Η εποχή των δεινοσαύρων παρήλθε. Ζούμε στην εποχή της οχέντρας και των τρωκτικών. Διότι, δίχως τρωκτικά τα φίδια δεν μπορούν να ζήσουν. Και τα τρωκτικά δίχως τα φίδια θα αφανιστούν λόγω υπερπληθυσμού.
Ενίοτε, απαραίτητοι για την ισορροπία των ειδών στους βιότοπους της νύχτας και των υπονόμων είναι και οι βάθρακες. Χρειάζονται μπόλικη λάσπη για να ζήσουν, αλλά τέτοια υπάρχει άφθονη στους βιότοπους της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των ''εισοδηματιών''.
Τα βατράχια κοάζουν κάθε βράδυ στα δελτία των οχτώ και στις ''ενημερωτικές'' εκπομπές του τρόμου. Καθένα από μόνο του και όλα μαζί, κουφά στα κοάσματα των γειτόνων τους στο βούρκο. Διαλέγονται κοάζοντας και κοάζουν συζητώντας. Κοάξ- κοάξ, σε όλο το πλάτος της ''βατραχικής'' κλίμακας'', μόνο στον τόνο διαφέρουν.
Μια παρένθεση: Στον υπαίθριο χώρο ενός ωραίου ατμοσφαιρικού μαγαζιού της ιδιαίτερης πατρίδας μου, όταν τα μουσικά όργανα σώπαιναν, ένας ογκώδης μπάκακας πρόβαλε μεγαλόπρεπος στις όχθες του διπλανού ρυακιού και ύψωνε την βροντερή φωνή του σαν να ήθελε να μας υποδηλώσει ότι ήξερε και αυτός από μουσική. Κόαζε όχι πάνω από ένα λεπτό. Μετά με μία μεγαλόπρεπη βουτιά χανόταν στο νερό του ποταμού. Μέχρι το επόμενο μουσικό διάλειμμα.
Τώρα είναι χειμώνας και ο μπάκακας προφανώς έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Ελπίζω να είναι συνεπής στο ραντεβού μας το ερχόμενο καλοκαίρι. Γιατί είναι τόσο αληθινά ''βατράχινος'' ετούτος ο μπάκακας, όχι σαν τα γλοιώδη ανθρώπινα βατράχια που παίζουν με τον πόνο μας, τα νεύρα μας, τη λογική και την αισθητική μας κάθε βράδυ, χειμώνα- καλοκαίρι, διότι δυστυχώς η φύση δεν προέβλεψε γι' αυτά ούτε χειμερία ούτε θερινή νάρκη.
Τέλος παρένθεσης
Τρωκτικά. Γέμισε από τούτα ο τόπος. Πλάσματα των υπονόμων και των λαγουμιών, ροκανίζουν τις ζωές μας και τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Τρώνε τον αγλέουρα και τρελαίνονται για το μέλι, που το αντλούν με τις μακριές ουρές τους από τους γκαζοντενεκέδες της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ενίοτε, εξαιτίας της λαιμαργίας τους, πέφτουν μέσα στους γκαζοντενεκέδες, αλλά και τότε έχουν τον τρόπο να επιβιώνουν καταβροχθίζοντας με τη μέθοδο του γλυψίματος όλο το περιεχόμενο του δοχείου.
Τρωκτικά, λαμόγια, αεριτζήδες, παπατζήδες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς εκφράσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Καθόλα ευυπόληπτοι κύριοι- και κυρίες- της εξουσίας, της υψηλής κοινωνίας (αλλά και παράπλευρων σε αυτήν χώρων), παρουσιάζονται συνήθως ως τιμητές των πάντων (σ.σ. κριτές και επικριτές των πράξεων όλων των άλλων). Ζουν επιδεικτικά πλούσια, δηλώντας εξίσου επιδεικτικά ελάχιστα εισοδήματα ή ακόμα και ''ξεχνώντας'' να συμπληρώσουν έστω και τυπικά τη φορολογική τους δήλωση.
Είναι οι γνωστοί σε όλους μας ''Ελληναράδες'' , οι υπερπατριώτες των σαλονιών, οι αρουραίοι των μετόπισθεν, που δέρνουν άμα λάχει κανέναν ταλαίπωρο μετανάστη και βγάζουν τη γλώσσα στα υποζύγια του κρατικού κορβανά, τάσσονται υπέρμαχοι των ''μεταρρυθμίσεων'' όταν αυτές δεν τους αγγίζουν, έχοντας μια καλή καβάτζα σε κάποια τράπεζα του εξωτερικού.
Τεελυταίως, άνθιση γνωρίζει και η ομοταξία των πολιτικών- τρωκτικών. Τα δόντια αυτουνών είναι πολύ αιχμηρά και η τσίπα τους λιγότερη από την τσίπα των ποντικιών των υπονόμων. Χρόνια τώρα ''σώζουν'' την Ελλάδα ροκανίζοντας τις σάρκες των ανθρώπων της. Έφτασαν στο μεδούλι πια, αλλά συνεχίζουν να ροκανίζουν.
Βέβαια, οι οχέντρες καραδοκούν. Και χύνουν το δηλητήριό τους στο κορμί των ξοφλημένων ποντικιών της πολιτικής (ιδέ Παπακωνσταντίνου και κάποιους ακόμα απόστρατους ή απότακτους πολιτικούς). Το δήγμα τους στη δική τους επιβίωση αποσκοπεί και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πράξη δικαίου. Σκοτώνουν τα ξοφλημένα τρωκτικά για να σκεπάσουν με το θορυβώδη επιθανάτιο ρόγχο τους ττη δική τους αγωνία, για να στρέχουν την οργή του κόσμου στο ακίνδυνο πια ''πολιτικό πτώμα'' του πρώην συμπαίκτη τους.
Όμως, οι οχέντρες δηλητηριάζουν αδίστακτα και την καθημερινότητά μας, σκορπίζοντας απλόχερα το φονικό δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Τη μια μέρα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και την επομένη οι οδηγοί στις συγκοινωνίες. Μετά έρχεται η σειρά των αγροτών, ακολουθούν οι ΔΕΗ-τζήδες, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, τα ''ρετιρέ'' που έλεγε και ο γερο- Παπανδρέου, οι φαρμακοποιοί ή οι γιατροί κατά περίπτωση, οι άρρωστοι που αρρωσταίνουν, οι συνταξιούχοι που δεν πεθαίνουν. Και πάει λέγοντας...
Και πάνω απ' όλα, ως ''μπαλαντέρ'' σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι των ευθυνών, φταίνε οι μετανάστες και εσχάτως ο...ΣΥΡΙΖΑ.
Αδέρφια,
μην αφήνετε το δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού να δηλητηριάσει την ψυχή σας. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι, ''σήμερα εσύ, αύριο εγώ''. Τουτέστιν, θα έρθει και η δική μας η σειρά αν δεν εξουδετερώσουμε το φονικό δηλητήριο με το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο που διαθέτουμε: την αλληλεγγύη μας, την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας. ''Ελάτε να μετασχηματίσουμε την οργή σε ένα κίνημα δημιουργικό'', που λέει και ο ''φιλοτρομακράτης''- κατά τον Κεδίκογλου- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλος.
Και ας μην ξεχνάμε ότι κάπου- κάποτε πολύ λόγος γινόταν για τα δομημένα ομόλογα και τη μεγάλη ληστεία των ταμείων μέσω του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι και η Ζήμενς θάφτηκαν εσπευσμένα στο βούρκο της διαπλοκής, το κράτος συχνά- πυκνά προσθέτει τους δικούς του ογκόλιθους στην πυραμίδα της ακρίβειας με τις αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και της έμμεσης φορολογίας.Τις παράνομες επιδοτήσεις και τις μαϊμού αναπηρικές συντάξεις οι πολιτικάντηδες τις μοίραζαν, ενώ οι τράπεζες ήταν που μοίραζαν εν είδει φέιγ βολάν πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και άλλα παρεμφερή.
Σ.Σ. Αγλέουρας: δηλητηριώδες φυτό, ο ελλέβορος των αρχαίων. Στην καθομιλουμένη λέγεται ''γαλατσίδα''. Σήμερα, μάλλον λανθασμένα, χρησιμοποιούμε την έκφραση ''έφαγε τον αγλέουρα'' με την έννοια ''έφαγε του σκασμού''.
Ενίοτε, απαραίτητοι για την ισορροπία των ειδών στους βιότοπους της νύχτας και των υπονόμων είναι και οι βάθρακες. Χρειάζονται μπόλικη λάσπη για να ζήσουν, αλλά τέτοια υπάρχει άφθονη στους βιότοπους της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των ''εισοδηματιών''.
Τα βατράχια κοάζουν κάθε βράδυ στα δελτία των οχτώ και στις ''ενημερωτικές'' εκπομπές του τρόμου. Καθένα από μόνο του και όλα μαζί, κουφά στα κοάσματα των γειτόνων τους στο βούρκο. Διαλέγονται κοάζοντας και κοάζουν συζητώντας. Κοάξ- κοάξ, σε όλο το πλάτος της ''βατραχικής'' κλίμακας'', μόνο στον τόνο διαφέρουν.
Μια παρένθεση: Στον υπαίθριο χώρο ενός ωραίου ατμοσφαιρικού μαγαζιού της ιδιαίτερης πατρίδας μου, όταν τα μουσικά όργανα σώπαιναν, ένας ογκώδης μπάκακας πρόβαλε μεγαλόπρεπος στις όχθες του διπλανού ρυακιού και ύψωνε την βροντερή φωνή του σαν να ήθελε να μας υποδηλώσει ότι ήξερε και αυτός από μουσική. Κόαζε όχι πάνω από ένα λεπτό. Μετά με μία μεγαλόπρεπη βουτιά χανόταν στο νερό του ποταμού. Μέχρι το επόμενο μουσικό διάλειμμα.
Τώρα είναι χειμώνας και ο μπάκακας προφανώς έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Ελπίζω να είναι συνεπής στο ραντεβού μας το ερχόμενο καλοκαίρι. Γιατί είναι τόσο αληθινά ''βατράχινος'' ετούτος ο μπάκακας, όχι σαν τα γλοιώδη ανθρώπινα βατράχια που παίζουν με τον πόνο μας, τα νεύρα μας, τη λογική και την αισθητική μας κάθε βράδυ, χειμώνα- καλοκαίρι, διότι δυστυχώς η φύση δεν προέβλεψε γι' αυτά ούτε χειμερία ούτε θερινή νάρκη.
Τέλος παρένθεσης
Τρωκτικά. Γέμισε από τούτα ο τόπος. Πλάσματα των υπονόμων και των λαγουμιών, ροκανίζουν τις ζωές μας και τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Τρώνε τον αγλέουρα και τρελαίνονται για το μέλι, που το αντλούν με τις μακριές ουρές τους από τους γκαζοντενεκέδες της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ενίοτε, εξαιτίας της λαιμαργίας τους, πέφτουν μέσα στους γκαζοντενεκέδες, αλλά και τότε έχουν τον τρόπο να επιβιώνουν καταβροχθίζοντας με τη μέθοδο του γλυψίματος όλο το περιεχόμενο του δοχείου.
Τρωκτικά, λαμόγια, αεριτζήδες, παπατζήδες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς εκφράσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Καθόλα ευυπόληπτοι κύριοι- και κυρίες- της εξουσίας, της υψηλής κοινωνίας (αλλά και παράπλευρων σε αυτήν χώρων), παρουσιάζονται συνήθως ως τιμητές των πάντων (σ.σ. κριτές και επικριτές των πράξεων όλων των άλλων). Ζουν επιδεικτικά πλούσια, δηλώντας εξίσου επιδεικτικά ελάχιστα εισοδήματα ή ακόμα και ''ξεχνώντας'' να συμπληρώσουν έστω και τυπικά τη φορολογική τους δήλωση.
Είναι οι γνωστοί σε όλους μας ''Ελληναράδες'' , οι υπερπατριώτες των σαλονιών, οι αρουραίοι των μετόπισθεν, που δέρνουν άμα λάχει κανέναν ταλαίπωρο μετανάστη και βγάζουν τη γλώσσα στα υποζύγια του κρατικού κορβανά, τάσσονται υπέρμαχοι των ''μεταρρυθμίσεων'' όταν αυτές δεν τους αγγίζουν, έχοντας μια καλή καβάτζα σε κάποια τράπεζα του εξωτερικού.
Τεελυταίως, άνθιση γνωρίζει και η ομοταξία των πολιτικών- τρωκτικών. Τα δόντια αυτουνών είναι πολύ αιχμηρά και η τσίπα τους λιγότερη από την τσίπα των ποντικιών των υπονόμων. Χρόνια τώρα ''σώζουν'' την Ελλάδα ροκανίζοντας τις σάρκες των ανθρώπων της. Έφτασαν στο μεδούλι πια, αλλά συνεχίζουν να ροκανίζουν.
Βέβαια, οι οχέντρες καραδοκούν. Και χύνουν το δηλητήριό τους στο κορμί των ξοφλημένων ποντικιών της πολιτικής (ιδέ Παπακωνσταντίνου και κάποιους ακόμα απόστρατους ή απότακτους πολιτικούς). Το δήγμα τους στη δική τους επιβίωση αποσκοπεί και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πράξη δικαίου. Σκοτώνουν τα ξοφλημένα τρωκτικά για να σκεπάσουν με το θορυβώδη επιθανάτιο ρόγχο τους ττη δική τους αγωνία, για να στρέχουν την οργή του κόσμου στο ακίνδυνο πια ''πολιτικό πτώμα'' του πρώην συμπαίκτη τους.
Όμως, οι οχέντρες δηλητηριάζουν αδίστακτα και την καθημερινότητά μας, σκορπίζοντας απλόχερα το φονικό δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Τη μια μέρα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και την επομένη οι οδηγοί στις συγκοινωνίες. Μετά έρχεται η σειρά των αγροτών, ακολουθούν οι ΔΕΗ-τζήδες, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, τα ''ρετιρέ'' που έλεγε και ο γερο- Παπανδρέου, οι φαρμακοποιοί ή οι γιατροί κατά περίπτωση, οι άρρωστοι που αρρωσταίνουν, οι συνταξιούχοι που δεν πεθαίνουν. Και πάει λέγοντας...
Και πάνω απ' όλα, ως ''μπαλαντέρ'' σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι των ευθυνών, φταίνε οι μετανάστες και εσχάτως ο...ΣΥΡΙΖΑ.
Αδέρφια,
μην αφήνετε το δηλητήριο του κοινωνικού αυτοματισμού να δηλητηριάσει την ψυχή σας. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι, ''σήμερα εσύ, αύριο εγώ''. Τουτέστιν, θα έρθει και η δική μας η σειρά αν δεν εξουδετερώσουμε το φονικό δηλητήριο με το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο που διαθέτουμε: την αλληλεγγύη μας, την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας. ''Ελάτε να μετασχηματίσουμε την οργή σε ένα κίνημα δημιουργικό'', που λέει και ο ''φιλοτρομακράτης''- κατά τον Κεδίκογλου- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλος.
Και ας μην ξεχνάμε ότι κάπου- κάποτε πολύ λόγος γινόταν για τα δομημένα ομόλογα και τη μεγάλη ληστεία των ταμείων μέσω του Χρηματιστηρίου, το Βατοπέδι και η Ζήμενς θάφτηκαν εσπευσμένα στο βούρκο της διαπλοκής, το κράτος συχνά- πυκνά προσθέτει τους δικούς του ογκόλιθους στην πυραμίδα της ακρίβειας με τις αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και της έμμεσης φορολογίας.Τις παράνομες επιδοτήσεις και τις μαϊμού αναπηρικές συντάξεις οι πολιτικάντηδες τις μοίραζαν, ενώ οι τράπεζες ήταν που μοίραζαν εν είδει φέιγ βολάν πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και άλλα παρεμφερή.
Σ.Σ. Αγλέουρας: δηλητηριώδες φυτό, ο ελλέβορος των αρχαίων. Στην καθομιλουμένη λέγεται ''γαλατσίδα''. Σήμερα, μάλλον λανθασμένα, χρησιμοποιούμε την έκφραση ''έφαγε τον αγλέουρα'' με την έννοια ''έφαγε του σκασμού''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου