Την Πέμπτη το πρωί ξύπνησα πολύ ευδιάθετος και, μπορώ να πω, αισιόδοξος. Η πασαρέλα των καλπών ολοκληρώθηκε κάπου εκεί κοντά στα ξημερώματα, η σκευωρία κατέπεσε, ο Βενιζέλος παραδόθηκε πάλλευκος στην κοινωνία και η ''τρικούβερτη'' κυβέρνησή μας μπορεί πλέον να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο μεγαλειώδες έργο της διάσωσης της χώρας δια της μεθόδου της πτωματοποίησης του λαού της.
Όλα καλά, λοιπόν. Συντόμως ''θα έχωμεν και ανάκαμψιν'', που λένε και οι του οικονομικού επιτελείου- τρομάρα μας- της κυβέρνησης. Οσονούπω έρχεται και η ανάπτυξις.
Είχα, όμως, και έναν ακόμη λόγο να είναι καλοδιάθετος. Ο Βενιζέλος μας πληροφόρησε ότι διατηρούσε στο σπίτι του και τα αμυντικά και στρατιωτικά σχέδια της χώρας. Και για να τα κατέχει, αυτός ο ανιδιοτελής υπηρέτης του ελληνικού λαού, ο διαπρεπής συνταγματολόγος και υπερασπιστής της νομιμότητας, της ευνομίας και του δικαίου, ε, σίγουρα για το καλό μας τα κατέχει. Να του έχουμε εμπιστοσύνη, αυτός ξέρει.
Μέρες του '50 και του '60 θα ξαναζήσει συντόμως η Ελλάς. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τα ξυστριά τους- συγγνώμη, την ψήφο τους- έξυσαν της λάσπες από τη βαλόμενη πολιτική ηγεσία της χώρας, επιστρέφοντάς την λαμπερή και μυρωδάτη στην κοινωνία. Τώρα πλέον, όλοι μπορούν να επιδοθούν απερίσπαστοι στο ανορθωτικό τους έργο. Να μας βυθίσουν- εμάς τους μόνιμους χρηματοδότες των δημόσιων ταμείων- στις λάσπες της δεκαετίας του '50. Τότες, οι πατεράδες μας βιώνανε το όραμα της αναδυόμενης ''βαρειάς βιομηχανίας'', της ΠΕΣΙΝΕ, της Χαλυβουργίας, της αυτοκινητοβιομηχανίας (που ποτέ δεν ήρθε) και οι ασφαλιστικές εισφορές τους κατατίθονταν άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη που μας υπόσχονταν οι πολυεθνικοί θηρευτές του εθνικού μας πλούτου.
Σήμερα, 50-60 χρόνια μετά, η κοινωνία μας ζει με το όνειρο της νέας ανάπτυξης, που στην πραγματικότητα, όμως, έρχεται από τα παλιά. Το καινούργιο μας όνειρο- όπως θέλουν να μας το υποβάλουν οι ''τρικούβερτοι''- είναι τα μεγάλα έργα που θα ξαναρχίσουν (κάποτε την ξαναζήσαμε αυτού του είδους την ανάπτυξη), το πετρελαϊκό Ελντοράντο, τα κρουαζιερόπλοια που θα καταπλέουν κατά μυριάδες στα- υπό ξένη σημαία- λιμάνια μας, ο παράδεισος της ''πλέριας'' ιδιωτικοποίησης. Με μεροκάματα ανάλογα εκείνων της δεκαετίας του '50. Με εργατικά και αστικά δικαιώματα ανάλογα της προβιομηχανικής εποχής.
Σήμερα, οι πατεράδες μας, όσοι ζουν ακόμα, καταθέτουν στους δανειστές, που στην ουσία χρηματοδότησαν τη ελληνική ''φούσκα'' και χάρισαν άκοπα πλούτη σε όλους αυτούς που ''κοσμούν'' με τα ονόματά τους τις πολυποίκιλες λίστες των κάθε λογής ληστών και τρωκτικών, την ίδια τους τη σύνταξη και οι νεώτεροι το μεροκάματό τους, όσοι τέλος πάντων έχουν ακόμη μεροκάματο. Για να αποφασίσουν και πάλι αυτοί για το πως, που και πότε θα ''αναπτυχθούμε''.
Την πορεία για τη ''νέα ανάπτυξη'' οι άνεργοι την πληρώνουν με το ίδιο το ψωμί τους, οι άστεγοι με τα ''τεκμήρια διαβίωσης'' (φορολογούνται δηλαδή γιατί επιμένουν ακόμη να ζουν και να ανασαίνουν), οι γονείς με κεφαλικό φόρο για τα παιδιά τους, οι αυτοκτονούντες με το αίμα τους.
Οι ''σωτήρες'' αλυχτούν, οι φασίστες και οι παντός είδους Ελληναράδες δέρνουν και σκοτώνουν τους μετανάστες, οι ''βολευτές'' ψηφίζουν και κάθε τόσο κόβουν με πρωτοφανή ψυχρότητα και αναλγησία κομμάτια από τη σάρκα μας, από τη σάρκα των ίδιων των παιδιών μας. Υποσχόμενοι κάθε φορά ότι η παρούσα σφαγή θα είναι η τελευταία.
Δεν είναι απελπισμένος, Τσαντισμένος είμαι. Για την πασαρέλα ενώπιον των καλπών των εθνοπατέρων, για την αβουλία και το θράσος των ''βολευτών'', που δέχονται να παίζουν το ρόλο των δικαστών χωρίς να έχουν αυτό το δικαίωμα. Με τα ελάχιστα- εγκυκλοπαιδικά- νομικά που κατέχω, γνωρίζω ότι το δικαίωμα του δικάζειν, του καταδικάζειν και του αθωώνειν το έχει μόνο η δικαστική εξουσία. Ο λαός διατηρεί για τον ευαυτό του το δικαίωμα της πολιτικής καταδίκης ή δικαίωσης.
Όμως, στη χώρα μας, οι πολιτικοί αποτελούν μια ιδιαίτερη συνομοταξία εμβίων όντων. Κατά περίπτωση μπορούν να μετατραπούν σε δικαστές, σε κυνηγούς κεφαλών, σε αστυνόμους (στην περίπτωσή τους το γνωστό παιχνίδι ''κλέφτες και αστυνόμοι'' κάθε άλλο παρά παιδικό είναι), σε δεσμοφύλακες ενός ολόκληρου λαού. Μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον, την εργασία, ακόμα και το καθημερινό ψωμί των ανθρώπων διά ανατάσεως χειρός, ή- αν ''ζορίζουν τα πράγματα''- σε κάλπες που κα΄θε άλλο παρά το ''ιερό δικαίωμα'' του ''απορρήτου της ψήφου'' διασφαλίζουν.
Φαντάζεστε, άραγε, τι θα γινόταν, αν στις βουλευτικές εκλογές στηνόταν μια κάλπη για κάθε κόμμα;
Στις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο και στα χρόνια της δικτατορίας, χιλιάδες Έλληνες βίωσαν στο πετσί τους τις συνέπειες του ''διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις''. Σήμερα οι εξουσιαστές δεν φαίνεται να διστάζουν να μας γυρίσουν σε εκείνη την εποχή, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα οφίτσια της εξουσίας και να γεύονται το μέλι της διαφθοράς. Μόνο που θα πρέπει να λύσουν ένα ''μικρό πρόβλημα''. Τα ξερονήσια δεν προσφέρονται πλέον για να στιβαχτούν οι ''ασυμόρφοτοι''. Αποτελούν ''δημόσια περιουσία'', που πρέπει να εκποιηθεί. Για να γίνουν τουριστικά συγκροτήματα, μαρίνες, βίλες και ''ησυχαστήρια'' των εχόντων, των κατεχόντων, των μεγιστάνων, των διεφθαρμένων υποτακτικών τους.
Όλα καλά, λοιπόν. Συντόμως ''θα έχωμεν και ανάκαμψιν'', που λένε και οι του οικονομικού επιτελείου- τρομάρα μας- της κυβέρνησης. Οσονούπω έρχεται και η ανάπτυξις.
Είχα, όμως, και έναν ακόμη λόγο να είναι καλοδιάθετος. Ο Βενιζέλος μας πληροφόρησε ότι διατηρούσε στο σπίτι του και τα αμυντικά και στρατιωτικά σχέδια της χώρας. Και για να τα κατέχει, αυτός ο ανιδιοτελής υπηρέτης του ελληνικού λαού, ο διαπρεπής συνταγματολόγος και υπερασπιστής της νομιμότητας, της ευνομίας και του δικαίου, ε, σίγουρα για το καλό μας τα κατέχει. Να του έχουμε εμπιστοσύνη, αυτός ξέρει.
Μέρες του '50 και του '60 θα ξαναζήσει συντόμως η Ελλάς. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τα ξυστριά τους- συγγνώμη, την ψήφο τους- έξυσαν της λάσπες από τη βαλόμενη πολιτική ηγεσία της χώρας, επιστρέφοντάς την λαμπερή και μυρωδάτη στην κοινωνία. Τώρα πλέον, όλοι μπορούν να επιδοθούν απερίσπαστοι στο ανορθωτικό τους έργο. Να μας βυθίσουν- εμάς τους μόνιμους χρηματοδότες των δημόσιων ταμείων- στις λάσπες της δεκαετίας του '50. Τότες, οι πατεράδες μας βιώνανε το όραμα της αναδυόμενης ''βαρειάς βιομηχανίας'', της ΠΕΣΙΝΕ, της Χαλυβουργίας, της αυτοκινητοβιομηχανίας (που ποτέ δεν ήρθε) και οι ασφαλιστικές εισφορές τους κατατίθονταν άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη που μας υπόσχονταν οι πολυεθνικοί θηρευτές του εθνικού μας πλούτου.
Σήμερα, 50-60 χρόνια μετά, η κοινωνία μας ζει με το όνειρο της νέας ανάπτυξης, που στην πραγματικότητα, όμως, έρχεται από τα παλιά. Το καινούργιο μας όνειρο- όπως θέλουν να μας το υποβάλουν οι ''τρικούβερτοι''- είναι τα μεγάλα έργα που θα ξαναρχίσουν (κάποτε την ξαναζήσαμε αυτού του είδους την ανάπτυξη), το πετρελαϊκό Ελντοράντο, τα κρουαζιερόπλοια που θα καταπλέουν κατά μυριάδες στα- υπό ξένη σημαία- λιμάνια μας, ο παράδεισος της ''πλέριας'' ιδιωτικοποίησης. Με μεροκάματα ανάλογα εκείνων της δεκαετίας του '50. Με εργατικά και αστικά δικαιώματα ανάλογα της προβιομηχανικής εποχής.
Αλυχτούν οι ''σωτήρες''
Τότες, οι πατεράδες μας επιδοτούσαν την ανάπτυξη με τις ασφαλιστικές τους εισφορές, με τα μεροκάματα της πείνας. Πλήρωναν πολύ ακριβά το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, στιβαζόμενοι στις παραγκουπόλεις πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων ή στα τρένα της μετανάστευσης.
Σήμερα, οι πατεράδες μας, όσοι ζουν ακόμα, καταθέτουν στους δανειστές, που στην ουσία χρηματοδότησαν τη ελληνική ''φούσκα'' και χάρισαν άκοπα πλούτη σε όλους αυτούς που ''κοσμούν'' με τα ονόματά τους τις πολυποίκιλες λίστες των κάθε λογής ληστών και τρωκτικών, την ίδια τους τη σύνταξη και οι νεώτεροι το μεροκάματό τους, όσοι τέλος πάντων έχουν ακόμη μεροκάματο. Για να αποφασίσουν και πάλι αυτοί για το πως, που και πότε θα ''αναπτυχθούμε''.
Την πορεία για τη ''νέα ανάπτυξη'' οι άνεργοι την πληρώνουν με το ίδιο το ψωμί τους, οι άστεγοι με τα ''τεκμήρια διαβίωσης'' (φορολογούνται δηλαδή γιατί επιμένουν ακόμη να ζουν και να ανασαίνουν), οι γονείς με κεφαλικό φόρο για τα παιδιά τους, οι αυτοκτονούντες με το αίμα τους.
Οι ''σωτήρες'' αλυχτούν, οι φασίστες και οι παντός είδους Ελληναράδες δέρνουν και σκοτώνουν τους μετανάστες, οι ''βολευτές'' ψηφίζουν και κάθε τόσο κόβουν με πρωτοφανή ψυχρότητα και αναλγησία κομμάτια από τη σάρκα μας, από τη σάρκα των ίδιων των παιδιών μας. Υποσχόμενοι κάθε φορά ότι η παρούσα σφαγή θα είναι η τελευταία.
Δεν είναι απελπισμένος, Τσαντισμένος είμαι. Για την πασαρέλα ενώπιον των καλπών των εθνοπατέρων, για την αβουλία και το θράσος των ''βολευτών'', που δέχονται να παίζουν το ρόλο των δικαστών χωρίς να έχουν αυτό το δικαίωμα. Με τα ελάχιστα- εγκυκλοπαιδικά- νομικά που κατέχω, γνωρίζω ότι το δικαίωμα του δικάζειν, του καταδικάζειν και του αθωώνειν το έχει μόνο η δικαστική εξουσία. Ο λαός διατηρεί για τον ευαυτό του το δικαίωμα της πολιτικής καταδίκης ή δικαίωσης.
Όμως, στη χώρα μας, οι πολιτικοί αποτελούν μια ιδιαίτερη συνομοταξία εμβίων όντων. Κατά περίπτωση μπορούν να μετατραπούν σε δικαστές, σε κυνηγούς κεφαλών, σε αστυνόμους (στην περίπτωσή τους το γνωστό παιχνίδι ''κλέφτες και αστυνόμοι'' κάθε άλλο παρά παιδικό είναι), σε δεσμοφύλακες ενός ολόκληρου λαού. Μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον, την εργασία, ακόμα και το καθημερινό ψωμί των ανθρώπων διά ανατάσεως χειρός, ή- αν ''ζορίζουν τα πράγματα''- σε κάλπες που κα΄θε άλλο παρά το ''ιερό δικαίωμα'' του ''απορρήτου της ψήφου'' διασφαλίζουν.
Φαντάζεστε, άραγε, τι θα γινόταν, αν στις βουλευτικές εκλογές στηνόταν μια κάλπη για κάθε κόμμα;
Συνειρμοί
Την ίδια περίπου ώρα που οι ''βολευτές'' ετοίμαζαν τα ξυστριά τους για να ξελασπώσουν τον Βενιζέλο, κάπου στα Πετράλωνα δύο φασίστες δολοφονούσαν ένα Πακιστανό, γιατί, λέει, τους εμπόδιζε με το ποδήλατό του. Τα γεγονότα φαίνονται ασύνδετα, αλλά δεν είναι. Για σκεφτείτε το.
Στις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο και στα χρόνια της δικτατορίας, χιλιάδες Έλληνες βίωσαν στο πετσί τους τις συνέπειες του ''διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις''. Σήμερα οι εξουσιαστές δεν φαίνεται να διστάζουν να μας γυρίσουν σε εκείνη την εποχή, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα οφίτσια της εξουσίας και να γεύονται το μέλι της διαφθοράς. Μόνο που θα πρέπει να λύσουν ένα ''μικρό πρόβλημα''. Τα ξερονήσια δεν προσφέρονται πλέον για να στιβαχτούν οι ''ασυμόρφοτοι''. Αποτελούν ''δημόσια περιουσία'', που πρέπει να εκποιηθεί. Για να γίνουν τουριστικά συγκροτήματα, μαρίνες, βίλες και ''ησυχαστήρια'' των εχόντων, των κατεχόντων, των μεγιστάνων, των διεφθαρμένων υποτακτικών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου