Ο αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, τα μεροκάματα, τα φάρμακα

‘’Η καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις. Όταν αφήσεις το λαό να πεθάνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις «στον κατάλληλο καιρό» εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι το ίδιο σα να λες, πως θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, λοιπόν, αρχίζει, από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, το συσσίτιο, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του’’.

Οι αράδες αυτές γράφηκαν από το Δημήτρη Γληνό το 1942, δηλαδή πριν 71 χρόνια, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζουν τόσο επίκαιρες στη σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνει ο λαός μας.

Μπορεί, όπως λένε πολλοί, η ιστορία να μην επαναλαμβάνεται, ή ‘’να επαναλαμβάνεται ως φάρσα’’, αλλά σίγουρα η ιστορική μνήμη είναι μια απύθμενη δεξαμενή, μέσα από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμη πείρα από το χθες για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του σήμερα και του αύριο.

Εν έτι 1942, λοιπόν, ο Δημήτρης Γληνός, αυτός ο λαμπρός διανοητής και δάσκαλος του περασμένου αιώνα, στο κείμενό του ‘’Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο’’, θέτει ως πρωταρχικό σκοπό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα την εξασφάλιση της επιβίωσης του ελληνικού λαού. Πρώτα το ψωμί του λαού, τα μεροκάματα, το συσσίτιο, η υγεία και μετά η παθητική αντίσταση, η απείθεια στον κατακτητή, η ένοπλη αντίσταση. Για τον απλούστερο λόγο, ότι ένας λαός για να αντισταθεί, πρέπει να παραμείνει ζωντανός. Οι νεκροί δεν αγωνίζονται, οι εξαθλιωμένοι δεν κάνουν επαναστάσεις, παρά εκπίπτουν στο επίπεδο του ζώου, που το μόνο που γυρεύει- έναντι οποιουδήποτε τιμήματος- είναι λίγη τροφή.

Απλά πράγματα, που σήμερα φαίνεται να τα έχουν ξεχάσει μεγάλα τμήματα της Αριστεράς, είτε ομφαλοσκοπώντας είτε επαγγελλόμενα μια ‘’καθαρή’’ επανάσταση και παραπέμποντας τη λύση των προβλημάτων μας- τη ριζική λύση- σε μια μελλοντική μη καπιταλιστική κοινωνία. Η πικρή πραγματικότητα, όμως, μας υπενθυμίζει καθημερινά ότι γίνεται όλο πιο δυσεύρετο είδος το γάλα των παιδιών μας και όλο και πιο πολύ ‘’είδος σε ανεπάρκεια’’ το μεροκάματο, όχι το αξιοπρεπές μεροκάματο, αλλά το μεροκάματο του τρόμου, της ντροπής, του κακοπληρωμένου και συχνά του απλήρωτου.

Τότε το ΕΑΜ μεγαλούργησε. Σήμερα η ‘’καθαρή’’ Αριστερά, η άτεγκτη στο ταξικό της καθήκον, κινείται στα όρια της πολιτικής επιβίωσης, δίνοντας μάχες χαρακωμάτων και εκτοξεύοντας επιχειρήματα που μας παραπέμπουν στο μετεμφυλιοπολεμικό ‘’τι Πλαστήρας τι Παπάγος’’.

Αλλά και η ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ, μας δίνει και σήμερα μαθήματα πολιτικής ωριμότητας και υπευθυνότητας. ‘’Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, τονίζεται στη διακήρυξη, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν’’.

Η εποποιία του ΕΑΜ σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκπέσει σε μνημείο πάνω από το οποίο οι επίγονοι θα καίνε θυμιάματα ή θα διαγκωνίζονται για την κληρονομιά του. Όσο η πραγματική εθνική ανεξαρτησία αποτελεί ακόμη το ζητούμενο, όσο ο πλούτος αυτής της χώρας ληστεύεται από τους ξένους και η επιβίωση του λαού τίθεται σε κίνδυνο, το ΕΑΜ υπενθυμίζει σε καθένα από εμάς το χρέος του, στην Αριστερά το βάρος της ευθύνης που πρέπει να σηκώσει θαρραλέα, χωρίς προκαταλήψεις και υποσημειώσεις, με πολύ πάθος και δίχως καθόλου φόβο.

Πριν 70 χρόνια η μπότα του κατακτητή ήταν στρατιωτική και το δίκαιο της νέας τάξης προσπαθούσε να επιβληθεί με τη φωτιά και το σίδερο.

Σήμερα οι κατακτητές φοράν λινά- και ακριβά- σακάκια, γραβάτες και καλογυαλισμένα παπούτσια. Οι ληστές άλλαξαν προβιά, άλλαξαν μεθόδους, αλλά την τέχνη του ληστεύειν δεν την ξέχασαν. Τώρα κλέβουν με πιο εξευγενισμένο τρόπο, αλλά αδιαφορούν το ίδιο για τα θύματα που αφήνουν πίσω τους.

Σύντροφοι- πολύ βαριά λέξη, τη λέω με δυσκολία- να διώξουμε την ‘’ξένη ακρίδα’’, αυτό προέχει σήμερα. Και μετά, βλέπουμε… Να δώσουμε ελπίδα στα εκατομμύρια των απελπισμένων, να εμπνεύσουμε τη νεολαία μας που παίρνει και πάλι το δρόμο της ξενιτιάς. Το χρωστάμε σε εκείνη την ωραία γενιά της Αντίστασης, το οφείλουμε στις επερχόμενες γενιές, που δεν τους πρέπει ο τίτλος των ‘’χαμένων’’.

Σ.Σ. Ο έρωτας περνάει από το στομάχι, λέει ο λαός μας. Και όλες οι άλλες οι πολύ ανθρώπινες πράξεις, συμπληρώνω. Όπως και οι επαναστάσεις. Για το στομάχι γίνονται και από το στομάχι ξεκινάνε. Μετά έρχονται και τα μεγάλα επιτεύγματα του πολιτισμού. Άλλωστε, ο πολιτισμός μας δεν είναι δημιούργημα του τροφοσυλλέκτη ανθρώπου, δηλαδή αυτού που ανάλωνε όλο το χρόνο του στην προσπάθειά του να συλλέξει την τροφή του, αλλά από τον άνθρωπο- γεωργό, ο οποίος αφού παρήγαγε την τροφή του, έσπρωχνε το νου του και προς τα να μονοπάτια της γνώσης και της δημιουργίας.

Σ.Σ.-2. ‘’Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει’’, μια ακόμη παροιμία του λαού μας. Και όχι μόνο δεν χορεύει, αλλά δαγκώνει. Και δαγκώνει αδιακρίτως, όχι το δυσκολοδάγκωτο αφέντη του, που το κρατάει αλυσοδεμένο, αλλά ότι κινείται γύρω του και δεν γνωρίζει- όπως ο αφέντης- τα χούγια του για να προσέχει.  Έτσι και ο ‘’νηστικός’’ άνθρωπος, δεν δαγκώνει την καλά φρουρούμενη εξουσία, αλλά το διπλανό του, τον πιο αδύνατο, τον ευκολοδάγκωτο. Ο άνεργος τον ‘’τυχερό’’ εργαζόμενο, ο καταναλωτής τον εμποράκο, ο μεροκαματιάρης τον απεργό, ο κάτοικος της πόλης τον αγρότη και όλοι μαζί τους ‘’κακούς’’ δημοσίους υπαλλήλους και τους φτωχοδιάβολους μετανάστες.

Ε, όχι. Αυτό δεν είναι η επανάσταση που επαγγέλλεται η Αριστερά. Οι πεινασμένοι, οι εξαθλιωμένοι και οι απελπισμένοι ποτέ δεν έσπρωξαν την ιστορία μπροστά. Η πείνα εξαγριώνει και εξαχρειώνει, ενώ ο αγώνας για κοινωνική αλλαγή προϋποθέτει πριν από όλα συνείδηση, νηφαλιότητα, αλληλεγγύη, ανθρωπιά.

Η εξαθλίωση είναι η μήτρα του φασισμού, του κοινωνικού και πολιτικού φασισμού. Το ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, φοβάμαι ότι σύντομα θα ζήσει ανάλογα φαινόμενα και η υπόλοιπη Ευρώπη.