και εφημερίες στο Κέντρο Υγείας Μαντουδίου- ο θεός να το κάνει Κέντρο Υγείας- έληξε. Σήμερα, άνοιξη του 2013 πλέον, γιατρός για τα χωριά δεν υπάρχει. Ούτε ακούγεται κάτι ότι μπορεί να σταλεί κάποιος άλλος στο άμεσο μέλλον.
Οι ασθενείς, από τα Βασιλικά για παράδειγμα, για να γράψουν τα φάρμακά τους, θα πρέπει να πάνε στην Ιστιαία, 35 χιλιόμετρα μακρυά, όπου υπάρχει ένα Κέντρο Υγείας- ας μην μιλήσουμε για την κατάστασή του, αλλά και ιδιώτες γιατροί. Εναλλακτική λύση είναι το Μαντούδι, 30-35 χιλιόμετρα και αυτό, αλλά εδώ μπορούν να ταξιδεψουν μόνο με ιδιωτικά μέσα, καθώς η συγκοινωνία δεν τους εξυπηρετεί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Έξοδα, πολλά έξοδα, τις περισσότερες φορές περισσότερα από αυτά θα γλυτώσουν κομίζοντας τη συνταγή στο φαρμακείο. Ή και περισσότερα από τη συνολική αξία της συνταξής. Τι κάνουν, λοιπόν; Το απλούστερο. Προτιμούν να αγοράζουν από μόνοι τους τα φάρμακα. Αλλωστε, οι περισσότεροι γέροι ξέρουν ποια φάρμακα χρειάζονται, τα παίρνουν χρόνια. Γιατί, λοιπόν, να ταλαιπωρηθούν όλη μέρα, να ξοδέψουν γύρω στα πενήντα ευρώ για να γλυτώσουν 20-25 ευρώ;
Έτσι, όμως, ''μειώνονται'' και οι φαρμακευτικές δαπάνες, όπως καμπάζουν υπουργοί, υφυπουργοί και έτεροι μνημονιακοί εντολοδόχοι. ''Μειώνονται'' οι δαπάνες των ταμείων, αλλά φορτώνονται στους ώμους των ασθενών.
Απλό, πολύ απλό. Κόβεις τους γιατρούς, ''σώζεις'' τα Ταμεία, στέλνεις πριν την ώρα τους στον τάφο κάποιους γερόντους, περισσεύουν έτσι λεφτά για τους δανειστές. για την ''ανάπτυξη''. Γιατί χωρίς γιατρούς συνταγές δεν υπάρχουν, και χωρίς συνταγές τα ταμεία φάρμακα δεν πληρώνουν.
Πριν λίγες ημέρες στα Βασιλικά ένας παπούς έπαθε εγκεφαλικό. Σώθηκε γιατί κάποιος γιατρός ετυχε να κάνει διακοπές στο χωριό. Του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, του στάθηκε μέχρι να τον μεταφέρουν στο Κέντρο Υγείας του Μαντουδίου, κοντά μια ώρα δρόμο.
Από εκεί χρειάζεται άλλη μια ώρα για να φτάσει ο ασθενής στο νοσοκομείο της Χαλκίδας.
Υπάρχουν, όμως, και χειρότερα. Αν ο ασθενής είναι από πιο βόρεια, από τα χωριά της Αιδηψού ή τη Λιχάδα, τότε το ταξίδι μέχρι το νοσοκομείο μπορεί να κρατήσει μέχρι και 3 ώρες. Κι όποιος αντέξει...
Βόρεια Εύβοια, άνοιξη του 2013. Ελλάδα του μνημονίου. Απλά και καθημερινά πράγματα που μας σκοτώνουν. Ο κυβερνητικός βουλευτής της περιοχής- ο εκπρόσωπος ντε- δεν ασχολείται με τα μικρά και ασήμαντα. Υπερίπταται άνωθεν αυτών, ρίχνει κεραυνούς- κλανιές στον ουρανό του μνημονίου. Και μας κουνάει το χέρι. Πατριώτης αυτός, σώφρονας αυτός, πολιτικός με οράματα αυτός. Γκρινιάρηδες εμείς, μικρόνοες, απάτριδες ίσως, καιροσκόποι.
''Θέλανε, λέει, γιατρό''. Γιατί; Πόσο θέλουνε να ζήσουνε για να ξοδεύουν τη ''φτωχή πατρίδα μας''; Γέμισε συνταξιούχους ο τόπος, Ώρα να αραιώνουμε. ''Εξω οι άρρωστοι, έξω οι ανήμποροι, έξω οι γέροι. Δεν χωράνε στο σκάφος του μνημονίου''. Η πατρίδα μας είναι πλασμένη για μεγάλα πράγματα. Όταν διακυβεύεται το μέλλον της ''ανάπτυξης'', όταν η Ελλάδα του ευρώ βρίσκεται σε κίνδυνο, ε, όχι, δεν χρειάζεται να διατηρούμε πολυτέλειες του παρελθόντος, όπως είναι ο γιατρός, (έστω και μια φορά την εβδομάδα), τα φάρμακα, οι συντάξεις εν τέλει.
''Φωτιά και τσεκούρι'', που θα 'λεγε και ο Ευάγγελος, όχι ο Βενιζέλος, ο Αβέρωφ. ''Φωτιά'' σε όσους επιμένουν να ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, ''τσεκούρι'' στις ακριβοπληρωμένες (από εμάς τους ίδιους) κοινωνικές παροχές.
Σ.Σ. Μόλις διάβασα για τη βάπτιση του χαρατσιού σε ''ενιαίο φόρο ακινήτων'', που θα συνεχίσει να ειπράττεται από τη ΔΕΗ, αλλά- λέει- θα συνοδεύεται και από μια ελάφρυνση της τάξης του 10% ή του 15%, εφόσον βέβαια το εγκρίνουν οι τροϊκάνοι. Δεν αγανάκτησα, δεν εξεπλάγειν για τη μετατροπή- για άλλη μια φορά- των ''βρυχηθμών'' του ερίτιμου προέδρου της ΔΗΜΑΡ σε ''γουργουρίσματα'' ικανοποίησης γιατί ''προσερχόμαστε με κοινές θέσεις''. Ούτε βεβαίως για τον αμοραλισμό του Βαγγέλη που εξακολουθεί να μιλάει με θρασύτητα για ''την ανάγκη προστασίας των ανέργων''.
Όμως, και πάλι μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία του γαϊδάρου- όχι εκείνου που ψόφησε μόλις τον έμαθε ο Χότζας να μην τρώει- αλλά του άλλου που παραφυλάει το αφεντικό του που τον βαρυφορτώνει και μόλις βρίσκει την ευκαιρία του ρίχνει μια σβουριχτή κλωτσιά στο δόξα πατρί.
Θα τη δώσουμε και εμείς την κλωτσιά, που θα πάει; Και θα 'ναι όλη δική τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου