Γεμισε ο τόπος τρωκτικά και οχέντρες

Η εποχή των δεινοσαύρων παρήλθε. Ζούμε στην εποχή της οχέντρας και των τρωκτικών. Διότι, δίχως τρωκτικά τα φίδια δεν μπορούν να ζήσουν. Και τα τρωκτικά δίχως τα φίδια θα αφανιστούν λόγω υπερπληθυσμού.
Ενίοτε, απαραίτητοι για την ισορροπία των ειδών στους βιότοπους της νύχτας και των υπονόμων είναι και οι βάθρακες. Χρειάζονται μπόλικη λάσπη για να ζήσουν, αλλά τέτοια υπάρχει άφθονη στους βιότοπους της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των ''εισοδηματιών''.
Τα βατράχια κοάζουν κάθε βράδυ στα δελτία των οχτώ και στις ''ενημερωτικές'' εκπομπές του τρόμου. Καθένα από μόνο του και όλα μαζί, κουφά στα κοάσματα των γειτόνων τους στο βούρκο. Διαλέγονται κοάζοντας και κοάζουν συζητώντας. Κοάξ- κοάξ, σε όλο το πλάτος της ''βατραχικής'' κλίμακας'', μόνο στον τόνο διαφέρουν.

Μια παρένθεση: Στον υπαίθριο χώρο ενός ωραίου ατμοσφαιρικού μαγαζιού της ιδιαίτερης πατρίδας μου, όταν τα μουσικά όργανα σώπαιναν, ένας ογκώδης μπάκακας πρόβαλε μεγαλόπρεπος στις όχθες του διπλανού ρυακιού και ύψωνε την βροντερή φωνή του σαν να ήθελε να μας υποδηλώσει ότι ήξερε και αυτός από μουσική. Κόαζε όχι πάνω από ένα λεπτό. Μετά με μία μεγαλόπρεπη βουτιά χανόταν στο νερό του ποταμού. Μέχρι το επόμενο μουσικό διάλειμμα.
Τώρα είναι χειμώνας και ο μπάκακας προφανώς έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Ελπίζω να είναι συνεπής στο ραντεβού μας το ερχόμενο καλοκαίρι. Γιατί είναι τόσο αληθινά ''βατράχινος'' ετούτος ο μπάκακας, όχι σαν τα γλοιώδη ανθρώπινα βατράχια που παίζουν με τον πόνο μας, τα νεύρα μας,  τη λογική και την αισθητική μας κάθε βράδυ, χειμώνα- καλοκαίρι, διότι δυστυχώς η φύση δεν προέβλεψε γι' αυτά ούτε χειμερία ούτε θερινή νάρκη.
Τέλος παρένθεσης

Τρωκτικά. Γέμισε από τούτα ο τόπος. Πλάσματα των υπονόμων και των λαγουμιών, ροκανίζουν τις ζωές μας και τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Τρώνε τον αγλέουρα και τρελαίνονται για το μέλι, που το αντλούν με τις μακριές ουρές τους από τους γκαζοντενεκέδες της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ενίοτε, εξαιτίας της λαιμαργίας τους, πέφτουν μέσα στους γκαζοντενεκέδες, αλλά και τότε έχουν τον τρόπο να επιβιώνουν καταβροχθίζοντας με τη μέθοδο του γλυψίματος όλο το περιεχόμενο του δοχείου.
Τρωκτικά, λαμόγια, αεριτζήδες, παπατζήδες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς εκφράσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Καθόλα ευυπόληπτοι κύριοι- και κυρίες- της εξουσίας, της υψηλής κοινωνίας (αλλά και παράπλευρων σε αυτήν χώρων), παρουσιάζονται συνήθως ως τιμητές των πάντων (σ.σ. κριτές και επικριτές των πράξεων όλων των άλλων). Ζουν επιδεικτικά πλούσια, δηλώντας εξίσου επιδεικτικά ελάχιστα εισοδήματα ή ακόμα και ''ξεχνώντας'' να συμπληρώσουν έστω και τυπικά τη φορολογική τους δήλωση.
Είναι οι γνωστοί σε όλους μας ''Ελληναράδες'' , οι υπερπατριώτες των σαλονιών, οι αρουραίοι των μετόπισθεν, που δέρνουν άμα λάχει κανέναν ταλαίπωρο μετανάστη και βγάζουν τη γλώσσα στα υποζύγια του κρατικού κορβανά, τάσσονται υπέρμαχοι των ''μεταρρυθμίσεων'' όταν αυτές δεν τους αγγίζουν, έχοντας μια καλή καβάτζα σε κάποια τράπεζα του εξωτερικού.
Τεελυταίως, άνθιση γνωρίζει και η ομοταξία των πολιτικών- τρωκτικών. Τα δόντια αυτουνών είναι πολύ αιχμηρά και η τσίπα τους λιγότερη από την τσίπα των ποντικιών των υπονόμων. Χρόνια τώρα ''σώζουν'' την Ελλάδα ροκανίζοντας τις σάρκες των ανθρώπων της. Έφτασαν στο μεδούλι πια, αλλά συνεχίζουν να ροκανίζουν.
Βέβαια, οι οχέντρες καραδοκούν. Και χύνουν το δηλητήριό τους στο κορμί των ξοφλημένων ποντικιών της πολιτικής (ιδέ Παπακωνσταντίνου και κάποιους ακόμα απόστρατους ή απότακτους πολιτικούς). Το δήγμα τους στη δική τους επιβίωση αποσκοπεί και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πράξη δικαίου. Σκοτώνουν τα ξοφλημένα τρωκτικά για να σκεπάσουν με το θορυβώδη επιθανάτιο ρόγχο τους ττη δική τους αγωνία, για να στρέχουν την οργή του κόσμου στο ακίνδυνο πια ''πολιτικό πτώμα'' του πρώην συμπαίκτη τους.
Όμως, οι οχέντρες δηλητηριάζουν αδίστακτα και την καθημερινότητά μας, σκορπίζοντας απλόχερα το φονικό δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Τη μια μέρα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και την επομένη οι οδηγοί στις συγκοινωνίες. Μετά έρχεται η σειρά των αγροτών, ακολουθούν οι ΔΕΗ-τζήδες, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, τα ''ρετιρέ'' που έλεγε και ο γερο- Παπανδρέου, οι φαρμακοποιοί ή οι γιατροί κατά περίπτωση, οι άρρωστοι που αρρωσταίνουν, οι συνταξιούχοι που δεν πεθαίνουν. Και πάει λέγοντας...
Και πάνω απ' όλα, ως ''μπαλαντέρ'' σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι των ευθυνών, φταίνε οι μετανάστες και εσχάτως ο...ΣΥΡΙΖΑ.
Αδέρφια,
μην αφήνετε το δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού να δηλητηριάσει την ψυχή σας. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι, ''σήμερα εσύ, αύριο εγώ''. Τουτέστιν, θα έρθει και η δική μας η σειρά αν δεν εξουδετερώσουμε το φονικό δηλητήριο με το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο που διαθέτουμε: την αλληλεγγύη μας, την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας. ''Ελάτε να μετασχηματίσουμε την οργή σε ένα κίνημα δημιουργικό'', που λέει και ο ''φιλοτρομακράτης''- κατά τον Κεδίκογλου- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλος.

Και ας μην ξεχνάμε ότι κάπου- κάποτε πολύ λόγος γινόταν για τα δομημένα ομόλογα και τη μεγάλη ληστεία των ταμείων μέσω του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι και η Ζήμενς θάφτηκαν εσπευσμένα στο βούρκο της διαπλοκής, το κράτος συχνά- πυκνά προσθέτει τους δικούς του ογκόλιθους στην πυραμίδα της ακρίβειας με τις αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και της έμμεσης φορολογίας.Τις παράνομες επιδοτήσεις και τις μαϊμού αναπηρικές συντάξεις οι πολιτικάντηδες τις μοίραζαν, ενώ οι τράπεζες ήταν που μοίραζαν εν είδει φέιγ βολάν πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και άλλα παρεμφερή.


Σ.Σ. Αγλέουρας: δηλητηριώδες φυτό, ο ελλέβορος των αρχαίων. Στην καθομιλουμένη λέγεται ''γαλατσίδα''. Σήμερα, μάλλον λανθασμένα, χρησιμοποιούμε την έκφραση ''έφαγε τον αγλέουρα'' με την έννοια ''έφαγε του σκασμού''.

Είμαι γομάρι;

Χθες πήρα τον- προ αύξησης- λογαριασμό της ΔΕΗ. 100 ευρώ ο λογαριασμός ρεύματος, 200 ευρώ το χαράτσι και ότι άλλο έχουν φορτώσει σε αυτό το λογαριασμό. Δεν έχω φτάσει ακόμη στη θέση εκατομμυρίων συμπολιτών μου να αδυνατώ να πληρώσω, αλλά, να, κοιτάζοντάς τον κάπου άρχισαν να αισθάνομαι σαν ''γομάρι''. Τουτέστιν, γάιδαρος, κάθε άλλο παρά ''ξεσαμάρωτος''. Ή ''υποζύγιον'', που θα έλεγε ο καθόλα σεβάσμιος καθηγητής φιλόλογος στο επαρχιακό γυμνάσιο που φοιτούσα πριν καμιά σαρανταριά χρόνια.
Και ασυναίσθητα άρχισα να σιγοτραγουδώ την ''Μπαλάντα του κυρ- Μέντιου'' του Βάρναλη'', όχι βέβαια ως Ξυλούρης, αλλά ως γάιδαρος κυριολεκτικά και μεταφορικά (επιεικώς, γκαρίζοντας).
''Είκοσι χρονών γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά''.
Γομάρι αισθάνομαι μεν, αλλά όχι όχι πια ''είκοσι χρονών''. Όμως, συνεχίζω να ελπίζω ότι ο ''κυρ- Μέντιος'' δεν μπορεί, θα ρίξει την ''κλωτσιά'' του κάποια στιγμή.Το λέει και το τραγούδι:
''Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
θα ξυπνήσεις μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς''.

Σ.Γ. Γομάρι στην κυριολεξία σημαίνει βαρύ φορτίο, μεταφορικά γάιδαρος.
Το ''γομάρι'' δουλεύει σκληρά, έναντι ευτελούς αμοιβής, υπομένει τα πάντα, δεν διαμαρτύρεται, δεν διεκδικεί κανένα δικαίωμα Μέχρι αναισθησίας. Όμως, επειδή κάπου- κάπου το ''γομάρι'' κλωτσάει κιόλας και το κάνει χωρίς τακτ και απροειδοποίητα, για το λόγο αυτό το χαρακτηρισμό ''γομάρι'' τον αποδίδουμε και σε αυτούς που συμπεριφέρονται βίαια, άγαρμπα και με ζωώδη τρόπο.
Η ουσία, πάντως, είναι ότι και το ''γομάρι'' κλωτσάει. Και αν σε πετύχει η κλωτσιά, τότε ''θα σου έρθει ο ουρανός σφοντύλι'', τουτέστιν ''θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς''.

Πολιτισμός είναι...

«Η ζεστασιά στο σπίτι είναι πολιτισμός».
Ειπώθηκε από μία κυρία που περίμενε στη στάση του λεωφορείου. Το έλεγε στη φίλη της που περίμενε και αυτή στην ίδια ουρά, κάτω από το ψιλόβροχο. Το ύφος της ήταν νοσταλγικό, σαν να αναλογιζόταν τα ''περασμένα μεγαλεία'', όταν το καλοριφέρ ήταν ζεστό.
Και εμείς, οι υπόλοιποι της ουράς, βρεχόμασταν και ακούγαμε. Απλές φράσεις, ανθρώπινες. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του Πολιτισμού στην εποχή της κρίσης. Μια ζεστή γωνιά, ένα ζεστό φαγητό, το αυτονόητο κάποτε, που απωλέσαμε τώρα.
Άκουγα και σκεφτόμουνα. Άραγε, πόσες χιλιάδες ευρώ προβλέπει το κονδύλι για τη θέρμανση της Βουλής; Πόσα θα πληρώσουμε φέτος για τη θέρμανση των υπουργικών γραφείων, αλλά και των γραφείων των κάθε λογής παραστατών των πολυκέφαλης μεν, μονο-πολιτικής δε κυβέρνησης;
Αδέρφια, τα στοιχεία αυτά δεν θα τα μάθουμε ποτέ.Το φετινό χειμώνα θα συνεχίσουμε να κρυώνουμε, χάσαμε τη θαλπωρή μας, αλλά κερδίσαμε κάτι πολύ σημαντικό, που το είχαμε απωθήσει στα ''ασήμαντα'' στα χρόνια του εφησυχασμού. Όπως λέει και ο ποιητής:

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Γιατί Πολιτισμός είναι και η κουβέντα. Η ήσυχη, η απλή κουβέντα για τα καθημερινά. Όχι οι κοκκορομαχίες στη Βουλή και τα ''παράθυρα των 8''. Κι όσο εμείς θα μαθαίνουμε ''να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά'' τόσο θα τρομάζουν οι ''κοκκορομάχοι''. Θα ''γαυγίζουν'' όλο και δυνατότερα (μα γαυγίζουν τα κοκκόρια; Ναι, τα μεταλαγμένα και καυγίζουν και νιαουρίζουν).

Περνάει ο στρατός (συγνώμη, ο Βενιζέλος) της Ελλάδος φρουρός

Την Πέμπτη το πρωί ξύπνησα πολύ ευδιάθετος και, μπορώ να πω, αισιόδοξος. Η πασαρέλα των καλπών ολοκληρώθηκε κάπου εκεί κοντά στα ξημερώματα, η σκευωρία κατέπεσε, ο Βενιζέλος παραδόθηκε πάλλευκος στην κοινωνία και η ''τρικούβερτη'' κυβέρνησή μας μπορεί πλέον να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο μεγαλειώδες έργο της διάσωσης της χώρας δια της μεθόδου της πτωματοποίησης του λαού της.
Όλα καλά, λοιπόν. Συντόμως ''θα έχωμεν και ανάκαμψιν'', που λένε και οι του οικονομικού επιτελείου- τρομάρα μας- της κυβέρνησης. Οσονούπω έρχεται και η ανάπτυξις.
Είχα, όμως, και έναν ακόμη λόγο να είναι καλοδιάθετος. Ο Βενιζέλος μας πληροφόρησε ότι διατηρούσε στο σπίτι του και τα αμυντικά και στρατιωτικά σχέδια της χώρας. Και για να τα κατέχει, αυτός ο ανιδιοτελής υπηρέτης του ελληνικού λαού, ο διαπρεπής συνταγματολόγος και υπερασπιστής της νομιμότητας, της ευνομίας και του δικαίου, ε, σίγουρα για το καλό μας τα κατέχει. Να του έχουμε εμπιστοσύνη, αυτός ξέρει.

Μέρες του '50 και του '60 θα ξαναζήσει συντόμως η Ελλάς. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τα ξυστριά τους- συγγνώμη, την ψήφο τους- έξυσαν της λάσπες από τη βαλόμενη πολιτική ηγεσία της χώρας, επιστρέφοντάς την λαμπερή και μυρωδάτη στην κοινωνία. Τώρα πλέον, όλοι μπορούν να επιδοθούν απερίσπαστοι στο ανορθωτικό τους έργο. Να μας βυθίσουν- εμάς τους μόνιμους χρηματοδότες των δημόσιων ταμείων- στις λάσπες της δεκαετίας του '50. Τότες, οι πατεράδες μας βιώνανε το όραμα της αναδυόμενης ''βαρειάς βιομηχανίας'', της ΠΕΣΙΝΕ, της Χαλυβουργίας, της αυτοκινητοβιομηχανίας  (που ποτέ δεν ήρθε) και οι ασφαλιστικές εισφορές τους κατατίθονταν άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη που μας υπόσχονταν οι πολυεθνικοί θηρευτές του εθνικού μας πλούτου.
Σήμερα, 50-60 χρόνια μετά, η κοινωνία μας ζει με το όνειρο της νέας ανάπτυξης, που στην πραγματικότητα, όμως, έρχεται από τα παλιά. Το καινούργιο μας όνειρο- όπως θέλουν να μας το υποβάλουν οι ''τρικούβερτοι''- είναι τα μεγάλα έργα που θα ξαναρχίσουν (κάποτε την ξαναζήσαμε αυτού του είδους την ανάπτυξη), το πετρελαϊκό Ελντοράντο, τα κρουαζιερόπλοια που θα καταπλέουν κατά μυριάδες στα- υπό ξένη σημαία- λιμάνια μας, ο παράδεισος της ''πλέριας'' ιδιωτικοποίησης. Με μεροκάματα ανάλογα εκείνων της δεκαετίας του '50. Με εργατικά και αστικά δικαιώματα ανάλογα της προβιομηχανικής εποχής.

 Αλυχτούν οι ''σωτήρες''

Τότες, οι πατεράδες μας επιδοτούσαν την ανάπτυξη με τις ασφαλιστικές τους εισφορές, με τα μεροκάματα της πείνας. Πλήρωναν πολύ ακριβά το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, στιβαζόμενοι στις παραγκουπόλεις πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων ή στα τρένα της μετανάστευσης.
Σήμερα, οι πατεράδες μας, όσοι ζουν ακόμα, καταθέτουν στους δανειστές, που στην ουσία χρηματοδότησαν τη ελληνική ''φούσκα'' και χάρισαν άκοπα πλούτη σε όλους αυτούς που ''κοσμούν'' με τα ονόματά τους τις πολυποίκιλες λίστες των κάθε λογής ληστών και τρωκτικών, την ίδια τους τη σύνταξη και οι νεώτεροι το μεροκάματό τους, όσοι τέλος πάντων έχουν ακόμη μεροκάματο. Για να αποφασίσουν και πάλι αυτοί για το πως, που και πότε θα ''αναπτυχθούμε''.
Την πορεία για τη ''νέα ανάπτυξη'' οι άνεργοι την πληρώνουν με το ίδιο το ψωμί τους, οι άστεγοι με τα ''τεκμήρια διαβίωσης'' (φορολογούνται δηλαδή γιατί επιμένουν ακόμη να ζουν και να ανασαίνουν), οι γονείς με κεφαλικό φόρο για τα παιδιά τους, οι αυτοκτονούντες με το αίμα τους.

Οι ''σωτήρες'' αλυχτούν, οι φασίστες και οι παντός είδους Ελληναράδες δέρνουν και σκοτώνουν τους μετανάστες, οι ''βολευτές'' ψηφίζουν και κάθε τόσο κόβουν με πρωτοφανή ψυχρότητα και αναλγησία κομμάτια από τη σάρκα μας, από τη σάρκα των ίδιων των παιδιών μας. Υποσχόμενοι κάθε φορά ότι η παρούσα σφαγή θα είναι η τελευταία.

Δεν είναι απελπισμένος, Τσαντισμένος είμαι. Για την πασαρέλα ενώπιον των καλπών των εθνοπατέρων, για την αβουλία και το θράσος των ''βολευτών'', που δέχονται να παίζουν το ρόλο των δικαστών χωρίς να έχουν αυτό το δικαίωμα. Με τα ελάχιστα- εγκυκλοπαιδικά- νομικά που κατέχω, γνωρίζω ότι το δικαίωμα του δικάζειν, του καταδικάζειν και του αθωώνειν το έχει μόνο η δικαστική εξουσία. Ο λαός διατηρεί για τον ευαυτό του το δικαίωμα της πολιτικής καταδίκης ή δικαίωσης.
Όμως, στη χώρα μας, οι πολιτικοί αποτελούν μια ιδιαίτερη συνομοταξία εμβίων όντων. Κατά περίπτωση μπορούν να μετατραπούν σε δικαστές, σε κυνηγούς κεφαλών, σε αστυνόμους (στην περίπτωσή τους το γνωστό παιχνίδι ''κλέφτες και αστυνόμοι'' κάθε άλλο παρά παιδικό είναι), σε δεσμοφύλακες  ενός ολόκληρου λαού. Μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον, την εργασία, ακόμα και το καθημερινό ψωμί των ανθρώπων διά ανατάσεως χειρός, ή- αν ''ζορίζουν τα πράγματα''- σε κάλπες που κα΄θε άλλο παρά το ''ιερό δικαίωμα'' του ''απορρήτου της ψήφου'' διασφαλίζουν.
Φαντάζεστε, άραγε, τι θα γινόταν, αν στις βουλευτικές εκλογές στηνόταν μια κάλπη για κάθε κόμμα;

 Συνειρμοί

Την ίδια περίπου ώρα που οι ''βολευτές'' ετοίμαζαν τα ξυστριά τους για να ξελασπώσουν τον Βενιζέλο, κάπου στα Πετράλωνα δύο φασίστες δολοφονούσαν ένα Πακιστανό, γιατί, λέει, τους εμπόδιζε με το ποδήλατό του. Τα γεγονότα φαίνονται ασύνδετα, αλλά δεν είναι. Για σκεφτείτε το.
Στις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο και στα χρόνια της δικτατορίας, χιλιάδες Έλληνες βίωσαν στο πετσί τους τις συνέπειες του ''διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις''. Σήμερα οι εξουσιαστές δεν φαίνεται να διστάζουν να μας γυρίσουν σε εκείνη την εποχή, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα οφίτσια της εξουσίας και να γεύονται το μέλι της διαφθοράς. Μόνο που θα πρέπει να λύσουν ένα ''μικρό πρόβλημα''. Τα ξερονήσια δεν προσφέρονται πλέον για να στιβαχτούν οι ''ασυμόρφοτοι''. Αποτελούν ''δημόσια περιουσία'', που πρέπει να εκποιηθεί. Για να γίνουν τουριστικά συγκροτήματα, μαρίνες, βίλες και ''ησυχαστήρια'' των εχόντων, των κατεχόντων, των μεγιστάνων,  των διεφθαρμένων υποτακτικών τους.

Κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια

Πριν λίγες ώρες ψηφίστηκε το φορολογικό νομοσχέδιο. Και μετά λίγες ώρες έρχονται οι αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα.Στις πόλεις, αλλά και στα χωριά (ποιος όμως να μετρήσει εκεί), το νέφος της αιθαλομίχλης πνίγει τους πνεύμονες των ανθρώπων και φέρνει δάκρυα στα μάτια, τα δάση μας ξηλεύονται και ως καύσιμη ύλη χρησιμοποιείται ότι καίγεται, με τον επί των οικονομικών (τρομάρα μας) υπουργό να κόβει κάθε κουβέντα για πιθανή μείωση των φόρων στο πετρέλαιο και να λοιδωρεί με το αποκρουστικό του ''χαμογελάκι'' τους ξεπαγιασμένους συμπολίτες μας.
Πριν λίγα εικοσιτετράωρα ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για την ανεργία. Τον Οκτώβριο οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.345.715 άτομα, γο 26,8% του ενεργού πληθυσμού, νέο πανευρωπαϊκό ρεκόρ.Οι απασχολούμενοι (προσοχή, όχι οι εργαζόμενοι) ανέρχονται σε 3.680.894.
Με μία διευκρίνιση: Στους απασχολούμενος περιλαμβάνονται ''τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω τα οποία την εβδομάδα αναφοράς είτε εργάστηκαν έστω και μία ώρα με σκοπό την αμοιβή ή το κέρδος, είτε εργαστηκαν στην οικογενειακή επιχειρήσηση, είτε δεν εργάστηκαν αλλά είχαν μια εργασία ως μισθωτοί ή επιχείρηση από την οποία απουσίαζαν προσωρινά''.
Δυστυχώς, η ΕΛ.ΣΤΑΤ. μα δίνει μόνο στοιχεία για τους απασχολούμενους (έστω και της μιας ώρας εβδομαδιαίως), όχι για τους πραγματικά εργαζόμενους, δηλαδή αυτούς που με τη δουλειά τους εξασφαλίζουν έστω και στοιχειωδώς τα προς το ζην.
Επίσης, δεν μας δίνει στοιχεία για τους εργαζόμενους μεν ,απλήρωτους δε για τουλάχιστον τρεις μήνες, που μάλλον έχουν ξεπεράσει τα 500.000 άτομα.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Φορολογικό, ΔΕΗ, περικοπές μισθών και συντάξεων, ξεπάγιασμα, περιβαλλοντική καταστροφή, ανεργία που τσακίζει και διαλύει την κοινωνία μας. Και εμείς;
Συζητάμε για τις ''βίλλες', που αίφνης- μετά 22 χρόνια- η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι αποτελούν άντρα τρομοκρατίας και ακολασίας. Γινόμαστε μάρτυρες της σύλληψης νέων ''τρομοκρατών'' (τυχαίο αυτή τη στιγμή των μεγάλων περικοπών, του ξεπαγιάσματος και της αποθέωσης της ''δημοκρατίας των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου'';), παρακολουθούμε την κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τη λίστα Λαγκάρντ για οποιοδήποτε άλλο λόγο πλην της έρευνας για εντοπισμό φοροφυγάδων.Ακούμε το Βενιζέλο να εξανίσταται για το ''ρεσάλτο'' του ΣΥΡΙΖΑ κατά του ''άμαχου πληθυσμού'' του ΠΑΣΟΚ.

Αδέρφια, νοιώθω πως παγιδευτήκαμε. Και το μόνο που μου έρχεται στο νου είναι ένα τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη:


Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα

Η κυβέρνηση, ακούγεται, σκέφτεται να επιδοτήσει τη μετατροπή των τζακιών σε ενεργειακά. Στον άνεργο να πάει να τα πει αυτά, στον ξυλιασμένο άστεγο του ''διπλανού παγκακίου'', στον συνταξιούχο των 360 ευρώ του ΟΓΑ που του κόψανε τη σύνταξη στο πλαίσιο της ''νέας αναπτυξιακής πολιτικής, που θα επανακινήσει την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας'', στον οικογενειάρχη που φορολογείται πλέον για τα παιδιά του.
Κι όλα αυτά με φόντο το ειρωνικό μειδίαμα του επί των οικονομικών υπουργού.

Ουαί υμίν... υποκριταί

Θρησκευόμενος δεν είμαι, αλλά παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στον ''πολιτικό στίβο'' της χώρας και βιώνοντας με οδυνηρό τρόπο, ομού μετά της πλειονότητας του ελληνικού λαού- πλην λαμογίων και ποικίλων τρωκτικών- τις συνέπειες αυτών, αποφάσισα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (κεφάλαιο 23), πιστεύοντας ότι οι χαρακτηρισμοί πηγαίνουν γάντι στους πρωταγωνιστές του ελληνικού δράματος. Με μία διευκρίνιση μόνο: ο χαρακτηρισμός ''υποκριταί'' είναι πολύ ελαφρύς για τους θύτες της ζωής μας, των ελπίδων μας και της ψυχικής μας- και όχι μόνο- υγείας.

Κατα Ματθαιον Ευαγγελιο (κεφαλαιο 23) 13 Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διὰ τοῦτο λήψεσθε περισσότερον κρῖμα.  14 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.  15 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν.  … 23 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.  24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!  25 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.  26 Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.  27 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.  28 οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας.  Η μεταφραση 13 Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές. γι’ αυτό θα λάβετε περισσότερη καταδίκη.  14 Και αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κλείνετε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους. Γιατί εσείς δεν εισέρχεστε ούτε εκείνους που θέλουν να εισέλθουν τους αφήνετε να εισέλθουν.  15 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί γυρνάτε τη θάλασσα και την ξηρά για να κάνετε έναν προσήλυτο και, όταν γίνει, τον κάνετε γιο της γέεννας διπλά από εσάς.  … 23 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αποδεκατίζετε το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και αφήσατε τα σπουδαιότερα του νόμου: τη δίκαιη κρίση και το έλεος και την πίστη. Αυτά λοιπόν έπρεπε να κάνετε, κι εκείνα να μην αφήνετε. 24 Οδηγοί τυφλοί, που διυλίζετε το κουνούπι, αλλά καταπίνετε την καμήλα.  25 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε το απέξω του ποτηριού και του πιάτου, ενώ από μέσα είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια.  26 Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα το εντός του ποτηριού, για να γίνει και το έξω του καθαρό.  27 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία.  28 Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία.